MoongardenAlbum

Vier jaar geleden bracht Moongarden het geweldige album “Round Midnight” uit. Het album ontving zeer lovende kritieken en stond maanden op de hoogste plaats in de Wereldse Tien. Op 15 april 2005 gaven de Italianen een dijk van een optreden in De Boerderij in Zoetermeer. Kort daarna veranderde er veel binnen de band. Tot ieders verbazing werden zanger Luca Palleschi en drummer  Max Sorrentini uit de band gezet en ging de band verder met zanger Simone Baldini Tosi die ook al op het debuutalbum “Moonsadness” te horen was en Maurizio Di Tollo (La Maschera Di Cera) nam plaats achter de drumkit. Ik schreef destijds dat Moongarden met “Round Midnight” perfect in harmonie was. Hoe is dat nu met deze nieuwe schijf?

Daar kan ik kort over zijn. Die harmonie is ver te zoeken op “Songs From The Lighthouse”. Op de vorige schijf was er eenheid en versterkten de nummers elkaar. Alle nummers pasten bijzonder goed bij elkaar, zodat het een opvallend sterk geheel werd. Op deze schijf staan alle nummers op zichzelf en is de eenheid ver te zoeken. Het is een ratatouille geworden. Ik licht er even wat nummers uit.

My Darkside is een vrij donker nummer dat in de lijn ligt van “Round Midnight”. Mooie sferische gitaaruithalen en zalig baswerk geven dit nummer wat extra’s. Ook het toetsenwerk van bandleider Christiano Roversi is prima. Je hoort overduidelijk dat het nummer geschreven is voor de stem van Luca Palleschi. En zou hij dit nummer ingezongen hebben, dan was het nummer bloedstollend mooi geweest. Baldini Tosi doet erg zijn best om als Palleschi te klinken, maar daar slaagt hij nergens in. Hiermee wil ik absoluut niet zeggen dat hij een matige zanger is, want dat is echt niet het geval. Maar het torenhoge (door het conservatorium geschoolde) niveau van zijn voorganger haalt hij niet.

Met Solaris hebben we één van de mooiere nummers te pakken. Je moet het nummer wat vaker horen om het helemaal te doorgronden, maar dan heb je ook wat. Het verloopt mid-tempo en ook hier valt weer het sterke basspel van Mirko Tagliasacchi op. Ook dit nummer is duidelijk voor de stem van Palleschi geschreven. Hij introduceerde de stemeffecten in de band waardoor hij een telefoonstem kreeg. Ook in dit nummer is deze vorm van vervorming veel te horen, maar met deze stem komt dat minder goed uit de verf. Het hele middenstuk wordt met deze vervorming gezongen en dat gaat wel wat storen. Nee, het is het einde wat dit nummer zo goed maakt. De gitaarsolo van  Marco Tafelli is er eentje die je steeds weer opnieuw wilt horen. Alleen al deze hyper melodieuze solo rechtvaardigt de koop van deze schijf. Ge-wel-dig!

Het nummer That Child is geschreven voor de sampler die iO pages een tijd geleden uitgaf. Het nummer is ingezongen door Andy Tillison. Het nummer deed me al niet zoveel, ik ben niet zo gecharmeerd van zijn stem en het nummer is veel te fragmentarisch en boeit nergens, maar nu bemoeit ook Simone Baldini Tosi zich ermee en zingen de twee om het hardst. Niet om aan te horen! Een beetje drama in een nummer oké, maar dit gaat nergens over.

Toen Moongarden in De Boerderij stond speelde men Dreamlord voor het eerst live. Het nummer werd gekenmerkt door een waanzinnig tussenstuk dat volledig ingevuld werd door drummer Max Sorrentini. Hij heeft zijn sporen al lang verdiend in de jazzwereld en liet dat daar horen ook. Ik weet nog goed dat iedereen ter plekke van dat nummer onder de indruk was en ademloos stond te luisteren. Luca Palleschi vertelde mij na afloop dat de band nog niet zeker wist of ze dat stuk ook op de plaat zouden gebruiken. Mijn aandringen om dat zeker te doen was helaas aan dovemansoren gericht, want de oplossing die ze nu gekozen hebben is bijzonder zoutloos. Er zit een lang sferisch middenstuk in het nummer waarin ook de drums wel te horen zijn, maar het kabbelt maar voort zonder dat er eigenlijk iets gebeurt. Jammer.

Na het nietszeggende poppy liedje Southampton Railroad dat volledig uit de toon valt, is het de beurt aan een nieuwe verrassing. Op het album “Brainstorm Of Emptyness” stonden drie nummers met de titel Sonya In Search Of The Moon, nu opeens is daar een vierde deel. Een zet die mijn wenkbrauwen toch wat deed optrekken. Het nummer is instrumentaal en past ook weer helemaal niet bij wat we eerder hebben gehoord, maar het is wel het sterkste nummer van de cd. Hier laat met name Roversi horen wat hij kan. Heerlijk zwevende toetsensolo’s en mooie ambient stukken. Het nummer is absolute neo-prog, maar dan wel van het beste soort.

Als ik de balans moet opmaken, kan ik niet anders concluderen dan dat we hier met een teleurstelling te maken hebben (met ook nog eens een spuuglelijke hoes). Was dit een debuutalbum geweest dan was het een debuut geweest om rekening mee te houden, maar het is geen debuut. We hebben het hier over een gerenommeerde band. Ik zei het al eerder, het is een ratatouille geworden. Voordeel daarvan is dat je eruit kan halen wat je lekker vindt en de rest kan laten liggen. Moongarden is volledig uit balans.

Maarten Goossensen