Norlander, ErikAlbum

Bij het schrijven van deze recensie moet ik niet minder dan twee vooroordelen zien te overwinnen. Ik heb een gloeiende hekel aan covers (die zouden verboden moeten worden!) en ik kan doorgaans niet erg warm worden van muzikanten die door het leven gaan als toetsenwonder. Laat Erik Norlander deze vooroordelen nu in zich verenigen in zijn uit 2007 daterende cd “Hommage Symphonique”! Dat kan wel eens een zware bevalling worden…

Norlander liep al lang rond met het een idee om een aantal van zijn favoriete nummers van een eigen bewerking te voorzien in een symfonische rockstijl. In 2006 vond hij de tijd, de gelegenheid en de juiste muzikanten om deze nummers uit te voeren. Norlander is sterk geïnspireerd door toetsengrootheden Rick Wakeman en Keith Emerson en het is dan ook geen toeval dat hij enkele  van hun nummers covert. Aardig om te vermelden is dat deze schijf ongeveer gelijktijdig uitkwam met de cd van zijn eega Lana Lane, “Gemini”, die ook is volgespeeld met covers.

Conquistador (Procol Harum)  zal bij de meeste mensen wel bekend zijn. De stem van Kelly Keeling (waar Norlander vaak mee werkt) doet het meteen goed. Met orkestraties, mede tot leven gebracht door de aparte instrumenten NS/stick en bowed gitaar van Don Schiff, cello en trompet bevinden we ons direct in het Spaanstalige landschap. Met enkele dreigende, rollende  toetsensolo’s zorgt de meester zelf voor een beklemmende sfeer.

In het minder bekende Sir Lancelot And The Black Knight (Wakeman) is als ode aan deze toetsengrootheid een belangrijke rol weggelegd voor Norlander zelf. Bijzonder is het duel tussen de strijdende ridders in dit nummer, uitgevoerd op synthesiser en orgel.

Een rustpuntje op de cd vormt Turn Of The Century (Yes), met ingetogen, fraaie zang van Keeling (hij gaat aardig de hoogte in richting Jon Anderson) en verder weinig meer dan erg rustig pianospel, hier en daar aangevuld met een flardje fluit, een slagje drums of een brommend basje. Meer heeft dit nummer ook niet nodig. Norlander laat hier duidelijk zien dat hij niet per se op de voorgrond hoeft te treden om zijn muzikale bedoelingen duidelijk te maken.

De synth-freaks halen ongetwijfeld hun hart op aan het begin van Pirates (Emerson, Lake And Palmer): bijna vier minuten haalt Erik alles uit zijn toetsenkast(en). In het vervolg weet hij de stemmingen in deze muzikale zeereis beeldend uit te drukken door vol uit zijn omvangrijke arsenaal te putten.

Het laatste blok van twee nummers tapt deze Amerikaanse klavierkoning uit een ander vaatje. Jazztonen zijn te horen in de bewerking van Chuck Mangione’s Children Of Sanchez Overture, eigenlijk een buitenbeentje tussen de overige symfonische getinte werken. Een rustige aanloop met zang leidt solo’s op trompet (of trombone) en vervolgens ronkend Hammondspel in.

Het sluitstuk is het epos Starless van King Crimson. Een kalm intro met blaasinstrumenten, een beetje orkestratie, ritmesectie en zang leidt een beklemmend gitaarstuk in. Bijna vijf minuten treedt gitarist Mark McCrite voor het eerst op de voorgrond met series monotone aanslagen, die alleen afwisseling kennen door kleine veranderingen van toonhoogte. Behoorlijk jazzy gaat het er in het tweede deel aan toe met een leidende rol voor de saxofoon.

Het was Norlander er veel aan gelegen in de huid van de makers en de originele uitvoerders van de nummers te kruipen om zo te achterhalen wat deze ermee bedoeld hebben en er op die manier voldoende voeling mee te krijgen voor zijn bewerking. Hij is in deze zoektocht zeker niet over één nacht ijs gegaan en na een intensieve opnameperiode kan hij met recht zeggen erin geslaagd te zijn een symfonisch eerbetoon aan de genoemde grootheden en bijbehorende nummers te hebben gebracht. Het is daardoor zeker geen dertien in een dozijn verzameling covers geworden. Hij blijft  behoorlijk dicht bij het origineel, maar geeft er wel duidelijk zijn eigen draai aan, zonder overdreven zijn toetsenkunde te willen etaleren.

Nee, ik ben niet genezen van mijn covervrees. Al heeft Norlander het zorgvuldig en integer gedaan, voor mij hoeft het toch niet, dat gecover. Nee, een groot bewonderaar van de solo optredende grote toetsenjongens zal ik niet worden. Ik mis gewoon ‘iets’ in die muziek.  Maar ik ben wel onder de indruk geraakt van het spel en de composities van Norlander, waarnaar ik eigenlijk nooit zo goed had geluisterd. Het verdient respect hoe hij deze klassiekers heeft aangepakt en voorzien van een goed zittend Norlanderjasje. Met die bevalling is het best meegevallen, na een dik uurtje persen kunnen we een wolk van een cd bijschrijven.

Fred Nieuwesteeg