KarnatakaAlbum

De muziek van Karnataka kan in het rijtje geplaatst worden van o.a. Enya en Clannad. De muziek kent een warme, dromerige sfeer en doet soms Keltisch aan.

De CD begint best sterk met de nummers Heaven Can Wait en Dreamer, laatstgenoemd nummer ontpopt zich na het oosterse intro, tot een lekker up-tempo nummer met fel gitaarspel en mooie percussie. De basgitaar en toetsen metselen samen de muziek potdicht. Hierdoor doet de muziek vol aan, tevens zijn ze verantwoordelijk voor de zwevende sfeer die me bekruipt tijdens het luisteren van dit schijfje. Er volgt een felle gitaarsolo en als het nummer net lekker op dreef is, zijn we alweer aan het einde aangekomen. Hier had ik wel wat meer van willen horen.

Groot nadeel van Karnataka is dat de Keltische sfeer uit de keyboards en computers komt. Harp, fluit en al die andere typische Keltische geluiden komen uit het toetsenarsenaal, maar klinken een stuk minder dan het echte werk. Het is bijvoorbeeld duidelijk te horen dat het harp-loopje, wat tot in den treure door het nummer Hay loopt, niet afkomstig is van dit prachtige snaarinstrument. Het nummer, dat erg zoutloos op me overkomt, wordt nog enigszins gered door het (echte) saxofoonspel van Steve Simmons. Aan het einde van The Storm is wel een typische Keltische fluit te horen, jammer dat hij alleen even het outro van het nummer mag verzorgen.

Dreamer en Shine doen het meest progressief aan. In Dreamer komt dit door het felle gitaarwerk van Paul Davies en in Shine geeft het heftig snorrende basspel van Ian Jones het nummer een lekker progressief randje. Dit zijn dan ook de twee hoogtepunten van de cd voor mij.

Veel mensen vergelijken de muziek van Karnataka met die van Iona. Dat is een vergelijking waar ik absoluut niet in mee kan gaan. Aan de hemelse muziek van het Schotse Iona kan deze band gewoon niet tippen. Iona heeft zoveel meer te bieden, daarnaast gebruiken zij wel echte Keltische instrumenten.

Sterkste troef van Karnataka is zangeres Rachel Jones. Haar stem is werkelijk prachtig en loepzuiver. In de stukken waarin ze meerstemmig te horen is, is kippenvel soms niet te onderdrukken. Die award voor beste zangeres is naar mijn mening volkomen terecht.

“The Storm” is geen slecht album maar al snel bekruipt je het gevoel dat er niets nieuws meer gespeeld wordt. De band heeft zijn kruit al snel verschoten en valt daarna alleen nog maar in herhaling. Ik vind persoonlijk al de ophef over deze band niet echt terecht. Ik denk dat de CD zich prima leent als achtergrondmuziek of bij een romantisch diner voor twee bij kaarslicht. Of in mijn geval: om de baby in slaap te krijgen.

Maarten Goossensen