LandmarqAlbum

Ken je het bekende gezegde: ‘van uitstel komt afstel’? Nu, dat gaat in elk geval niét op voor Landmarq, wat ze zijn terug. En hoe.

Maar liefst twaalf hele jaren zitten er tussen “Science Of Coincidence” en diens opvolger “Entertaining Angels”, onderwerp van deze recensie. Het is helemaal een grap te constateren dat het nog maar de vijfde plaat is van de Britse groep in twintig jaar en nog maar de tweede met zangeres Tracey Hitchings aan de microfoon.

Echter, onder het motto ‘kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit heeft Landmarq lang gewerkt aan “Entertaining Angels”. Ik heb geen onderzoek gedaan, maar volgens mij is hij al jaren geleden aangekondigd, maar kwam er telkens wat tussen, niet in de minste plaats vanwege de inmiddels overwonnen borstkanker van zangeres Hitchings. Om toch wat tegemoet te komen aan de vraag heeft men de bomvolle cd ook nog eens aangevuld (in de eerste oplage tenminste) met een bijna net zo sterke bonus-cd, hetgeen het totaal op nieuwe Landmarq-muziek tot over de 100 minuten brengt.

Nou ja, ‘nieuwe muziek’. Dat moeten we met een behoorlijke korrel zout nemen. Ruim de helft van de tracks kwamen we al tegen op de live in Polen opgenomen dvd “Turbulence”, die inmiddels ook alweer zes (!) jaar oud is. Aangezien er genoeg (waaronder ondergetekende) progfans zijn die deze dvd links hebben laten liggen, voelt “Entertaining Angels” wel als een totaal nieuwe plaat. En het gegeven dat materiaal van nieuw uitgekomen cd’s vaak al jaren oud is, is geen uniek verschijnsel in de muziekgeschiedenis.

Dat zorgt er echter wel voor dat “Entertaining Angels” veel meer direct in het verlengde ligt van “Science Of Coincidence”. Veel meer dan je op basis van het aantal verstreken jaren zou verwachten. Alsof de tijd bij Landmarq heeft stilgestaan. Dat leidt wellicht tot de conclusie dat het materiaal gedateerd zou klinken, maar gelukkig voor Landmarq is er alweer een decennium van trends en rages gepasseerd en inmiddels is kwalitatief sterke, aan de aloude SI-label refererende neoprog weer ontzettend hip, getuige bijvoorbeeld het succes van Credo’s “Against Reason”, vorig jaar, maar er zijn vele andere interessante voorbeelden te bedenken. Neoprog mag weer en wordt tegenwoordig zelfs op waarde geschat door progressieve liefhebbers die normaal hun vertier in de wat meer experimentele hoek zoeken. Het is goed mogelijk dat “Entertaining Angels” een jaar of vier geleden was ontvangen als een verouderd, stoffig product. Nu is het ineens een waardige Landmarq-plaat en een welkome comeback.

Over Credo gesproken, er is één belangrijk verschil met het verleden: de inlijving van toetsenist Mike Varty als opvolger van Steve Leigh. Niets ten nadele van Leigh, maar dit is goed nieuws, want Varty voelt zich als een vis in het water bij Landmarq. Terugkijkend is Credo niets minder dan een directe volgeling van Landmarq, als je de zang buiten beschouwing laat. Net als Leigh vult Varty zo’n beetje elke vierkante centimeter met synthesizer-tapijten en Mini-Moog-solo’s die de neoprog kenmerken en altijd zo ‘lekker’ maken. Het vertrek van Leigh zorgt er echter wel voor dat de compositorische inbreng nu keurig verdeeld is tussen de sinds zijn 20 ste in Engeland wonende Duitser Uwe D’Rose (gitaar) en de boomlange Steve Gee (basgitaar), hoewel bijna alle teksten door Hitchings geschreven zijn.

Hoewel de plaat enigszins qua tempo inzakt bij Personal Universe en Prayer (Coming Home) zijn dit ook wel hoogst persoonlijke en emotionele songs. Dat neemt niet weg dat de voornaamste aandacht uitgaat naar de kolossen Turbulence (12 minuten), Calm Before The Storm (16 minuten), het in de twee delen uiteenvallende Glowing (12 minuten) en op de bonus-cd Thunderstruck (13 minuten). De majestueuze songs kennen stuk voor stuk het ene hoogtepunt na het andere. Om een voorbeeld te geven: de opbouw van Turbulence, waar Varty eerst altviool en viool mengt, om vervolgens het echte liedje middels toetsenriedels op de leuken, en de compositie te maken tot een Masterclass Neoprog. Nog een voorbeeld: de stuwende basgitaar van Steve Gee als de motor voor het tweede deel van Glowing, waar Hitchings emotioneel helemaal uit de kleren gaat… ’to shag you’. Juist ja. De titel Glowing is volkomen terecht!

Wat Hitchings betreft, zelden heb ik Tracey zó goed horen zingen. Het wordt zelden gezegd, dus laat ik het dan maar doen: wat is Tracey Hitchings een verschrikkelijk goede zangeres. Je zou misschien verwachten dat ze het wat rustiger aan doet na haar overwonnen ziekte, maar het tegendeel is waar. Vooral in Spiderman, het tweede gedeelte van Calm Before The Storm spuugt ze de tekst werkelijk in je gezicht. Prachtig zijn ook haar uithalen in Personal Universe, vooral in het ijzersterke refrein (“I need room to move, air to breath”), en in Mountains Of Anglia, hoewel ik net zo geniet van de lieflijke versie van haar stem als ze ons als een moeder inspiratie meegeeft, in het gedeelte waarin ze zingt:

“if you can see… then you can reach…
if you can reach… than you can climb…
if you can climb… than you can see…
then you can reach… and you will see”

En zo is “Entertaining Angels” eigenlijk als het berglandschap dat je op de achtergrond van de hoes ziet afgebeeld. De genoemde hoogtepunten zijn de toppen van het gebergte, maar daartussen vindt je prachtige valleien, waar het eveneens zalig toeven is en je vindt zelfs een geheim tussenpaadje naar een oase in de vorm van de uitstekende bonus-cd. “Entertaining Angels” is niet alleen gemakkelijk de beste cd van Landmarq, het is tevens één van beste neoprog-cd’s van deze eeuw, en het bewijs dat deze substijl van de symfonische rock volwassen is geworden. Tenslotte, je bent gék als je de cd niet snel bestelt, voordat de ‘special edition’ is uitverkocht. En dan komt van uitstel wél afstel.

Markwin Meeuws