Miller, RickAlbum

Zacht, donker en melancholisch. Zo omschrijft Rick Miller zijn eigen muziek. Hij voegt daar aan toe dat dit album nog depressiever is dan zijn vorige albums. Dit album moet je dus niet opzetten om er vrolijker van te worden, maar wel om er van te genieten.

Zijn album “Dark Dreams” was vorig jaar voor mij de eerste kennismaking met deze multi-instrumentalist. Ik kon er toen al niet aan ontkomen om de vergelijking met David Gilmour te maken en deze overeenkomst is er wederom op dit album. Hoewel de Gilmour en Pink Floyd invloeden het sterkst zijn, horen we allerlei invloeden uit de zeventiger jaren. Een goed voorbeeld is het nummer The Hands Of Time. Dit nummer herbergt vele herkenbare melodieën. Het lijkt een aaneenrijging van bekende deuntjes uit deze tijd. Het regelmatig terugkerende klokgetik herinnert ons natuurlijk aan Time. Verder horen we – en ik ben zeker niet volledig – Alan Parsonsachtige toetsen, een fragment dat het perfect zou doen op “Tubular Bells” van Mike Oldfield, Focusachtige riffs, jazz en fusion invloeden en de symfonische sound van The Moody Blues. Daarnaast hoor ik zelfs invloeden van The Beatles en Genesis. De gesproken tekst – door Ruth Archer – in het tweede deel van het nummer geven een bijna musicalachtige wending aan het nummer: Clive Nolan verpakt in een zeventiger jaren sfeertje.

Hoewel de overeenkomst met Pink Floyd en David Gilmour er bij Rick Miller er duidelijk bovenop ligt, is dit album wederom zeer prettig om naar te luisteren. Daarnaast is er voldoende meer te ontdekken in de muziek van Miller. De perfecte beheersing van de instrumenten en de kalmte die voortdurend blijft uitgaan van elk nummer, geven steeds een speciale sfeer die je pakt en vasthoudt.

Mario van Os

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder