AyreonAlbum

Scroll naar beneden voor de recensie van de 2022 remaster.

Al wat een begin heeft, moet een einde hebben. Zo ook het Universal Migrator verhaal van Arjen Lucassen, waarmee hij op “The Dream Sequencer” begonnen is. Dit concept heeft hij doelbewust over twee aparte albums verspreid, waarbij het eerste album vol stond met zachte, melancholische prog. En het tweede album, dit dus, zich aan de metalen kant van het muzikale spectrum bevindt.

Nog even het verhaal in het kort, want het is toch een conceptalbum: een kolonist op Mars is de laatst overgebleven mens in het universum. Hij voelt zijn eigen einde ook rap naderen en doodt zijn laatste momenten in een apparaat wat dromen opwekt. Hiermee bezocht hij op het eerste deel verschillende momenten uit de menselijke geschiedenis. Maar in dit deel gaat hij nog een stukje verder terug, namelijk tot voor de oerknal. Van hieruit volgt hij dan de verspreiding van leven door het heelal.

Dit eerlijk gezegd lichtelijk afgezaagde idee (“Het was allemaal een droom…”) vormt de basis voor wat toch een sterk album is geworden. Zoals gewoonlijk heeft de heer Lucassen weer een hele rits bekende gasten weten te strikken, overwegend zangers en zangeressen. Met dit collectief brengt hij vervolgens een album wat niet alleen heavier, maar ook een flink stuk vrolijker is dan voorganger “The Dream Sequencer.” Was de sfeer op voornoemd album vooral erg neerslachtig en deprimerend, hier klinkt het geheel een stuk optimistischer.

Muzikaal ligt het allemaal een stuk meer in het straatje van de jaren 80-metal zoals Lucassen die ooit in Vengeance speelde. Het is echter wel wat minder simplistisch en meer proggy dan deze, toch wel voorbeeldige, glamrock-band. Hij laat echter ook horen dat hij snelheidsrecords kan breken, zoals in het instrumentale openingsnummer Chaos. Dit is eigenlijk verkeerd betiteld, want hoewel erg snel en druk, is het allerminst chaotisch. Het is echter wel een van de onbetwiste hoogtepunten van de plaat. En gezien sommige andere nummers is dit toch zeker wel een prestatie. Snelle gitaarsolo’s worden in flitsend tempo afgewisseld met spacey keyboardriedeltjes. In het midden komt ook nog een drumsolo van de hand van vaste klant Ed Warby voorbij. Deze roffelt normaal in death metalband Gorefest en als je hem hier loos hoort gaan op zijn dubbele bassdrum is dit goed te begrijpen.

Een andere band die zich goed leent als referentiemateriaal is Symphony X. Een indruk die nog wordt versterkt in Dawn Of A Million Souls, aangezien niet alleen Sir Russell Allen, zanger van voornoemde band, hier zijn kunsten laat horen, maar ook gitarist Michael Romeo een indrukwekkend muzikaal visitekaartje achterlaat. Dankzij de bijdragen van deze twee heren is ook dit nummer een absoluut hoogtepunt, maar onbetwiste topper is toch echt Into The Black Hole. Met een speelduur van meer dan 10 minuten is dit het langste nummer van beide cds, maar geen enkele seconde van deze compositie verveelt. Bruce Dickinson van Iron Maiden zet hier een vocale prestatie neer om op een voetstuk te plaatsen. Ik durf dan ook te stellen dat het beter is dan wat hij dan ook in zijn verdere carrière voortgebracht heeft, hoe indrukwekkend die wellicht ook moge zijn. Dickinson zingt niet zozeer als dat hij vocaal acteert. Ook het gitaarwerk in dit nummer is erg fijn. Het doet op momenten denken aan een ruigere versie van Deep Purple of Led Zeppelin, af en toe met een Black Sabbath-sausje overgoten.

Maar helaas, ook dit album heeft zijn missers, hoewel ik de term hier redelijk vrij gebruik, aangezien geen enkel nummer echt slecht te noemen valt. Maar bijvoorbeeld Through The Wormhole, ingezongen door Fabio Lione, zanger van dienst bij Italiaanse power metallers Rhapsody (of Fire), gaat gauw op de zenuwen werken. Dit komt gedeeltelijk door de zenuwachtige, afgeknepen keyboard-stukjes waar het nummer vol mee zit, maar ook het zware accent van mijnheer Leone is een stoorfactor. Maar goed daar kan de man ook niks aan doen en zoals eerder al gezegd is ook dit nummer niet echt slecht.

In de recensie van “The Dream Sequencer” verwees ik al naar het boek “Dr. Jekyll En Mr. Hyde”. Dit verhaal eindigt ermee dat het goede zich opoffert om de brute tegenhelft te overwinnen. In het geval van dit muzikale tweeluik is het net andersom; ondanks de hoge kwaliteit van beide delen is juist deze “Flight Of The Migrator” het sterkste deel van het concept. Het is ook een album dat een brede groep zal aanspreken, want zowel classic rockers als fans van bombastische metal zullen zich zeker goed kunnen vermaken met dit album.

Sebas Cusack

Universal Migrator Pt 2: Flight Of The Migrator (remixed & remastered) 2022

In 2018 bracht Arjen Lucassen zijn paradepaardje “Into The Electric Castle” opnieuw uit, opgepoetst en verscheept in meerdere luxueuze uitvoeringen. Na het immense succes van deze live-uitgave zag Lucassen anno 2022 zijn kans schoon om hetzelfde trucje doodleuk te herhalen met de opvolger, het tweeluik dat “Universal Migrator” wordt genoemd. Collega Maarten heeft de symfonische helft (“The Dream Sequencer”) voor zijn rekening genomen, dus aan mij de taak om te kijken of de heavy helft (“Flight Of The Migrator”) zijn ballen nog niet heeft verloren.

Toegegeven, ik ben niet bepaald een audiofiel. Aan mij gaan alle subtiele details van een remix vaak volledig voorbij. Toch valt niet te ontkennen dat “Flight Of The Migrator” in deze uitgave buitengewoon helder en modern klinkt. Niet dat er veel aan te merken was op het origineel, Ayreon staat immers garant voor hoge kwaliteit, maar vergelijk het met een glas water dat een paar dagen op een nachtkastje heeft gestaan… Het filmpje dat zich in die dagen vormt op het oppervlak, lijkt vakkundig te zijn gelift, waardoor je weer met een fris glas water overblijft.

Waar deze remaster echter uitstekend in voorziet, is een kans om heerlijk overdadige nummers (die over het algemeen wat meer naar Star One neigen dan een pure Ayreon) als Dawn Of A Million Souls of het door een brullende Bruce Dickinson gezongen Into The Black Hole opnieuw te ontdekken. Met de als maar groeiende populariteit van Ayreon is het tijd voor een nieuwe generatie fans om dit vaak wat onderbelichte pareltje in Arjen’s oeuvre de liefde te geven die het zonder meer verdient. Met de wederom luxueuze uitgaven, een begeleidend stripboek en genoeg extra’s is dat dan ook zeker geen straf!

Rik van den Heuvel