MattssonAlbum

 De Finse gitarist Lars Eric Mattsson werd in 1985 ontdekt door de Amerikaanse gitaargoeroe Mike Varney (Shrapnel en Magna Carta). Hij was typisch een product uit de neoklassieke gitaarschool en in die beginjaren werd hij dan ook vooral gezien als de zoveelste Yngwie Malmsteen kloon. Inmiddels zijn we achttien jaar verder en heeft Mattson zich vakkundig ontworsteld aan dit stigma. Talrijke platen met bands als Eternity, Vision en Condition Red en een fiks aantal solo-cd’s hebben zijn naam wel gevestigd in de progressieve en gitaargeoriënteerde muziekwereld.

Trouwens, een slimme jongen, die Lars Eric, want in 1997 heeft hij zijn eigen platenmaatschappij Lion Music opgericht. Zodoende is hij dus altijd in staat om al zijn muzikale escapades te vereeuwigen en op een schijfje vast te leggen. Het laatste wapenfeit is het tweede album van het project dat simpelweg de naam Mattsson meekreeg. Hij krijgt op deze cd hulp van drummer Eddie Sledgehammer (Condition Red) en zanger Lance King (ex-Balance Of Power).

Alle composities op Power Games komen uit de hoge hoed van Mattsson zelf. Hij is tevens verantwoordelijk voor al het gitaar-, bas- en toetsenwerk. Bovendien kent de puike productie ook zijn handtekening. Het mooie artwork daarentegen is van de hand van -de veelgeprezen- Mattias Norén.

Het album kent acht titels. Eén daarvan is het instrumentale, zeventien minuten durende, Beyond The Horizon – Guitar Concerto no 1. Hierop etaleert Lars Eric Mattsson al zijn kwaliteiten, niet alleen als gitarist maar zeker ook als toetsenist. Het duivelse drumwerk op dit nummer mag zeker niet onvermeld blijven. Op de overige zeven tracks is natuurlijk ook een prominente rol voor Lance King weggelegd. Zijn typische, hoge metalstem doet het uitermate goed in de melodieuze en progressieve composities op deze plaat. Vooral de felle opener Open The Gate, het gevarieerde Blind Faith en het up-tempo Safely Through The Fight blinken uit door het voortreffelijke zangwerk en de herkenbare refreinen. Uiteraard staat het hele album ook bol van de gitaarsolo’s maar dat mag geen verrassing zijn. Het toetsengeweld is overigens ook rijkelijk aanwezig.

Eigenlijk best goed verteerbare progmetal op dit schijfje. Nergens vernieuwend of echt opzienbarend maar zeker de moeite van het beluisteren waard. Een dikke voldoende!

Joost Boley