Lane, LanaAlbum

En met “El Dorado Hotel” rolt weer het zoveelste produkt uit de Think Tank Media fabriek van Erik Norlander in Californie. Dit keer geen Rocket Scientists of Erik Norlander album, maar het eerste Lana Lane album na vijf jaar. Het is al heel lang geen geheim meer dat Lane en Norlander lief en leed met elkaar delen en naast muziek ook in het echie aan elkaar zijn verbonden. Als het voorbeeld van een echte kruisbestuiving acteren beiden ook standaard op elkaars albums. En eerlijk gezegd kan ik daar geen genoeg van krijgen.

Vijf jaar moest worden gewacht op een nieuw album van de zangeres met Nederlands bloed in de aderen. “Red Planet Boulevard” was in 2007 het laatste officiele studiowapenfeit van ‘La Lane’. Ze was ook even toe aan rust nadat ze binnen een jaar tijd had meegewerkt aan vijf verschillende albums uit eerder genoemde fabriek. Niet dat ze vijf jaar van een vakantie heeft genoten, want tussen neus en lippen door zagen een Lane Lane Best Of album het licht, werkte ze mee aan het Roswell Six-album “Beyond The Horizon” en tourde ze met Rocket Scientsits en The Galactic Collective van manlief door de Verenigde Staten. Ik wist al langer dat Norlander een bezige baas is, maar kennelijk heeft mevrouw Lane ook 48 uur in een etmaal zitten.

Dan toch de prangende vraag maar gesteld: is met “El Dorado Hotel” het vijf jaar wachten waard geweest? Ja dat is het, kan ik de fans gerust stellen. Lana Lane heeft vocaal helemaal niets aan kracht en kwaliteit ingeboed. Uiteraard gaan de jaartjes tellen en zijn de haren wel langer maar ook wat minder wild geworden. Tien nummers telt het schijfje en zo af en toe wordt er nog flink wat afgerockt. Nummers als Darkness Falls, Life Of The Party en Gone Are The Days bieden dan ook weinig nieuws.

Wat wel volledig nieuw is, is de bezetting op dit album. Onze landgenoten Peer Verschuren en Ernst van Ee maakten jarenlang als gitarist en drummer deel uit van de (live)band van zowel Lana Lane als Erik Norlander. Omdat Norlander een man is die zich continue wil ontwikkelen schroomt hij niet om een complete belegeleidingsband in te ruilen voor een andere. Op zijn laatste soloproject “The Galactic Collective” maakten we al kennis met gitarist Freddy DeMarco en bassist Mark Matthews. Beiden heren vertonen hun kunsten ook op deze cd. Verder komen we oudgedienden tegen als Neil Citron, Don Schiff en Mark McCrite. Uiteraard mogen John Payne en Jay Schellen van Asia Featuring John Payne niet ontbreken, net als de verschijning van Bruce Bouillet, voormalig gitarist van Racer X en thans ook lid van deze Asia split off. Op vier nummers mag hij laten horen dat hij het gitaarspelen nog niet is verleerd.

Naast de eerder genoemde nummers met het vertrouwde Lana Lane geluid komen we een aantal nummers tegen waarin gas wordt teruggenomen en Lane in een lagere versnelling zingt. En om eerlijk te zijn bevallen mij deze nummers uitstekend. Maybe We’ll Meet Again is er zo eentje waarbij ook Norlander zijn neus stevig tegen het raam drukt met heerlijk orkestraal toetsenwerk. Muzikaal past het allemaal als een jas en productioneel valt er al helemaal niets aan te merken. Woorden als ‘gelikt’ en ‘gladjes’ dreigen mijn bovenkamer binnen te dringen maar worden gelijk de deur gewezen door een vlammende gitaarsolo van Bouillet.

Het Spaans en Mexicaans aandoende titelnummer El Dorado Hotel is een ander voorbeeld. Fraai akoestisch gitaarspel en een frivool ritme op drums en percussie doen je verlangen naar dit hotel wat ongetwijfeld op een idyllische plaats staat. Dat Norlander en Lane met hun tijd meegaan laat zich horen in de bewerkte zang van Lane in de nummers Believe en Hotels. Ik noem het effect zelf altijd het Cher-effect (vrij naar de zangeres) waarin de stem met een truc een aantal achter elkaar lijkt over te slaan.

Met In Exile wordt het album met het meest symfonische nummer afgesloten. Eigenlijk is dit meer een Erik Norlander nummer. We hebben er drie kwartier op moeten wachten, maar het door mij zo geliefde toetsenspel komt hier mooi aan de oppervlakte. Het begint met mooi pianospel op een koor van toetsen waarna Lane gevoelig haar zoetgevooisde stem laat klinken. Het nummer kent een aantal ‘breaks’, waarin van tempo en sfeer wordt veranderd. Bombastisch toetsenwerk en zwaar gitaarspel wordt afgewisseld door hemelse zang en stukken waarin het basspel van Matthews naar voren komt. Daarna is het weer DeMarco op gitaar die in de laatste minuten een pittig maar o zo muzikaal duel uitvecht met de zalig klinkende toetsen van Norlander.

“El Dorado Hotel” is de comeback van een vrouw die eigenlijk nooit is weggeweest. Ook de fans van Erik Norlander liften gratis mee met deze comeback.

Hans Ravensbergen