Poor Genetic MaterialAlbum

Eén van de belangrijkste functie van een recensie is naar mijn mening dat een lezer eruit moet kunnen opmaken of een cd – binnen het sub-genre – een goede cd is. Van daaruit kan een recensent verschillende keuzes maken. Is het een cd van een gevestigde naam, dan kan je de cd in het oeuvre van de artiest plaatsen. Als het echter een onbekendere naam betreft, of zelfs sprake is van een debuut, dan moeten vergelijkingen worden gezocht met andere symfobands, hetzij met andere debuten. Het kaf van het koren scheiden dus. We hebben geen van allen de luxe alles tot ons te nemen, we moeten keuzes maken. Temeer daar we de afgelopen jaren zijn overspoeld met werkelijk uitstekende releases, en indrukwekkende debuten daarbij, is het van belang als luisteraar te weten wat de moeite waard is en wat kan worden overgeslagen.

De Duitse band Poor Genetic Material valt in de laatste categorie, maar dient toch als naam nauwgezet in de gaten gehouden te worden. De muziek is neoprog- georiënteerd en doet denken aan gelijkwaardige producten van namen als Salmon, Miscellane en Sylvan. Hoe verschillend deze invloeden ook zijn, ze hebben één overeenkomst: geen van deze bands heeft iets toe te voegen aan de symfo. Toch zijn het allen getalenteerde muzikanten vol met goede bedoelingen en soms briljante ingevingen. Geen slechte muziek, maar niet beklijvend. Poor Genetic Material koop je, draai je een paar keer, om vervolgens in de kast te verdwijnen. Jaren later zal je schoorvoetend toegeven dat de cd een miskoop betrof.

Het ruim een kwartier durende Rush Of Ages valt in vijf delen uiteen, maar is in feite gebaseerd op een enkele, wel aardige melodielijn. De klassiek geschoolde zanger Philip Grifiths zingt weliswaar mooi, maar heeft ook een stem die mij na verloop van tijd danig op de zenuwen gaat werken. Het lange nummer heeft een opbouw, maar totaal geen spanning. Daardoor komt het werk bij lange na niet tot bloei. Nergens wordt gewerkt naar een hoogtepunt, iets dat ik in een epos toch verwacht. Het instrumentale eindgedeelte had zich uitstekend geleend voor allerlei solo’s en een majestueus slot, maar PGM blijft hangen in weinig zinvolle melodielijntjes.

De andere twee lange nummers, Antares en Star Of Eden, hebben hetzelfde probleem. De band koppelt in deze liedjes weinig interessant songmateriaal aan een totale gebrek aan spanning. Waar blijven de memorabele melodielijntjes en de hemeltergende solo’s? Op “Leap Into Fall” zal je ze niet vinden.

Wie weet zal Poor Genetic Material in latere jaren zal uitgroeien, nieuwe originele invloeden in zijn muziek verwerkt en met sterk songmateriaal op de proppen komt. De symfogeschiedenis kent tal van zelfs belabberde eerste (of tweede, zoals in PGM’s geval) platen, waarop al spoedig erg sterk materiaal volgde, met als gevolg een stevige poot in de progressieve rock. Tenslotte, wie vind “Hologram” van Clepsydra écht goed? En “The Flower King” van Roine Stolt is nou ook niet echt de plaat op grond waarvan ik had verwacht dat hier uit één van de populairste symfonische rockgroepen van het moment zou ontstaan. En tenslotte had zelfs Yes twee matige platen nodig, alvorens met “The Yes Album” geschiedenis te schrijven.

Maar voor nu, zitten we te wachten op groepen als Poor Genetic Material? Nou, nee. Het is treffend dat het sterkste nummer van de plaat het korte afsluitende Fall is. Hier laten ze heel even horen wat mogelijk is voor de band. Misschien moeten ze een andere muziekstijl opzoeken.

Markwin Meeuws