Krampl, GeraldAlbum

Ben ik uniek als ik zeg dat ik nog nooit van Gerald Krampl gehoord had? Vingers? Ergens in de jaren ’70 en ’80, en ergens in Oostenrijk, was Krampl wereldberoemd met de progbands Kyrie Eleison en Indigo. Iemand? Nou ja, zoals dat gaat, na de hoogtijdagen trok Gerald meer de meditatieve richting uit, spirituele en meditatieve muziek onder de naam Agnus Dei. Toch kriebelde het bloed weer en is Gerald terug met een plaat waarvan hij zelf vindt dat het een vervolg is op zijn eerdere successen, maar dan vermengd met een vleugje Air, Porcupine Tree en Kitaro. Nogmaals, zijn woorden.

Oorspronkelijk wilde Gerald een plaat maken met alleen maar piano, maar na een paar nummers was dat toch wat veel piano, dus kwamen er andere instrumenten bij. Retro-instrumenten, dat wel. Tenminste, als je een onvoorstelbaar digitaal kreng als de Yamaha DX-7 retro vindt, dan is dit retro.

Dientengevolge doet “Timediver”, ondertitel “Electronic Soundscapes For Mind Movies”, enorm denken aan synthesizerbandjes uit de jaren ’80 en ’90 als Bel Canto en Dead Can Dance, maar dan zonder zang. Wat sombere, impressionistische muziekjes op de grens tussen kunst en kitsch, die meer van Gerald’s meditatieve verleden verraden dan van zijn prog-rock periode. Beetje ongepolijste Enya, die hoek. Prog is dit evenwel in geen enkel opzicht. De referentie aan Porcupine Tree is er met de haren bijgesleept.

Daarmee is niet gezegd dat “Timediver” geen verdienstelijke plaat zou zijn. Ik word een beetje melig van de minimale percussieve ritmiek uit een doosje, maar zeker als je de plaat niet te hard zet luistert het lekker weg. Alleen in Lakeview, waar de computerdrums echt té irritant zijn en Krampl zijn innerlijke Jan Hammer uitlaat, wordt het me te gortig. Gelukkig is Spirit Dancer weer een pompeus potje Dead Can Dance muziek en kan de ‘mind’ alsnog lekker wegdommelen in een wat oppervlakkige, maar niet al te storende en bij vlagen lekker lome ‘movie’.  Prog-behang, is dat al een genre?

Erik Groenweg