RPWLAlbum

RPWL scoort opnieuw punten. Dit keer doen ze dat met deze cd vol materiaal dat was blijven liggen op de planken, vandaar de titel “Stock”. Echter, het materiaal op deze cd is zo sterk, dat rustig gesproken kan worden van een volwaardige opvolger van het eveneens voortreffelijke “Trying To Kiss The Sun”.

Het is opmerkelijk dat deze Duitse band erin is geslaagd de verzameling ‘liflafjes’ tot een eenduidige verzameling aaneen te smelten. Daar slagen maar weinig groepen in, het laatste voorbeeld wat ik kan bedenken is de verzameling b-kantjes van Porcupine Tree, “Recordings”.

Het is ook opmerkelijk dat een groep, die in principe nog maar zo kort bezig is, al zoveel aanzien binnen de symfonische rockwereld heeft verworven. Ik kan alleen maar zeggen dat dat volkomen terecht is. RPWL maakt muziek die overduidelijk geënt is op Pink Floyd, maar het aparte eraan is dat het de Pink Floyd van David Gilmour is die ze als invloedsbron nemen. Geen spoortje Roger Waters.

Wel Syd Barrett trouwens, getuige de cover Opel, een compositie van deze tragische figuur, waarmee de plaat uitstekend opent. Het tijdloze karakter van dit liedje wordt benadrukt door zowel een nostalgische als een modern klinkende productie, compleet met radiostemmen door het nummer heen. Het is een goeie opwarmer voor het hoogtepunt The Way It Is, een dijk van een ballad, dat vooral opvalt door de weergaloze toetsensolo aan het einde. Na deze onvergetelijke toetsencapriolen, symfonischer dan alles wat je hoorde van RPWL, komt er ook nog eens een heerlijke gitaarsolo. In het majestueuze terugkerende refrein valt het uitstekende basspel van Chris Postl op. Prachtig nummer. Perceptual Response is feitelijk de uitloop van The Way It Is en het ontgaat me een beetje waarom ze dit een aparte titel hebben meegegeven. Dat geldt ook voor het in drie delen gesplitste Forgive Me, dat ik liever in één lang nummer op de plaat had gezien. Het tweede deel is heel langzaam en verstild, met mooi basspel van Postl. En met een zangeres, Conny Kreitmeier (normaal zangers bij Orchester Bürger-Kreitmeier), die diepe indruk maakt. Het derde deel doet me wat aan Pendragon denken, zowel wat betreft het achtergrondkoor, als de prachtige gitaarsolo.

Uiteraard maakt de tijdsduur van het nummer Gentle Art Of Swimming de luisteraar nieuwsgierig. Je wordt niet teleurgesteld. Het is een zeer sterk nummer, weer bol staande van de Pink Floyd-invloeden (gitaarrifje, de opbouw naar het refrein), maar op een overtuigende manier gebracht. Rond de vier minuten begint aarzelend een toetsensolo, en al net zo listig wordt er een vervormde gitaarsolo ten tonele gebracht. