AutumnAlbum

Na de zomer breekt een nieuwe herfsttijd aan!

Even leek het erop dat het album “Summer’s End”, dat de Nederlandse band Autumn in 2004 uitbracht, ook ‘Autumn’s End’ zou betekenen. Na het uitkomen van deze plaat stapten namelijk achtereenvolgens gitarist Jasper Koenders, toetsenist Menno Terpstra en bassist, tekstschrijver en oprichter Meindert Sterk uit de band. Daarnaast heerste er onvrede over het contract met platenmaatschappij Universal; het label kon de band niet de promotie bieden die het nodig achtte. Maar gelukkig, het gehalveerde Autumn gooide er het bijltje niet bij neer. Een nieuw contract werd getekend bij het Duitse Metal Blade en met gitarist Mats van der Valk, toetsenist Jan Munnik en bassist Jerome Vrielink werden drie nieuwe, geschikte bandleden gevonden. Het nieuwe album, met de toepasselijke titel “My New Time”, betekent voor Autumn dan ook een nieuwe, frisse start.

Niets nieuws is het dat nieuwe bandleden nieuwe invloeden met zich meebrengen! Zij lieten een frisse wind door de muziek waaien, die de grunts en de gotische-, Keltische- en doominvloeden van voorgaande albums wegblies. Stevige gitaarmuren hielden stand; als een waar pantser de basis vormend voor elf compacte, pakkende liedjes. De theatrale, lang uitgesponnen nummers hebben plaatsgemaakt voor kortere, melodieuze liedjes; een beetje popachtig, met een lekkere groove en elektronische keyboardeffecten, maar wel stevig. “My New Time” is hiermee een toegankelijk album geworden, waarmee Autumn zich meer in het alternatieve rockgenre plaatst dan bij de (gothic) metal.

En hoewel Autumn vaak in één adem genoemd wordt met bands als After Forever, Within Temptation en Epica klonk de muziek toch al nooit écht gotisch. Vooral de zang van Nienke de Jong zorgt hiervoor. Geen hoge, opera-achtige uithalen voor haar; in plaats van sopraanzang heeft zij een krachtige, typerende rockstem, die je moet liggen. De zanglijnen op “My New Time” zijn krachtig en brengen een zekere rust in het drukke rockvoorkomen. Nienke schiet nergens extreem de hoogte of diepte in; ze zingt meer op één toonhoogte dan voorheen. De zanglijnen passen goed bij de nummers, maar zijn hierdoor wel wat eentonig.

Elk nummer op “My New Time” ademt ook een beetje dezelfde sfeer uit. De liedjes zijn allemaal op eenzelfde manier opgebouwd en zijn alle voorzien van meezingbare refreinen. De opzwepende opener Satellites neurie je direct mee, het swingende Closest Friends Conspire heeft de neiging de rest van de dag in je hoofd te blijven hangen. Autumn heeft een hecht groepsgeluid, waarin geen plaats is voor lange keyboard- of gitaarsolo’s. Korte, ruige gitaarriffs zijn er echter genoeg; luister maar naar het zwaarmoedige, donkere Communication On Opium of het hardste nummer van de plaat, State Of Mind. Het keyboard zorgt voornamelijk voor dynamische, elektronische geluiden, maar weet ook het emotionele Epiloque (What’s Done Is Done) aan te vullen met droeve toetsen.

Al deze arrangementen zijn in goede banen geleid door mixer Jochem Jacobs (gitarist van Textures) en Nienke’s vriendlief Arno Krabman: zij hebben het album voorzien van een gepolijste, glasheldere productie.

“My New Time” is een evenwichtig album, zonder échte uitschieters, maar ook zonder dieptepunten. Elk nummer luistert lekker weg en heeft zeker boeiende momenten, maar door de onderlinge gelijkenissen tussen de liedjes kent de cd geen grootse verrassingen. De fans van vroeger zullen misschien met heimwee terugkijken naar de grunts en gothic invloeden, maar zij hoeven niet te vrezen: Autumn blijft, voornamelijk door de kenmerkende zang van Nienke, herkenbaar als Autumn. “My New Time” klinkt fris, toegankelijk en zal waarschijnlijk een groter publiek aanspreken: wie weet wat voor goede, nieuwe tijden Autumn nog te wachten staan!

Shireen Bekker