Watch, TheAlbum

Citaat uit iO Pages nr. 32:
“Veel van wat Tony Banks schreef was heel gevoelig. Groepen die dat niet hebben, spelen progressieve muziek om de muziek zelf. Ze gaan teveel constructief te werk, meer dan de stukken echt schrijven. Vaak met veel technische snufjes. Daar voel ik niet zoveel voor. Het gaat mij meer om de emotie in de muziek.” – Nick Barret (Pendragon).

Bingo! Al twee weken liep ik te worstelen met dit album van The Watch en kon er maar niet achter komen wat er nu aan schortte. Want op papier ziet het er allemaal zo goed uit.

The Watch is het vervolg op de band The Night Watch die in 1997 zo maar van uit het niets met hun album “Twilight” kwamen. Een album waarop de mengeling van lyrische symfo a la Genesis en de complexere muziek van King Crimson menig symfo-hart (waaronder het mijne) sneller liet kloppen. Het tweetal optredens in ons land bewees ook nog eens dat die band het live kon waarmaken waarbij met name de theatrale podiumpresentatie van zanger Simone Rossetti, hoewel sterk beïnvloed door Peter Gabriel, grote indruk maakte.

Vier jaar later ligt deze schijf nu voor me en blijkt dat van de originele band alleen nog Rossetti is overgebleven. En al gelijk bij de eerste luisterbeurt blijkt dat het geluid van de band een definitieve ruk in de richting van Genesis heeft gemaakt. Opener DNAlien laat dat duidelijk horen: lekkere mengeling van Hammond-orgel en Mellotron-strijkers, springerig ritme en bijtende zang. Alles lijkt op zich in orde maar het pakt me niet. De muziek heeft wel de uiterlijke kenmerken van klassieke Genesis maar mist de essentie: een sterke melodie en een goede structuur.

Ook The Ghost And The Teenager lijdt daar onder. Wel zit er een mooie climax in dit stuk maar de manier waar op deze zomaar uit de lucht komt vallen kan niet echt verhullen dat het geheel compositorisch een beetje rammelt.

En eigenlijk geld dit voor het hele album met als enige uitzondering Heroes waar in we verrast worden met een aantal melodielijnen die al na een paar keer beluisteren blijven hangen. Rossetti’s zang is hier een perfecte combinatie van het bijtende van Fish en het gevoel voor drama van Peter Gabriel. En wie valt er niet voor zo’n super climax aan het einde nummer gevuld met huilende Hackett-gitaar en magistrale Mellotron-koren? Ook al gespeeld tijdens de optredens van The Night Watch in Nederland, en net als al het materiaal op “Ghost” geschreven door zanger Rossetti, heb ik toch sterk het vermoeden dat voormalig gitarist / componist Fransesco Zago een stevige vinger in de pap heeft gehad bij het componeren dan wel arrangeren aangezien het perfect had gepast op “Twilight”.

Even is er dus de hoop dat het nog goed komt met dit album maar dan valt men toch weer terug. Moving Red is ook weer sprekend Genesis maar het is niet meer dan een “look-a-like”.
Riding The Elephant is de vreemde eend in de bijt en word gedomineerd door synthesizers en synthetische ritmes wat het geheel een vreemd sfeertje geeft. Jammer genoeg ontbreekt het aan een zeker gevoel van richting.

Het afsluitende … And The Winner… kan, ondanks dat dit ook wel een puik stuk is, de balans ook niet de goede kant op laten slaan. Het herkenbare begin met die mooie mengeling van akoestische en elektrische gitaar en een versnelling waar bij de band word opgezweept door lekker drumwerk en (alweer) de Mellotron-strijkers zijn de ingrediënten voor dit nummer. Jammer dat gitarist Valerio Vado van die fragmentarische solo’s speelt want daarmee doet hij toch weer afbreuk aan hetgeen er door de band word opgebouwd.

Het zal de lezers intussen duidelijk zijn dat dit nieuwe album van The Watch deze recensent, die maar wat graag naar lekkere retro-symfo luistert, niet echt kon boeien

Christian Bekhuis