AlquinAlbum

Als ik aan Alquin denk, denk ik aan Delft en als ik aan Delft denk komt de geur van gist en pindakaas mij in mijn gedachten al tegemoet. De presentatie van deze luxueuze driedubbelaar kon op geen geschikter moment worden uitgebracht. Immers, ongeveer tegelijkertijd is ook de nieuwe reunie-cd “Blue Planet” verschenen. De slimme marketingstrategie sluit naadloos aan bij de wensen van de consument, want zo koopt men nu in één klap zowat het complete werk van de Delftse groep Alquin.

Nou ja, compleet, een paar tracks missen, met name van het debuut “Marks”. Maar aangezien het in de meeste gevallen de minste tracks betreft, zullen we – ondanks onze ongeneeslijke neiging tot overcompleetheid – daar niet om mauwen.

Alquin is opgericht in 1971 door Ronald Ottenhoff (saxofoon, fluit), Dick Franssen (toetsen), Ferdinand Bakker (gitaar) en Job Tarenskeen (saxofoon), alle vier in eerste instantie studerend te Delft. Na een korte periode als Threshold Fear veranderden ze hun naam in Alquin, naar het gelijknamige klooster waar ze in dit tijd oefenden. Van meet af aan speelde men een mengeling van klassiek, jazz en rock, verstevigd door de aanwezigheid van twee saxofonisten, te weten Ottenhoff en (in eerste instantie) Tarenskeen. Paul Weststrate (drums) en Hein Mars (bas) voegen zich bij de groep.
Polydor nam de band onder contract en al spoedig verscheen “Marks” (1972). 1973 was het jaar van het vermaarde Pinkpop-optreden en de verdiende doorbraak, welke werd onderstreept door het weergaloze “The Mountain Queen” uit hetzelfde jaar. Men toert intensief in Nederland, Duitsland en Engeland en aan het einde van de toer wordt Michel van Dijk als zanger toegevoegd.

Met hem verandert de koers dramatisch en schuift Alquin meer de rock-kant op. Desondanks zijn ook “Nobody Can Wait Forever” (1975) en het op de Amerikaanse markt geschoeide “Best Kept Secret” (1976) uitstekende platen. Inmiddels is Weststrate vertrokken en zijn de drumstokken overgenomen door saxofonist Tarenskeen. In 1977 besluit de groep op haar hoogtepunt te stoppen.

Groot is daarom de verbazing als de groep in 1995 besluit tot een reünie in nagenoeg dezelfde bezetting als de laatste plaat. Dat resulteert onder meer in een uitverkochte tournee door de lage landen, een geweldige live-plaat (“One More Night” uit 2003) en dvd en dus onlangs de langverwachte nieuwe studioplaat “Blue Planet”.

Deze laatste reünie plaat is vertegenwoordigd met het zoete, maar naar meer smakende Enough = Enough, dat naadloos past in het overzicht dat de cd biedt. De zogenaamde bonus-cd is voornamelijk gevuld met sprankelende versies van de liveplaat uit 2003, maar ook het Pinkpop-nummer Song To Wake Up A Friend is vertegenwoordigd.

Het meest opvallende van de verzamelaar is dat – ondanks dat de nummers dwars door elkaar staan – er een enorme eenheid van het totaal afstraalt. Of het nou een track betreft uit de jazzy eerste periode, of een gezongen rocker uit de tweede, de kwaliteit blijft bijzonder hoogstaand. Uiteraard komen alle klassiekers uitgebreid langs. De plaat opent verfrissend met The Dance (13 minuten) van “The Mountain Queen”, terwijl het vermaarde titelnummer van deze plaat (16 minuten) zowel in de studio- als een dampende live-uitvoering langskomt. I Wish I Could (11 minuten) blijkt toch wel het prijsnummer van het debuut te zijn, vooral de toetsensolo aan het einde is geweldig. En hoe heerlijk klinken meezingers als Darling Superstar en Wheelchair Groupie. Er is bijzonder veel aandacht besteed aan de volgorde van de nummers op beide cd’s, want het is afwisseling troef.

Alle nummers zijn speciaal voor deze verzamelaar geremasterd en dat hoor je. Vooral het baswerk van Hein Mars knalt je boxen uit, maar nu pas valt me op wat een geweldige gitarist Ferdinand Bakker eigenlijk is en hoe knap het Hammond-spel van Dick Franssen erbij past. Dat het saxofoonspel van de heren Ottenhoff en Tarenskeen in de smaak zou vallen, wist ik wel. En alhoewel Michel van Dijk een erg goeie zanger is, klinkt ook Tarenskeen op de oude tracks allesbehalve slecht. Het voornaamste wat me is opgevallen is dat bij Alquin, ondanks de soms frisse muzikale exercities, de compositie voorop staat. In dat opzicht doorstaat het materiaal van Alquin de tand des tijds ruimschoots en dat kan je zeker niet van alle progressieve rock uit de jaren zeventig zeggen!

Met “The Ultimate Collection” heb je niet alleen praktisch alles van Alquin is huis, met name de twee eerste cd’s maken van de luistersessie een trip van ongekend goeie omvang. Ik had Alquin altijd al hoog staan op basis van de studioplaten, met dit geweldige overzicht in handen plaats ik de sympathieke groep op nog grotere hoogte.

Markwin Meeuws