CamelAlbum

We schrijven 1977. Uw scribent haast zich van school naar huis op zijn buikschuiver (een Kreidler Florett voor de kenners). Bij de achterdeur staat broerlief Gerben – die op dat moment precies 10 jaar oud is – me toe te schreeuwen: “We moeten naar Van Dam’s Platenhoek, want ik heb daar de nieuwe van Camel zien liggen!”  Oké dan. “Zet je helm op en klim achter op mijn brommer.” Mm, we waren precies op tijd, want het liep storm. Camel was toen in Boskoop al een zeer populaire band.
Thuisgekomen vader en moeder de huiskamer uitgestuurd en de plaat opgezet. Vol verwachting klopten onze hartjes, want wat waren we gek op deze symfonische helden. Nou wisten we wel dat Camel een bezettingswissel het jaar ervoor had doorgemaakt, maar wat dit voor de muziek zou betekenen, nee, daar hadden we geen notie van. Ene Richard Sinclair (ex-Caravan) was de nieuwe bassist van dienst die tevens goed kon zingen. En er was ook een saxofonist tot de band toegetreden: Mel Collins (bekend van o.a. King Crimson).

Jazz rock
De eerste gitaartokkels van First Light dwarrelen de huiskamer in. Begint al weer heerlijk op zijn Engelse theebenen. En ja hoor, daar is de onvolprezen Mini Moog van Bardens. Alleen hij kan dit! Een prachtige melodie ontvouwt zich welke even later door Latimer op gitaar wordt overgenomen. Dit is Camel ten voeten uit. Nadat een lekker ritme heeft ingezet – met heerlijk swingend baswerk van Sinclair – mag Mel Collins het verhaaltje uitblazen. Wel even wennen trouwens voor deze verstokte symfonaten.
De metronoom tikt er lustig op los in Metrognome, een niet veel zeggend nummer, met voor het eerst Sinclair op zang. De tweede helft van het nummer is pure jazz rock waarin de gitaar van Latimer een duel aangaat met de sax van Collins. Het nummer sluit af met het string ensemble van Bardens waarover Latimer een aardige gitaarsolo plaveit.

We komen nu in rustiger vaarwater. Het nummer Tell Me doet me qua sfeer bijzonder veel denken aan I’m Not In Love van 10cc. Dezelfde ingezongen Mellotronklanken en lome zang. Verstilde dwarsfluit en enkele klassieke blaasinstrumenten vervolmaken dit juweeltje. En Sinclair laat zijn fretloze basgitaar zalig zingen.
Highway Of The Sun verscheen op single, maar deed uiteraard niets in de charts. Camel zou overigens nooit een hit scoren, daar maakt de band gewoonweg te mooie muziek voor.
Gauw verder: brrr, wat is dit niemendalletje een walgelijk buiging naar de commercie! Alhoewel het middenstukje wel lekker in het gehoor ligt met zijn klassieke insteek.

Tranen
Komen we aan bij het absolute hoogtepunt van dit album, hebt u even? Unevensong kent gewoon een super Camel melodie die onovertroffen is wat mij betreft. Het nummer begint met staccato pianoklanken die mij doen denken aan Supertramp. De gedubbelde zang van Latimer komt erbij en we zijn in het kostelijke Canterbury sfeertje aanbeland. Bardens mag wat experimenteren met zijn Moog en we koersen naar de opmaat van de melodie der melodieën! De muziek valt weer terug, Latimer zingt “feel you close to me” en dan… ach, luister zelf maar, ik heb er geen woorden voor zo mooi! Krijg er nu ik dit schrijf weer tranen van in mijn ogen. Of komt het doordat ik dit nummer grijs draaide toen mijn eerste vriendinnetje bij me wegging?

Mediteren
Nu moet ik oppassen niet te langdradig te worden, want ik ben het vaak die collega Frans op zijn flikker geeft vanwege zijn lange recensies. Vlug verder dan maar: tijd voor een instrumentaaltje om weer bij zinnen te komen. One Of these Days I’ll get An Early Night is de ietwat vreemde titel (wel leuk gevonden) voor een jazzy stuk muziek waar de piano net even iets te lang doorjengelt. De sax van Collins in dit nummer vind ik ook niet bijzonder, hij kan veel beter!
Het nummer loopt over in Elke, een prachtig verstild kleinood met dwarsfluit van Latimer en geluidjes van ambientkoning Brian Eno. Heb je plannen voor meditatie of yoga? Met dit nummer beland je alras in andere (prog)werelden.

Het tempo is weer terug in Skylines, ook weer een instrumentaal nummer met een hoofdrol voor de gitaar van Latimer. Knap gedaan hoor, mooie symfonische solo’s over een bedje van jazz arrangementen. Natuurlijk ontbreekt Bardens niet met zijn wervelende synth solo’s.
Het album wordt waardig afgesloten met het titelnummer Rain Dances. Je luistert hier naar een reprise van het eerste nummer First Light. De statige begindeunen van het string ensemble begeleiden de sopraan saxofoon van Collins naar grote hoogten en laten je achter met dubbel gevoel over dit album: meesterlijke stukken worden afgewisseld met Camel onwaardige nummers. Toch blijft “Rain Dances” één van mijn Camel favorieten, al was het alleen maar vanwege de briljante melodie in Unevensong. Al krijg ik er mijn eerste vriendinnetje niet mee terug!

Joop Klazinga

Lees ook Joop Klazinga’s column over de Editie 2009