AsiaAlbum

Asia als naam van een band riep in de loop der jaren steeds onfrissere associaties op met een grote naam, gevestigd met een legendarisch debuutalbum, onder welke vlag haast meer bandwisselingen plaatsvonden dan bij Yes (nou vooruit, dat kan natuurlijk niet…), met als nettoresultaat dat steeds weer een nieuwe, weinig coherente groep muzikanten, wat mochten fröbelen met de erfenis van John Wetton, Geoffrey Downes, Steve Howe en Carl Palmer.

Afijn, daar valt wel wat voor te zeggen. Anno 2000 was Downes het enige overgebleven lid van de oerbezetting. Buiten hem was zanger John Payne (die het als componist zeker niet slecht deed, maar als zanger toch echt tekort kwam bij de kip met de gouden strot, John Wetton) de enige constante factor sinds de comeback van de band in 1992. Dit is dan het vierde album van misschien niet de band, maar dan toch het project Asia met zang van Payne. En je kunt van die projectmatige benadering vinden wat je wilt; wat mij betreft telt uiteindelijk toch vooral het resultaat.

En dat resultaat is prima. “Aura” kan in retrospectief beschouwd worden als de climax van de samenwerking tussen Downes en Payne. De samenwerking had een wat onwennige start met “Aqua”, maar liet met “Aria” al zien de originele bezetting in de schaduw te kunnen zetten met een nagenoeg perfect AOR-conceptalbum. Waar “Aria” puntig was, was “Arena” juist bloemrijk en caleidoscopisch: van Toto-achtige softpop tot bijna progmetal aan toe. Professioneel gespeeld, een genietbaar resultaat, maar misschien wat onevenwichtig, wat zoekend?

Dat laatste benadrukt meteen één van de sterke punten van “Aura”: de heren hebben zich ditmaal helemaal aan één muziektype overgegeven. Genretechnisch is het niet helemaal een uitgemaakte zaak: pop met toch wat zijdelingse rock- en progkleuringen, maar de sound is wel uniform. Misschien nog wel belangrijker is dat Asia zich ditmaal volledig overgeeft aan een meer gospel/new-age-achtige attitude. Deze dook op voorgaande albums wel al sporadisch op, ogenschijnlijk soms wat beschroomd. Hier blijkt echter, misschien verrassend, dat de resultaten het beste zijn als de musici er, zonder schaamte, helemaal voor gaan. Songs als Ready To Go Home (met als tweede refreinvers “I’m ready to receive forgiveness for my sins”), Awake, Forgive Me en Free laten weinig aan de verbeelding over. Niettemin is de band erin geslaagd het resultaat nergens glad te laten klinken. De sound is vaak zoet, maar nergens té. De (power) ballads hebben een zwaar aandeel, maar eentonigheid slaat nét niet toe. Daarbij klinkt de muziek organischer dan ooit tevoren.

Met zo’n indrukwekkende lijst gastmuzikanten, waaronder de nodige Asia-oudgedienden maar ook enkele andere zeer grote namen, kan de muziek nauwelijks anders klinken dan professioneel, doch enigszins kaal als het op een eigen identiteit aankomt. Dit laatste euvel wordt verholpen door de eigen identiteit die de composities zelf hebben. En professioneel subtiel spel en dito productie (soms van hoger niveau dan de liedjes op zich) is natuurlijk wel al langer een handelsmerk van Asia. De zang van John Payne kwam daarstraks al even aan bod… wel, deze valt op “Aura” eigenlijk alleszins mee: op voorgaande platen ging hij nog wel eens de mist in bij schreeuwerige passages, maar die heeft hij hier niet veel.

Met Awake opent de plaat contemporain. Dit is een onschuldige popsong met hoog keyboardgehalte die in de 21^e eeuw geen potten meer zal breken in de populaire cultuur, maar die bij het doelpubliek genoeg waardering zal oogsten. Heel mooi is de manier waarop de elektrische gitaar in de laatste herhaling van het refrein ineens tevoorschijn komt. Van Ready To Go Home ben ik elke keer weer onder de indruk: wat is dat nummer onbeschrijflijk mooi! Het uptempo The Last Time doet zelfs nog moderner aan dan Awake. Free is niet alleen het langste, maar ook het progressiefste nummer dat op de plaat staat. Hoewel niet sec om die reden, vormt ook dit liedje een hoogtepunt voor mij. In de traditie van “Aqua” en “Arena” eindigt de plaat op een hoge, instrumentale noot.

De koek is echter nog niet op: er volgen nog drie bonustracks die kwalitatief nauwelijks onderdoen voor de hoofdmaaltijd. Het enige bezwaar dat je op zou kunnen voeren is de lengte van het totaalproduct: bijna 78 minuten. De flow van deze collectie kwaliteitspop is echter zo sterk dat ook dat niet echt een probleem vormt.

De heren Downes en Payne zelf keken nadien met wat gemengde gevoelens terug op deze plaat. Te veel gastmusici, te veel wensen om aan te voldoen. Het resultaat van die overpeinzing was een poging back-to-basic te gaan met de halfbakken opvolger Silent Nation. Nog weer later vond de hereniging van Downes met zijn oude maten plaats en werd Payne en de zijnen via de rechtszaal verboden het voor voorjaar 2006 geplande “Architect In Time” onder de naam Asia uit te brengen. Afijn, het gebeurt wel vaker dat artiesten met enige spijt op hun sterkste werk terugkijken (wie noemde daar de naam Phil Collins?). Wellicht komt het allemaal nog goed.

Wat mij betreft is “Aura” in elk geval het derde ijzersterke Asia-album op rij. En dat is meer dan de Wetton-bezetting tot nu toe voor elkaar gekregen heeft…

Casper Middelkamp