AriesAlbum

Een ram staat binnen de astrologie meestal bekend als een vurig persoon, met een frisse en krachtige persoonlijkheid. Rammen staan er echter ook bekend om nogal egoïstisch te zijn en goed zaken rondom zich kunnen regelen. Nu weet ik de geboortedatum van Fabio Zuffanti niet, maar zou hij geboren zijn onder het Aries-teken, dan zou ik niet verbaasd zijn. Aries, het zoveelste project van de Italiaanse bassist Fabio Zuffanti, vertoont alle kenmerken van het genoemde sterrenbeeld.

Ondanks dat de muziek mijlenver afligt van zijn andere belangrijke groep, La Maschera Di Cera en ook wel behoorlijk verschilt van zijn aandeel in Finisterre, hoor je wel degelijk overeenkomsten, in de zin van de kristalheldere productie en het belangrijke aandeel van de zang. Deze keer is de wonderschone stem van zangeres Simona Angioloni het belangrijkste ingrediënt en Zuffanti heeft geleerd zijn bas op een wat andere manier te gebruiken dan bij LMDC. Overeenkomst is ook dat Aries een fluitspeler kent, dit keer Carlo Barreca, wat ook voor een gelijkheid zorgt binnen de Zuffanti projecten. Aries heeft wel wat elementen overgenomen van het “Merlin”-project en er klinkt zeker ook wat Hostsonaten door de muziek heen. Voor de rest hoor ik slechts verschillen en dat geeft ook legitimatie aan de verschillende namen die de lange Italiaan gebruikt.

Het debuut van Aries bestaat slechts uit zes tracks, die zonder uitzondering bijzonder goed zijn uitgewerkt. Muzikaal kiest Zuffanti dit keer voor een richting die aansluit op wat recentere cross-overs tussen triphop en Scandinavische prog. Ik hoor invloeden van Paatos (of vooruit: Landberk) zowel als Portishead, maar ook The Gathering (zonder gothic-invloeden), Karnataka en zelfs Renaissance. Maar het belangrijkste verschil zit em in de toetsen- en gitaaruitbarstingen, die bijna elk nummer zullen verpesten voor je huisgenoten en die “Aries” voor ons boven de grijze middelmaat uithaalt. Tijdens deze uitbarstingen van sologenot, waarvoor met name toetsenist Roberto Vigo een enorme pluim verdient, komt plotseling de hele neoprogschool langs.

Dat Aries zowel gebruik maakt van rustige, haast trippy songs afgewisseld met drukke, razende solo’s op gitaar en Mini-Moog, zorgt ook voor een onevenwichtige plaat. De zangpartijen van Simona staan naast de instrumentale passages en ze lijken soms niet echt bij elkaar te passen. Nochtans wordt deze plaat gered, puur door de kwaliteit van de composities. Zowel de kortere als de lange composities zitten uitstekend in elkaar en zijn schoolvoorbeelden van instrumentatie, opbouw en afwerking. Temeer, de solo’s zoals bijvoorbeeld de intro van The Eye Of The Storm, hebben de stevige structuur van prima thema’s die uitstekend worden uitgewerkt. En de klank van de Mini-Moog an sich is ook geen straf, toch? Ook de gitaarsolo’s, zoals aan het einde van het voor de rest lieflijke Coming Back To Life, zijn smaakmakend en zeer goed uitgevoerd.

De plaat wordt tevens gered door de zangeres in kwestie. Simona Angioloni heeft een stemgeluid dat zich makkelijk met de zangeressen van bovenstaande voorbeelden kan meten, alhoewel ze in It Struck Me Every Day mij af en toe wegens de vele vibraties wat op de zenuwen werkt. Zowel als ze fluistert in Crossing The Bar of woordloos zingt in When Night Is Almost Done, het is allemaal wonderschoon. Ja, als je van goeie zangeressen houdt, ben je bij Aries bij het juiste sterrenbeeld.

Dit is typisch zo’n progplaat die de ene helft van de goegemeente op handen zal dragen, waar de andere helft van ons kliekje zich afvraagt waar de drukte om ontstaan is. Iedereen zal echter moeten toegeven dat “Aries” van Aries een prettig klinkend symfonisch werkje is voor een breed symfopubliek, zonder dat de fijnproever achterwege hoeft te blijven. Als een heldere nacht zo mooi.

Markwin Meeuws