Also EdenAlbum

Het hier besproken album is de eersteling van deze Engelse band. Sommigen kennen de band misschien wel van hun optreden op Progfarm 2006. De muziek van dit vijftal hoort thuis in het neo-prog hokje. Het is niet makkelijk om je in dat hokje nog een beetje te onderscheiden en dat doet deze band ook niet, maar het klinkt best lekker.

De muziek van Also Eden kan je het beste vergelijken met die van landgenoten Tantalus, die met “Lumen Et Caligo” een sterk debuut afleverden en Primitive Instinct (vooral qua zang). De nummers zitten vol prettige tempowisselingen en vooral de instrumentale delen zijn lekker. De band neemt gelukkig ook in elk nummer ruim de tijd voor instrumentale uitstapjes. Met name het toetsenwerk van Ian Hodson is prima. Zijn vingervlugge spel is echt de smaakmaker van het album. Luister maar eens naar zijn solo’s in het lange For Bumble of in The Enemy Within.

Maar ook voor gitaarliefhebbers valt er genoeg te genieten. Het spel van Simon Rogers doet bij vlagen aan dat van Michael Holmes (IQ) denken. Hij zorgt er ook voor dat de muziek een stevig randje krijgt door zijn soms zware riffs. Doordat de muziek constant up-tempo verloopt en redelijk bombastisch overkomt en er te weinig onderscheiding tussen de nummers is, treedt halverwege het album de verveling toch wel in. Er is te weinig spanning en variatie om de luisteraar volledig bij de les te houden. Ook het stemgeluid van Huw Lloyd-Jones gaat na een aantal nummers irriteren. Hij klinkt te veel hetzelfde en weet geen enkele variatie in zijn stem te brengen. Toch is dit een heel behoorlijk debuut en ben ik benieuwd hoe deze band het verder gaat doen.

Maarten Goossensen