FishAlbum

Er gaan nogal wat soorten vis in een klassieke bouillabaisse. De bekende vissoep uit Marseille kent als basis niet alleen schorpioenvis, poon en zeepaling; bij goede bouillabaisse ontmoet je tevens tong, tarbot en mosselen in je lepel. Uien, tomaat, knoflook, laurier, tijm, salie en een sinaasappelschil maken dat het water je in de mond loopt. Er mag ook wijn of cognac in of bij gedronken worden. Ah! Vandaar dat Fish deze vissoep zo roemt met de titel van zijn monumentale verzamelaar.

Alhoewel ik een groot liefhebber ben van zowel vis als goede soep, heb ik nooit het genoegen tot het nuttigen van bouillabaisse mogen proeven. Maar ja, hoeveel goede muziekfans hebben nooit het genoegen tot het luisteren van de soloperikelen van Fish mogen proeven? In dat opzicht geeft de magnifieke hoes van Mark Wilkinson het al aan: dit is goede muziek voor fijnproevers, genoten in goede company.

Als er één artiest is binnen ons wereldje die ik altijd al graag de doorbraak naar een groot publiek had gegund is het wel Fish. Na het vertrek uit Marillion had ik gehoopt – en gezien zijn kwaliteit ook wel verwacht – dat zijn populariteit gelijke trekken zou gaan vertonen als bijvoorbeeld Peter Gabriel. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn, maar een blik op de uitgebreide verzamelaar leert ons dat de lange Schot in zijn 20-jarige carrière toch wel behoorlijk wat hoogtepunten heeft gekend.

“Bouillabaisse : The Best Of Fish” laat ons zien dat Fish een carrière heeft genoten, waarvoor hij zich zowaar niet hoeft te schamen. Toegegeven, het muzikale vernuft van de vroege Marillion-platen maakten op de soloplaten van Fish al spoedig plaats voor een frisse popsoort die eerder past bij liefhebbers van Supertramp, Alan Parsons en Meat Loaf. Dat is overigens niets om je voor te schamen, sterker nog, binnen dit symfonische popgenre is Fish één van de sterkste exponenten. Wat ook opvalt is dat Fish toch nog aardig wat hitjes heeft gescoord. Of in elk geval liedjes die iedereen kent, want nummers als A Gentleman’s Excuse Me, Brother 52, The Company, Incomplete en Big Wedge hebben toch een zekere bekendheid vergaard, of ze nou aan de hitparade hebben mogen ruiken of niet. Natuurlijk kent iedereen het Marillion-nummer Kayleigh (terecht ook op deze verzamelaar vertegenwoordigd), maar Lavender is helemaal nooit een hit geweest in Nederland en Incommunicado maar een kleintje.

De eerste bomvolle cd bevat slechts de gevoelige kant van Fish, de langzame nummers en de fakkelballades. Deze cd is heerlijk om lekker bij onderuit te zitten, met een glas cognac en te toosten op het geluk dat deze zanger zo zijn eigen gang kan gaan. Hij wint mij met het mooie Incomplete, Marillion-klassiekers als Kayleigh en Lavender (nummers waar ik nooit genoeg van krijg), het gezellige The Company en vooral met publieksfavorieten Cliche en Raw Meat. Opvallend is dat veel nummers een kortere versie (een edit) dan hun broertjes en zusjes op de oorspronkelijke platen krijgen, iets dat op de tweede cd niet gebeurt trouwens.

Op de tweede cd toont Fish namelijk ballen en gaat het tempo omhoog. Hier vinden we het laatste Marillion-nummer van de plaat, Incommunicado, en voert Fish ons mee met het drukke Big Wedge, het geweldige Goldfish And Crowns en het vlotte Brother 52. Ik vond “Fellini Days” altijd de minste studio-cd van Fish, maar Long Cold Day is toch een geweldig nummer en ook Clock Moves Sideways heb ik tot nu toe over het hoofd gezien (goh, hij zingt zelfs ‘fugazi’!). Wat ik vooral van zowel Fish als de platenmaatschappij een zeer sterke zet vind, is dat de cd afsluit met het 25 minuten durende epos Plague Of Ghost van “Raingods With Zippos” (1999), een nummer dat ik altijd al als een hoogtepunt uit de carrière van Fish heb beschouwd.

De markante persoonlijkheid van de man, dat ie ooit zanger was van Marillion en de toch vele bekende liedjes van hem, maken van “Bouillabaisse : The Best Of Fish” hét perfecte sinterklaas- of kerstcadeautje voor de algemene muziekliefhebber. Aan de verpakking en de presentatie zal het niet liggen. De dubbelaar is gestoken in een luxueuze verpakking en heeft een oogstrelende, door Mark Wilkinson ontworpen hoes. Ondanks dat ik deze recensie makkelijk had kunnen schrijven zonder de cd werkelijk te hebben, ben ik blij dat ik hem toch heb. “Bouillabaisse” is het hebbedingetje van de maand!

Markwin Meeuws