HoggwashAlbum

Dat Antony Kalugin een muzikale duizendpoot is zal geen verrassing zijn. Net zo min het een verrassing is wanneer de man alweer een nieuw album uit de Ukraiense hoed tovert. Na “Aleatorica” van Karfagen, “1” van AKKO en de dvd “Live Official Bootleg 2012” is het voorliggende tweede schijfje van Hoggwash in 2013 productie numero 4.

Hoggwash moet gezien worden als Kalugin’s muzikaal meest toegankelijke project. Waar hij met Sunchild songmatig en ‘progressief’ te werk gaat, Karfagen – naast instrumentaal – een folkloristische touch heeft en AKKO richting ambient muziek en new age gaat, wordt met Hoggwash een vorm van neo-progrock/-pop gespeeld. Dat doet hij overigens samen met zijn muzikale steun en toeverlaat en tevens platenlabelbaas William Mackie op toetsen.

Met dat laatste hebben we gelijk de kern van Hoggwash’ muziek te pakken. Die is namelijk naast toegankelijk vooral symfonisch. Niet zelden zijn de toetsenpartijen dubbelgelaagd zoals op het vrolijke openingsnummer Soldier Of Fortune. In tegenstelling tot Sunchild wordt elektrische en akoestische gitaar hier voor rekening genomen door Max Velichko. Kalugin beperkt zich tot zang, toetsen en een handvol percussie. Een briljant toetsenist zal de sympathieke workaholic niet worden, maar functioneel is zijn spel des te meer.

Een ander voorbeeld van de toegankelijkheid is Let The Lady Smile. We horen voor het eerst invloeden van Supertramp en een refrein dat lang je in je hoofd blijft rondzweven. Velichko laat bovendien horen van toegevoegde waarde te zijn. Time After Time is een goed opgebouwd midtempo nummer met dromerige passages, fraaie toetsensolo’s en het licht bijtende gitaarspel van Velichko. Het lijkt alsof The Flower Kings en Riverside hier samenkomen. Titelnummer Spellbound had vanwege het herkenbare toetsenspel en de saxofoonpartijen zo maar een nummer van Supertramp kunnen zijn.

Out Of The Abyss is met bijna tien minuten het langste nummer. Tussen een intro en outro met geluiden van de zee horen we new age-achtig toetsenwerk en een overgang naar puntig en melodieus gitaarwerk. Daarna ontpopt zich het meest progressieve nummer op deze schijf. Meeslepend gitaarspel wat bij vlagen doet denken aan Roine Stolt op een laag van toetsen en woordloze achtergrondzang.

Een punt van mijn kritiek blijft de accentrijke uitspraak van het Engels door Kalugin. Vooral in de rustige stukken zoals in dit nummer is dat goed te horen. Daarmee heeft hij in al die jaren weinig progressie gemaakt. Dat het vocaal gezien ook anders kan, wordt bewezen op het iets te eenvoudige extra nummer Life’s Conundrum. Daar zingt gastvocalist Sergiy Obolonkov vrijwel accentloos. Deze man zou het ‘probleem’ van Kalugin kunnen oplossen.

Het neemt niet weg dat “Spellbound”, evenals het debuut “The Last Horizon”, een zeer prettig schijfje is. Het is afwachten of een derde album van Hoggwash wederom zes jaar op zich laat wachten.

Hans Ravensbergen

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.