Moon SafariAlbum

Net als je de kou behoorlijk zat bent, komt Moon Safari op de grens van 2005 en 2006 met hun voortreffelijke en vooral zonnige debuut “A Doorway To Summer”. Goeie titel, want de opmerkelijk vrolijke en hypersymfonische muziek van deze jonge Zweedse band doet je snakken naar een straaltje warmte, een vleugje zonlicht. Het is muziek om ontzettend blij van te worden en Moon Safari blijkt met dit debuut een band te zijn om als symfonische rocksite spontaan de loftrompet over te steken. Maar Progwereld zou Progwereld niet zijn als we toch ook een klein beetje kritiek lieten horen.

Het muzikale spectrum van Moon Safari bestrijkt zo’n beetje de hele geschiedenis van de symfonische rock, maar met een sterke nadruk op The Flower Kings. Hoe graag ik ook de invloed van producer Tomas Bodin wil bagatelliseren, het lukt me niet. De alomtegenwoordige Mini Moog zorgt ervoor dat de muziek iets meer neoprog aandoet. De muziek van Moon Safari is ook verschoond van de jazzuitstapjes die Zweeds bekendste progband kent. En tenslotte is dit debuut sterk Beatles-beinvloed. Ik moet zelf wat aan de obscure Engelse progband Druid denken, maar de volgende recensent zou op deze plek wellicht een andere invloed aanduiden. Hoe het ook zij, Moon Safari komt uit de school van de bloemenkoningen. En alhoewel dat niets is om je voor te schamen, zorgt het er een beetje voor dat Moon Safari gebukt gaat onder een gebrek aan eigen identiteit.

Dat gezegd hebbende, heeft Moon Safari wel alles mee: de band heeft de beschikking over twee formidabele zangers, terwijl de rest in de samenzang een vrolijk partijtje mag meezingen. Daarnaast klinken de toetsen, zowel de Hammond als de Mini Moog, lekker helder en fel, de Mellotron donker en lekker, de bas (Rickenbacker natuurlijk) lekker soepel, de drums en het vele percussiegeweld kraakhelder en de gitaar mooi en melodieus. De open gitaarklanken van Anthon Johansson maken de muziek voor symfonische rockbegrippen zo toegankelijk als wat en dat is de voornaamste reden waarom de muziek er inglijdt als zoete koek.

De melodielijnen van dit debuut zijn soms zo mooi, dat het lijkt alsof Moon Safari niet veel kan doen dan ze een paar keer te herhalen. Het heerlijke Mini Moogthema van Dance Across The Ocean is daar een goed voorbeeld van. Lekker nummer, maar veel gebeurt er eigenlijk niet. Ook het bijna 25 minuten lange We Spin The World staat bol van de heerlijke thema’s en prachtige overgangen, om maar te zwijgen over de schitterende samenzang, maar het lange nummer mist een beetje de spanning om van het nummer een klassieker te maken. En dat geldt eigenlijk voor de hele plaat. “A Doorway To Summer” straalt een beetje naïviteit uit en mist ondanks de vaak prachtige thema’s een fatsoenlijke uitwerking en een opbouw naar spanning. Alhoewel het eindthema van We Spin The World (rond de 18 minuten inzettend) een kleine welkome uitzondering is, maakt de band het niet af. Erger nog, het smartlappenthema dat daarna de afsluiting vormt, is een beetje een afknapper.

Moon Safari kan met zijn vrolijke, ongedwongen instelling ook soms danig op de zenuwen werken. Mensen met depressieve neigingen doen er verstandig aan deze muziek met mate te nemen. Je wordt horendol van het aantal keer dat je getrakteerd wordt op de volgende ‘na-na-na-na’ of ‘pa-ta-pa-ta-ta-ta’. Het moeten misschien Beach Boys-invloeden voorstellen of een jaren ’60-gevoel aanbrengen, maar na een paar keer heb ik het wel gehoord. Moon Safari moet uitkijken dat de strakke formule waaronder men gebukt gaat, niet als een keurslijf gaat aanvoelen.

Toch is “A Doorway To Summer” een voortreffelijk debuut, met slechts enige kanttekeningen. Het is zeker geen klassieker, daar is de muziek te ‘retro’ voor. Ik denk dat we hier te maken hebben met een groep die een grote schare volgelingen kan trekken en daarmee is Moon Safari een wat ons betreft uiterst welkome band. Ik zou iets meer pit, eigen identiteit en ontwikkeling waarderen, maar ik vermoed dat we hier te maken hebben met een populistische versie van muziek uit de Flower Kings-hoek. Wordt Moon Safari voor deze school, wat Arena voor de neoprog is geweest?

Markwin Meeuws