Black BonzoAlbum

Hel en verdoemenis! Dat is wat het hoesje van de hier besproken cd van het Zweedse Black Bonzo gewoonweg uitschreeuwt. Vulkaanuitbarstingen, blikseminslagen, tornado’s en een kolkende oceaan. Wat moet je ook anders wanneer je een album de titel “Sound Of The Apocalypse” geeft. Met de muziek van dit album is het godzijdank een stuk beter gesteld. Als een Apocalyps trouwens écht zo klinkt hoeven wij, progliefhebbers, wat minder vrees te hebben voor het einde der dagen.

Wat Black Bonzo ons hier voorschotelt is immers het neusje van de zalm voor diegenen die erg hangen aan een lekker potje retro-prog. Hoe authentiek kan een groep klinken in de 21^ste eeuw? Ik kan je zeggen, erg authentiek. Wanneer je klassieke toetsen als Hammond en Mellotron op een wijze vervlecht zoals Black Bonzo op dit album doet, valt daar geen speld of ander naaigerij tussen te wurmen. De groten uit de zeventiger jaren die genoemde klassieke toetsen als boegbeeld van hun muziek hadden, zijn zonder twijfel inspiratiebron geweest. Ik durf zelfs te stellen dat een groep als The Doors tot de favorieten van de heren behoort.

Het is een verademing te horen dat alle instrumenten erg goed tot hun recht komen. Dat komt doordat niet elk gaatje is dichtgesmeerd met een akkoordje of solootje. De instrumenten krijgen zo alle ruimte om (authentiek) te klinken. Een kleine uitzondering is daargelaten voor het basspel van nieuwe bassist Anthon Johansson. Met Magnus Lindgren heeft de groep een fantastische zanger. Deze man hoeft geen halsbrekende toeren uit te halen om de boodschap over te brengen. Een heerlijk rustig timbre, een tikje aan de hoge kant. Tja, dan die toetsen, ik noemde ze al even. Hammond en Mellotron spelen op dit album een erg voorname rol. Met het rockende openingsnummer Thorns Upon A Crime wordt dit al snel duidelijk gemaakt middels een met regelmaat scheurende Hammond C3.

Klonk hun debuutalbum nog enigszins als Uriah Heep en Deep Purple, met “Sound Of The Apocalypse” is de zoektocht naar een eigen sound, zoals de heren dat zelf zeggen, verder gegaan. En ik moet zeggen met redelijk succes. In de opvolgende nummers Giant Games en Yesterdays Friends komt dat lekkere begin zeventiger jaren gevoel naar voren. Verantwoordelijk hiervoor is niet alleen de zang van Magnus Lindgen, maar zeker het gebruik van de Mellotron. In deze nummers doet de zang me enigszins aan die van Saga’s Michael Sadler denken. Met passende voortzetting  The Well gooien we er nog maar eens een authentieke referentie in, te weten The Moody Blues. Met name de sfeer die deze grote band in veel van haar nummers wist te leggen, horen we hier terug.

Zo richting de tweede helft van het album wordt het geluid en de sfeer iets minder retro. Het folkachtige niemendalletje Intermission: Revelation Song doet dankzij het fluitspel van Joakim Karlsson nog wel echo’s van Jethro Tull en zelfs Focus weerklinken. Met Iscariot worden ook de modernere toetsen van stal gehaald. Ik kan je zeggen, die klinken zeer aangenaam over dat Hammond-tapijtje. Tempo- en stijlwisselingen, gitaarloopjes en toetsenspel geven dit verder harmonieuze nummer een Flower Kings jasje. En dat zit als gegoten. Geheel passend in het thema van dit album wordt het einde van de wereld tot ook echt het einde bewaart. Titel- en prijsnummer, maar bovenal driedelig magnum opus Sound Of The Apocalypse is van zeer grote schoonheid. Piano akkoorden en gesproken tekst gaan mooie zang vooraf in het eerste deel Twins. De ware dreiging wordt in volle omvang duidelijk in de minstens net zo dreigend gezongen tekst “So listen carefully what I say, the world is lost in anyway”. Van zo’n tekst word je niet vrolijk. De muzikale omlijsting maakt het allemaal des te dreigender en donkerder. Het zeer Spock’s Beard-achtige instrumentale tweede deel Towers Collapse geeft je even de tijd om na te denken en te checken of alles buiten nog hetzelfde is. Het kookpunt van dit zowel vocaal als muzikaal indrukwekkende album wordt afgesloten met The Boiling Point, een nummer zo Spock’s Beard als het maar kan zijn.

Aan het slot van de bespreking van Lady Of The Light was de recensent van dienst al nieuwsgierig naar het vervolg. Voorts poneerde hij de stelling dat deze band wel eens een zeer belangrijke plaats in de hedendaagse prog zou kunnen gaan uitmaken. Van dat laatste ben ik nu overtuigd. Black Bonzo is de zoveelste Zweedse progband die hard aan de weg timmert zich een plaats in de top te spelen. Op dit moment is het subtop met ruim zicht op het spelen van de nacompetitie. Laten we het einde van de wereld voorlopig nog maar even uitstellen!

Hans Ravensbergen