Rocket ScientistsAlbum

Vier jaar na “Brutal Architecture” werd het derde studioalbum “Oblivion Days” uitgebracht. In deze vier jaar hebben de mannen van Rocket Scientists allerminst stilgezeten. Vol overgave hebben zij zich gestort op hun diverse soloprojecten of leverden hun bijdrage aan projecten en live optredens van anderen (zoals Lana Lane).

Op “Oblivion Days” is duidelijk een muzikale koerswijziging waarneembaar. Wanneer je bedenkt dat Erik Norlander in de tussenliggende jaren onder meer zijn eerste solo album (“Threshold” uit 1997) het licht liet zien en ook wat toetsenpartijen speelde op “The Dream Sequencer” en “The Universal Migrator” van Ayreon, is deze koerswijziging verklaarbaar. De muziek is ook een stuk steviger dan op zijn voorgangers. Ook neemt Gregg Ellis nu de meeste drumpartijen voor zijn rekening. Verder zijn er gastrollen voor gitarist Neil Citron en bassist Tony Franklin.

Aqua Vitae is gelijk al zo’n nummer wat echo’s doet weerklinken van de muziek van Ayreon. Nu is Norlander niet de persoon die deze invloeden bewust overneemt en integreert, toch ben ik van mening dat zijn (tijdelijke) samenwerking met Arjen Lucassen van invloed is geweest op “Oblivion Days”. Halfweg het nummer gaat de voet van het gas en is er ruimte voor mooie Mellotron golven en meer melodie in vloeiende stukken. Een supersymfonisch, haast bombastisch slotakkoord zet een vette punt achter dit nummer.

Het titelnummer Oblivion Days is een stuwend rocknummer dat deels gezongen wordt door Lana Lane. Het nummer had dan ook gerust op één van haar eigen platen kunnen staan. Overigens schreef Erik Norlander dit nummer oorspronkelijk met de bedoeling het aan Emerson Lake & Palmer te slijten, maar daar zag hij na het uiteenvallen van E.L.P. maar van af.

Het album kent maar liefst vijf volledig instrumentale nummers. Voor dit soort nummers heeft Erik Norlander een duidelijke voorliefde (gelukkig voor mij deel ik deze voorliefde met hem). Toch zijn het overwegend nummers die je ook op zijn soloalbums terugvindt. Op de twee voorgaande platen hadden ze ook meer een eigen karakter. Ondanks dat het over het algemeen erg goede nummers zijn, doen ze toch licht afbreuk aan de muziek van Rocket Scientists. Positieve uitzondering is Archimedes, een van de traditionele nummers vernoemd naar een beroemd wetenschapper (zie ook de recensie van “Brutal Architecture”). Het nummer heeft een heerlijke funky groove.

Banquo’s Ghost is in zoverre bijzonder dat de muziek al heel vroeg (in 1998) werd gecomponeerd. Vlak voor het definitief afronden van de plaat werd – na een Japanse tour – de tekst nog in aller haast geschreven. Die tekst is geïnspireerd op Lady Macbeth van Shakespeare (niet veel later kwam Lana Lane met het album “Lady Macbeth” – toeval?). Het zijn de Mellotron strings, wervelende Moog en Hammond solo’s die het nummer maken.

Voorbeeld van een nummer met een geheel andere sfeer is Escape. Bepalend voor die sfeer, welke afkomstig is van Norlander’s eerste soloplaat “Threshold”, zijn het solide spel Don Schiff en Gregg Ellis. De zang is weer ronduit voortreffelijk. Mark McCrite’s zang is met geen enkele zanger te vergelijken.

Het instrumentaaltje Compass Variation, gebaseerd op de beroemde Bermuda Driehoek, is geschreven door McCrite en alleen op de oorspronkelijke Japanse versie van “Oblivion Days” terug te vinden. Ondanks een grote rol voor de toetsen, is het toch het gitaarspel wat de hoofdrol vervult.

Mijn persoonlijke favoriet is Break The Silence met prachtige melodielijnen en toetsenwerk van Norlander. Het nummer is door hem geschreven op Hawaï en geïnspireerd op het water wat dit tot de verbeelding sprekende eiland omsluit. Wat immers als de zeespiegel het eiland verzwelgt? Ook nu weer mooi gitaarwerk en fraaie zang van McCrite.

Deel vier van de Dark Water serie is in zoverre afwijkend van de voorgaande drie, dat het een erg heavy nummer is vanwege het gitaarspel van Neil Citron.

“Oblivion Days” is duidelijk de minste van de drie studioplaten die tot dan zijn uitgebracht. Het album is overduidelijk beïnvloed door hun werk in de vier voorgaande jaren. Het album kan dan ook een tegenvaller zijn voor hen die “Earthbound” en “Brutal Architecture” in hun hart gesloten hebben. Mocht deze plaat je bevallen dan is het zeker de moeite waard om ook het solowerk van Erik Norlander te gaan verkennen.

Hans Ravensbergen