Brock, DaveAlbum

Tja, als je het op je neemt om, zoals Esoteric Recordings heeft gedaan, alle verborgen of in elk geval vergeten relikwieën uit de rockgeschiedenis opnieuw uit te brengen, dan moet de beker ook helemaal leeg. Dan mogen zelfs platen als deze niet ontbreken. De geoefende lezer ziet hier tussen de regels overigens wellicht al dat het voor mij niet per se had gehoeven.

Hoe dan ook: Dave Brock is het opperhoofd van Hawkwind, het spacerock tentenkamp dat sinds de jaren ’60 een onhoudbare stoet rockplaten produceerde die in elk geval uitblinkt in consistentie. Als de ruimtevaarders ergens goed in zijn dan is het zich hardnekkig vastbijten in een groove en die niet meer loslaten. Versterker op 10, danseres uit de broek, kruidenbuiltje door je shag en gaan met die zilveren machine.

Hoewel Brock in Hawkwind zeer overtuigend en dictatoriaal met de scepter zwaait, had hij er in het verleden toch nog af en toe behoefte aan om even zonder de druk van de andere bandleden een soloplaat te maken, lekker thuis in een studiootje met instrumenten klungelen. Die drie platen zijn nu door Esoteric opgepikt, hoewel het onderhavige exemplaar net 16 jaar oud is. “Strange Trips & Pipe Dreams” is dus Brock, en Brock alleen.

Zoals de titel al aangeeft, lijken de gevolgen van de overvloedige consumptie van verdovende middelen de belangrijkste inspiratiebron, maar Brock noemt zelf ook de Duitse experimentele groep Can. Dat is, gezien het machinale karakter van de plaat, ook wel begrijpelijk. Brock speelt gitaar, maar lijkt vooral geobsedeerd door zijn Korg M1 synthesizer, een in die tijd vooruitstrevende machine die bijvoorbeeld alle drums voor zijn rekening neemt. Daarnaast staat de plaat bol van de sampletjes, geluidsfragmenten en andere auditieve gekkigheid. In Bosnia klinken veel nare ontploffingen en andere oorlogsgeluiden, in Something’s Going On horen we Brock wat rommelen met de beginakkoorden van Whitney Houston’s Saving All My Love en in White Zone klinkt een tekst die al sinds de film Airplane een begrip is: “The White Zone is for unloading only”.

Voor het overgrote deel is het echter business as usual: Brock (of M1) zet een ritmetje in en speelt daar vervolgens een hoop vervormde gitaar, synthesizer en andere geluidjes overheen, zonder dat het liedje een wending, apotheose of zelfs maar richting krijgt. Dat is af en toe best wel eens prettig, zoals in het pittige Parasites Are Here On Earth, maar na een dreun of drie ga ik toch snakken naar iets van een melodie. Het mooiste stuk is het sferische Gateway, maar ik verdenk Brock ervan dat het meeste van die mooie warme klanken voorgeprogrammeerde geluiden uit de M1 zijn. In andere stukken krijgen de ingeblikte sounds zozeer de overhand dat het een beetje potsierlijk wordt. It’s Never Too Late is zelfs een soort demente horlepiep met namaaktoeters. Lollig, maar niet voor de ruime 6 minuten die het nummer lang is.

Onder aan de streep kom ik dus niet veel verder dan een album vol met kladjes, probeerseltjes en gedateerd lawaai. Weinig substantiële muziek, weinig inhoud. Simpele deuntjes, eindeloos herhaald over een drumcomputer. Dat noem ik geen album en daar kan zelfs de obscure bonustrack You Burn Me Up weinig aan veranderen. Ik vind het helemaal niks en verwacht dat alleen de meest rabiate Hawkwind adepten de waarde van deze heruitgave zullen begrijpen. Maar die hebben de plaat natuurlijk al lang.

Erik Groeneweg