Bush, KateAlbum

Als je wat filosofeert over de hoes van “Never For Ever” kun je tot de conclusie komen dat er heel wat schoonheid onder Kate’s jurk vandaan komt. Is dit een statement van de zangeres om aan te geven dat haar kunst diep geworteld is in haar schoot? Hoe het ook zijn mag, nog steeds delen we in haar begeerte, al blijkt de depressie de overhand te voeren op dit album.

Als een blad dat hevig ronddraaiend in de herfst naar beneden valt. Ik vind daar persoonlijk grote schoonheid in. Dit is mijn persoonlijke favoriet omdat ik vind dat drama en theatrale benadering op dit werkje perfect in balans is. Ook werpen de experimenten met haar stem vruchten af. Kate’s stem klinkt minder meisjesachtig en voller. Verder neem ik een constante magie waar, alsof je een sprookjesachtige wereld wordt ingetrokken. Deze collectie songs deed het ook niet slecht in de charts. De (toen nog) lp bereikte in Groot-Brittannië de eerste plaats. Drie singles werden ervan getrokken waaronder Breathing en Army Dreamers. Babooshka hoorde daar ook bij en was de eerste top vijf single sinds Wuthering Heights.

Ondanks haar jonge leeftijd moedert Kate wat af, maar zorgt het kind in dat volwassen lichaam er ook voor dat haar waarnemingen vrij naïef blijven klinken. Derhalve geen preken maar observaties. Beschikt Bush over voorspellende gaven in Blow Away (For Bill)? Nee, natuurlijk gaat het niet over de voormalige president van Amerika Bill Clinton, maar laat andere markante figuren als Sid Vicious (The Sex Pistols) en Buddy Holly de revue passeren. Overleden iconen dus en ze vraagt zich af waar hun muziek naar toe gaat.

De diva krijst bijna in Babooshka tijdens het intense refrein. Het verhaalt over een vrouw die de trouw van haar man test door hem anonieme brieven te sturen, terwijl ze zich vermomt als een jongere versie van zichzelf om te kijken of hij tot een affaire te verlokken is. Sommige aanhangers vonden dit nummer te commercieel voor de Britse kunstenares. En ja, misschien klinkt ze toegankelijker dan ervoor, maar de exclusieve kwaliteit blijft behouden. Haar muziek zal te allen tijde absurd tegenover serieus zetten, dat maakt deze vrouw ook zo speciaal. Analyseer de titel Army Dreamers maar eens. Als je het over dromers hebt is de link met soldaten toch niet snel gemaakt? En toch laat ze hiermee, ondanks dat het een anti oorlogslied is, de mens achter het systeem zien. Uitermate sterk in beeld gebracht met behulp van de mandoline van broer Paddy. Ik raad het bekijken van begeleidende clip aan, die echt heel veel energie moet hebben gekost, door het werkelijk briljante ogenspel. Ook een song die opvalt is de door computerdrums ontsierde Delius (Song Of Summer). Frederick Delius was een klassiek componist, die op een gegeven moment bij het neerschrijven van zijn composities geholpen werd door ene Eric Fenby (de tekst verwijst naar: ‘in B. Fenby.’). Er is een film over gemaakt met de titel ‘Song Of Summer’. De song zelf heeft leuke ideeën (de lage mannenstemmen), maar kan niet tippen aan bijvoorbeeld het magistrale Egypt, waarmee visioenen voorgeschoteld worden betreffende het leven rond de piramides. Mysterieus en intrigerend! Opgesmukt met heerlijke vocale vondsten en een werkelijk monsterachtige kreet. Army Dreamers laat een totaal andere Kate horen met een gecontroleerde stem, die als een acrobaat speels van hoog naar laag gaat. De prijs voor het echte meesterwerk op deze cd is voor Breathing. Het ‘out in’ gedeelte laat je hopeloos zuchten en alleen al op basis van dit nummer verdient mevrouw Bush respect. Het zeer serieuze onderwerp beschrijft de gevolgen van een atoomoorlog. Het beneemt je de adem. In de clip verschijnt de plastic bal, die ook opduikt bij vriend Peter Gabriel tijdens zijn UP tour. Violin is erg heftig op vocaal gebied, wanneer de zangeres op hetzelfde niveau als het geluid van de viool wil zitten. Niet echt mooi, moet ik eerlijk genoeg toegeven, maar het is wel goed in beeld gebracht als ze blijk geeft van de erotische relatie met het instrument. De gitaarsolo is trouwens een lust voor het oor.

Ik zei het al, dit is een donker album. Als je de tekst van The Wedding List leest, zie je Kate toch in een ander daglicht wanneer ze spreekt over ‘I’m gonna fill your head with lead.’ Een crime passionel. Macaber om de kerkklokken te horen luiden, terwijl de bruidegom in zijn eigen bloed ligt. Lekker agressief gezongen door mevrouw Bush. Trouwens, de songtekst verraadt ook waarom de bruidegom doodgeschoten is. The Infant Kiss is seksueel provocerend, maar de tekst is voorzien van een diepere laag, evenals de muziek die sidderende strijkinstrumenten verbindt met de piano. Kate haalde de inspiratie bij de film ‘The Innocents’ vandaan, gebaseerd op het boek ‘Turn Of The Screw’ van Henry James. Ten slotte wordt All We Ever Look For gekenmerkt door het spontane experiment van Bush, wanneer plotseling tijdens het tweede refrein iemand een deur open doet. Geweldig!

De charismatische koningin van de progressieve muziek laat andermaal zien dat je haar niet zomaar kunt vatten. Ze laat het weer donderen in progland. Een beetje meer pop dit keer, maar altijd in combinatie met progressieve elementen en experimenten. Het heerlijke basspel van John Giblin vind ik opmerkelijk. Ik kan dan ook simpel concluderen: Never saai For Ever Kate Bush!

Ton Veldhuis