Bush, Kate

The Dreaming

Info
Uitgekomen in 1982
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: EMI
Website: www.katebush.com
Tracklist
Sat In Your Lap (3:29)
There Goes A Tenner (3:25)
Pull Out The Pin (5:26)
Suspended In Gaffa (3:55)
Leave It Open (3:21)
The Dreaming (4:41)
Night Of The Swallow (5:22) 
All The Love (4:30) 
Houdini (3:47)
Get Out Of My House (5:25)
Kate Bush: zang, piano, Fairlight

Met medewerking van:

Stewart Arnold: achtergrondvocalen op Sat In Your Lap
Jimmy Bain: bas op Sat In Your Lap, Leave It Open en
Get Out Of My House
Brian Bath: gitaar op
Pull Out The Pin
Ian Biarnson: achtergrondvocalen op Sat In Your Lap, gitaar op Leave It Open
Paddy Bush: achtergrondvocalen en percussie op Sat In Your Lap, mandoline op Suspended In Gaffa, achtergrondvocalen op The Dreaming en Get Out Of My House
Geoff Downes: toetsen op
Sat In Your Lap
Percy Edwards: dierengeluiden op
The Dreaming
Stuart Elliott: drums op There Goes A Tenner, Suspended In Gaffa, The Dreaming, Night Of The Swallow, All The Love en
Houdini
David Gilmour: achtergrondvocalen op
Pull Out The Pin
Rolf Harris: digeridoo op The Dreaming
Preston Heyman: drums op Sat In Your Lap, Pull Out The Pin, Leave It Open en
Get Out Of My House
Gary Hurst: achtergrondvocalen op
Sat In Your Lap
Sean Keane: viool op
Night Of The Swallow
Dave Lawson: toetsen op There Goes A Tenner, Suspended In Gaffa, stringarragement op
Houdini
Donnal Lunny: bouzouki op
Night Of The Swallow
Alan Murphy: gitaar op Leave It Open en
Get Out Of My House
Liam O'Flynn: doedelzak en fluit op
Night Of The Swallow
Del Palmer: bas op There Goes A Tenner, Suspended In Gaffa, Night Of The Swallow en
All The Love
Andrew Powell: strijkersarrangement op
Houdini
Esmail Sheikh: drum talk op
Get Out Of My House
Danny Thompson: contrabas op
Pull Out The Pin
Richard Thornton: zang op
All The Love
Eberhard Weber: bas op Houdini
Aerial (2005)
The Red Shoes (1993)
The Sensual World (1989)
The Whole Story (1986)
Hounds Of Love (1985)
The Dreaming (1982)
Never For Ever (1980)
Lionheart (1978)
The Kick Inside (1978)

Harry Houdini, de Hongaarse boeienkoning die begin van de vorige eeuw furore maakte met zijn spectaculaire ontsnappingen uit politiecellen, politiehandboeien en zelfs graven en muren, was niet alleen daarom bekend. Hij had ook een bovenmatige interesse in het bovennatuurlijke, wat zich uitte via een vriendschap met schrijver sir Arthur Conan Doyle in een aantal pogingen de dood te ‘ontsnappen’. Hij heeft gezegd: “als iemand de dood kan ontsnappen, ben ik het”. Met vrienden had ie afgesproken dat zij – nadat ze waren overleden – afgesproken tekenen vanuit het hiernamaals zouden sturen en nadat dat jammerlijk mislukte, probeerden vrienden van Houdini contact met hem te krijgen na zijn dood in 1926.

Het is slechts één van de vele thema’s op Kate Bush’s vierde langspeelplaat, het vreemde “The Dreaming”. Veelzeggend is de hoes, welke slaat op bovenstaande anekdote. Kate kruipt hier in de huid van Bess, de vrouw van Houdini, van wie gezegd wordt dat ze via een laatste kus een sleuteltje (‘kijk in haar mond!’) doorgaf, daarmee feitelijk de sleutel gevend tot Houdini’s redding en verdere leven.

Feitelijk is “The Dreaming” daarmee ook een ontsnappingspoging van Kate Bush zelf. Immers, haar populariteit in Groot-Brittannië en het vasteland van Europa was groot, wat contrasteerde met haar verlangen een normaal leven te leiden. Bovendien liet Kate al op de voorganger “Never For Ever” (1980) horen geen schoothondje van haar ontdekker David Gilmour te zijn, noch een volgeling van producer en klassieke bedjes-leverancier Andrew Powell, alhoewel beiden ook op “The Dreaming” te horen zijn als gast. Ondanks de vele gastmuzikanten is “The Dreaming” vooral bewijs van Kate’s eigen geest en creativiteit en tevens haar eerste zelf geproduceerde plaat. Het is tevens de plaat waarmee ze erkenning zocht bij mede muzikanten en een statement liet horen van ‘kijk mij eens lekker a-commercieel doen’.

