Electric OrangeAlbum

Iets wat wellicht kenmerkend is voor de wijde wereld van de progressieve rock is het onvoorstelbare aantal oerlelijke platenhoezen. Hoewel er een bijzondere diversiteit aan albumcovers bestaat, variërend van schitterend tot aargh, neigt het gros voornamelijk naar het laatste. De afgrijselijke voorkant van de nieuwe langspeler van het Duitse Electric Orange, “Morbus”, is een prachtig voorbeeld van deze oef!-categorie. Echter, de vraag werpt zich op of deze lelijkheid misschien bewust is, daar Electric Orange muziek maakt waarop het aparte karakter van het artwork goed aansluit. Het plaatwerk bevat namelijk muziek die grotendeels valt onder de noemer doe-het-zelf-krautrock, wat een muzieksoort is die voornamelijk gekenmerkt wordt door een moeilijk definieerbare eigenzinnigheid.

De muziek op “Morbus” wordt in de eerste plaats gekenmerkt door een constant ritme dat de nummers op een gegeven moment een hypnotisch karakter geeft. Meestal lukt het de band om eentonigheid te vermijden, maar met de lengte van de plaat in ogenschouw genomen – het album duurt bijna tachtig minuten – is het niet verrassend dat niet alle nummers even interessant zijn. Met name Krautschock en Wald lijken overbodig. Deze opeenvolgende composities zijn té ambient en hypnotisch alsmede doelloos om interessant te zijn. Door deze twee nummers en nog wat meer overbodig materiaal (Schöhl 2 en Sarau) te snoeien kan “Morbus” een stuk gestroomlijnder en  minder langdradig worden, wat de algehele kwaliteit van het album ten goede zou komen, omdat de rest van het materiaal een stuk sterker is.

De betere stukken zijn regelmatig schatplichtig aan de oude Pink Floyd. Zo lijkt Traumama zowel te refereren aan A Saucerful Of Secrets als aan Atom Heart Mother, en doen andere delen van de plaat denken aan de spacerock van nummers als Set The Controls For The Heart Of The Sun en Interstellar Overdrive. Tegelijkertijd zijn met name de eerste nummers geworteld in de psychedelica en de krautrock van de jaren zeventig. Een nummer als Rote Flocken klinkt dan ook niet alleen vanwege de ‘zangtaal’ erg Duits. Met name in deze zang is de muziek ook erg eigenzinnig: feitelijk wordt er óf woordeloos gezongen óf gescandeerd. Alleen in Reaching, dat de monotonie van de tweede helft van de plaat doorbreekt, gebeurt er iets dat op conventioneel zingen lijkt, maar aangezien de zang versterkt is met een roterende Leslie-speaker, is ook hier niet van normale zang te spreken. Als zodanig is de muziek meer instrumentaal van aard, waarbij de zang bijdraagt aan het creëren van een atmosfeer.

Wat nog meer bijdraagt aan het scheppen van een bepaalde sfeer is het uitgebreide ouderwetse instrumentarium van de band. Geheel in de traditie van de jaren zeventig gebruikt Electric Orange onder meer de Mellotron en een Hammondorgel voor het maken van de hypnotiserende geluidstexturen. Hiermee doet de band denken aan spacerockgroepen als Hawkwind, en bijgevolg klinkt de muziek dan ook regelmatig behoorlijk gedateerd, maar dan op charmante wijze. Als ogenschijnlijk doe-het-zelf-gezelschap slaagt Electric Orange er wonderwel in om een bepaald tijdsbeeld op te roepen, terwijl de muziek tegelijkertijd origineel en veelal spannend blijft.

Met een melange van krautrock, psychedelische rock, prog en spacerock is “Morbus” een interessant album voor mensen die van nostalgische doe-het-zelf-muziek houden. Tegelijkertijd echter moet gezegd worden dat met bijna tachtig minuten deze l.a.n.g.speler van Electric Orange simpelweg te lang is; van de laatste vijf nummers zijn er vier overbodig. Toch is de kwaliteit van het overige materiaal voldoende reden om “Morbus” aan te schaffen; de eigenzinnigheid van het materiaal houdt een en ander spannend en is wellicht een verklaring voor de gruwelijke hoes…

Christopher Cusack