QuidamAlbum

Lang was het stil rond de Poolse formatie Quidam. Zo stil dat ik dacht dat de band niet meer bestond. De band heeft de tijd genomen om met een nieuw album te komen en ik moet zeggen dat het resultaat er zeker naar is. Zelf ken ik alleen het titelloze debuut album van Quidam, de laatste plaat “Sny Aniolow” heb ik nog niet gehoord. Ik zal dan ook alleen het eerste album als referentie gebruiken.

Als je het hier besproken album vergelijkt met het debuut, hoor je een wereld van verschil. Het debuutalbum is meer sprankelend, uitbundig, met heel veel slepend en melodieus gitaarwerk en prachtig fluitspel. “The Time Beneath Te Sky” is meer ingetogen en er is meer tijd besteed aan de opbouw van de songs, daarnaast heeft de gitaar heeft een kleinere rol in het geheel en zijn er meer folkinvloeden aan de nummers toegevoegd. Je zou kunnen stellen dat Quidam met dit album meer volwassen is geworden, zonder daarmee te stellen dat het vorige album, dat tot mijn persoonlijke klassiekers behoort, als kinderachtig bestempeld mag worden.

Ondanks dat de Engelse titels het misschien doen vermoeden, zijn (gelukkig) alle nummers, Led Zeppelin’s cover No Quarter uitgezonderd, in het Pools gezongen. De band neemt zorgvuldig de tijd om de songs op te bouwen. Neem bijvoorbeeld Letter From The Dessert I, het opent met prachtige woordloze zang van Emila Derkowska gevolgd door mooi fluitspel. Dan wordt het nummer opgezweept door stuwend drumspel en krijgt het fluitspel een folky inslag. De pittige gitaarsolo die volgt doet een beetje aan de begintijden van Quidam denken.

De zang op Still Waiting is bijzonder mooi. De zangstem van Emila Derkowska is warm en kraakhelder en doet aan Katarzyna Jajko, van het eveneens Poolse Turquoise, denken. Het nummer verloopt mooi ingetogen, dit door de zachte percussie op de achtergrond en het mooie pianospel dat door het hele nummer gevlochten zit. De solo op de flugelhorn (een instrument uit de trompetfamilie) is heel bijzonder en geeft het nummer een warme tint.

De nummers zes tot en met tien zijn eigenlijk één nummer onder de noemer The Time Beneath The Sky. Het opent met Credo I. Het gitaarspel waarmee het eerste nummer van start gaat doet meteen aan het debuutalbum denken: prachtig, slepend en melodieus. Het nummer verloopt lekker up-tempo met mooi akoestisch gitaarspel op de achtergrond. Het kent vrij veel tempowisselingen waardoor het nergens verveelt. Er wordt langzaamaan naar een hoogtepunt gewerkt, welk zich ontlaadt in een prachtige solo op dwarsfluit gevolgd door een slepende gitaarsolo.

Het instrumentale Quimpromptu vind ik het hoogtepunt van de cd. Hierin laat de band horen hoe je een nummer dient op te bouwen. Het nummer doet een klein beetje denken aan Ravel’s meesterwerk: Bolero. Het opent met zachte tonen van de basgitaar gevolgd door percussie en zachte toetsgeluiden. Dan doet de fluit haar intrede en zwelt het geheel iets aan. Je begint steeds meer geluiden te ontdekken. De melodie blijft zich herhalen. De gitaar is het volgende instrument dat wordt toegevoegd, samen met de fluit vormt het de voorhoede in het nummer. Het geheel zwelt meer aan en het tempo gaat steeds iets meer omhoog. Het ontpopt zich als een zwoel en opzwepend nummer boordevol temperament. Als het nummer het hoogtepunt heeft bereikt, kom je middels een mooie fluitsolo weer met beide benen op de grond. Amper bekomen van alles gaat het tempo weer omhoog en volgt een prachtige, melodieuze gitaarsolo die je alles om je heen doet vergeten. Werkelijk briljant.

De band was er lang tussenuit, maar na het horen van dit album is hen dat direct vergeven. De muziek van Quidam heeft flink wat progressie geboekt. Geef de muziek wat tijd om in je hoofd te nestelen en je zult verkocht zijn. Hopelijk komt de band snel weer naar Nederland en neemt dan Turquoise mee voor in het voorprogramma.

Maarten Goossensen