Invloeden en redenen waarom “The Dreaming” geworden is zoals ie klinkt, zijn er genoeg. Om te beginnen was daar Kate’s wens een plaat met meerdere lagen te maken, een muziekstuk dat haar zou helpen haar oude dag door te komen, een cd die latere fans telkens weer nieuwe dingen in de muziek zou laten ontdekken. Nou, dat is zeker gelukt. De totale afwezigheid van echt grote hits werkt verfrissend, alhoewel Sat In Your Lap en The Dreaming even aan de tipparade hebben mogen ruiken en elders There Goes A Tenner en Suspended In Gaffa het redelijk hebben gedaan. Maar zelfs de grootste Kate Bush-fan zou moeten toegeven dat geen enkele van de tien tracks ‘normaal’ of ‘commercieel’ genoeg was voor een plaats in een hitlijst. Niet dat dit haar ook maar iets kon schelen.

Belangrijk voor “The Dreaming” is verder het gebruik van de Fairlight, een inmiddels stokoud sampleapparaat, dat voor de typisch jarentachtig-geluidjes op de plaat zorgt. Evenwel staan die geluiden in hedendaagse oren in schril contrast met o.a. de fretloze bas van vriendje Del Palmer in Night Of The Swallow (duidelijkste voorbeeld). Toch klinkt de plaat allesbehalve gedateerd, al zou een remaster ervan binnen de fanschare met gejuich worden begroet.

Muzikaal gezien is “The Dreaming” een overweldigende plaat, die na honderden keren luisteren nog niet verveelt. Elk van de tien nummers is een schitterende, maar ruwe diamant en zowel tekstueel als compositorisch zitten er verrassende elementen in. Daarnaast is de instrumentatie en de productie van zeldzaam hoog niveau. Het is zonder enige twijfel één van de best uitgewerkte platen van de jaren tachtig en Kate is er niet voor niets ruim een jaar mee bezig geweest.

Zo kent de angstige opener Sat In Your Lap, waarvan de chant aan het einde het hoogtepunt is, de perfecte balans tussen Fairlight en piano, maar ook vreemde teksten als “I hold a cup of wisdom, but there is nothing in it”. Geoffrey Downes zorgt hier voor wat nep-trompetjes. There Goes A Tenner, over een bankoverval waarbij de bankrovers zich voordoen als filmsterren, kent Kate Bush met een zwaar Cockney-accent en is grappig door de vele stemmetjes en sferen. Het vervolg op Army Dreamers van de voorgaande plaat is Pull Out The Pin, een weinig tot de verbeelding overlatende oorlogssong. Het is een aangrijpend nummer, waarin ook David Gilmour zich laat gaan in de achtergrondvocalen, maar ook Brian Bath’s gitaarwerk is van hoge klasse. Ook bijzonder aangrijpend is All The Love, dat het dood-thema weer kent, plus de aangename zang van Richard Thornton, een koorjongen.

Ierse invloeden zijn er ook volop. Daarvan is Suspended In Gaffa verreweg het vrolijkste nummer en kent een buitengewoon sterk refrein dat dagenlang in je hoofd kan blijven spoken. Het liedje heeft eenzelfde thema als Houdini, de strijd tegen dood en gaffa schijnt een door Kate Bush zelf bedacht woord te zijn (wellicht slaande op ‘ducktape’, maar meningen hierover zijn verdeeld). Ook Night Of The Swallow zit boordevol invloeden van het mooie eiland, wat ook niet gek is met deelname van zowel heel Planxty en door Bill Whelan (Riverdance) voorziene arrangementen. Het is ook het enige nummer dat een klein beetje doet denken aan de Kate Bush van haar eerste twee platen.

“The Dreaming” is ook de plaat waarop Kate Bush zingt. Zingt, maar ook fluistert, hijgt, schreeuwt, gilt, stottert, haar stem vervormt, spreekt, accenten gebruikt, rare stemmetjes opzet, tot zelfs hinnikt als ezel. Het bekendste nummer, maar tevens het vreemdste, is zonder enige twijfel het titelnummer The Dreaming. Het Australisch klinkende nummer kent digeridoo-gebruik door Rolf Harris en ‘animal-impersonator’ Percy Edwards zorgt voor alle blatende schapen en geflapper van vleugels.

Eigenwijs! Dat is “The Dreaming” ten voeten uit! Geen nummer brengt dat zo duidelijk naar voren als het geweldige slotnummer Get Out Of My House, waarin Kate Bush in alle toonaarden niemand in haar huis toelaat, daarmee gelijk een perfecte analogie van haar leven tevoorschijn tovert. Qua stemgebruik leeft ze zich helemaal uit en ze weigert zich over te geven. Het nummer lijkt wel verschillende kamertjes van een groot huis te bevatten, compleet met ‘Frans’ kamertje. Een aangrijpend, maar debiel nummer van iemand die de grens van waanzin en genialiteit als geen ander kent. Zelfs als broerlief Paddy Bush in het laatste stuk langskomt en binnen wil, weigert ze halsstarrig. Ze wil zelfs het liefst in een ezel veranderen om haar koppigheid vorm te geven. Alsof ze wil zeggen: “The Dreaming” is van mij! Donder op!

“Hee – Haw”
“Hee – Haw”.

Markwin Meeuws

Send this to a friend