Bardens, PeterAlbum

Elders op deze site bespreek ik “The Answer”, het voortreffelijke eerste werkje van toetsenist Peter Bardens, later bekend via Camel. Ik vermeld er dat Bardens op moment van verschijnen van deze plaat al een gelouterd artiest was, en had samengewerkt met mensen als Mick Fleetwood, Van Morisson en Rod Stewart. Op “The Answer” speelde een keur aan gastmuzikanten mee, met niet in de laatste plaats gitarist Peter Green, die een flinke stempel op de plaat achterlaat. Tenslotte kent dit debuut Homage To The God Of Light, een lange jam die nog tijden een plaats zou hebben op de setlist van de vroege Camel.

De opvolger, “Peter Bardens” heeft dit allemaal niet.

Geen wonder dat de geschiedenis niet erg vriendelijk is geweest voor deze opvolger, die in de Verenigde Staten overigens met een totaal andere hoes (1) onder de naam “Write My Name In The Dust” is uitgebracht.

Dat is menselijk gezien begrijpelijk, maar wel jammer, want “Peter Bardens” is een voortreffelijke plaat, die veel meer aandacht zou verdienen. En daarbij is het ook nog eens een interessant tijdsdocument, want waar het onevenwichtige, maar zeer genietbare “The Answer” stevig staat in de traditie van eind jaren ’60, begin jaren ’70, lijkt “Peter Bardens” haast een afscheid van deze periode. Als je je schoenen, die zo lekker zitten, net iets te lang draagt, zodat ze toch niet meer zo lekker zitten. De plaat voelt als “Interview” van Gentle Giant, of als “Afraid Of Sunlight” van Marillion. De formule is volkomen uitgewerkt, maar de laatste stuiptrekkingen zijn er niet minder indrukwekkend door.

De plaat opent helaas met North End Road, een nietszeggend honkytonky-stukje, maar daarna openbaart de verschrikkelijk gedateerde plaat zich aan de nietsvermoedende luisteraar. De lijn tussen té archaïsch – het door hilarisch door faser-effecten opgeklopte Tear Down The Wall bijvoorbeeld – en té lo-fi  – het matig geproduceerde Down So Long – is dun, maar het draagt wel bij tot de sfeer van het geheel. Want hoe vrolijk men ook mag doen in Simple Song, lijken de drugs van “The Anwer” te zijn uitgewerkt. Hoewel Feeling High het tegendeel lijkt te beweren, trouwens.

Toch zijn met name Write My Name In Dust, het genoemde Down So Long en ook Sweet Honey Wine voortreffelijke songs, elk op zijn eigen manier. Door het ontbreken van een zo allesbepalende gitarist als Peter Green, krijgt het orgelspel van Bardens zelf ook veel meer de ruimte, en blijkt Andy Gee toch ook geen onverdienstelijke speler te zijn.

Belangrijkste wapenfeit van deze plaat, en een sterke voorafschaduwing van Camel, is het instrumentale My House, dat de aanschaf van deze plaat voor Camel meer rechtvaardigt dan het Hommage-verhaal van de vorige cd. Het is een fantastisch nummer, lyrisch, romantisch en op en top Camel. Het Hammond-spel van Bardens is ongeëvenaard, daar kan Rikard Sjöblom nog een graantje inspiratie uit putten, mocht hij zijn Zappa-achtige grappen en grollen met Beardfish even moe zijn.

Al met al is de negatieve pers over deze tweede plaat van Bardens volkomen onterecht. Op een bepaalde manier vind ik “Peter Bardens” zelfs beter, ook zonder het nu door mij als klassieker bestempelde My House. Een meer dan terechte heruitgave.

Noot: (1) http://www.flickr.com/photos/51769638@N00/1497713872/

Markwin Meeuws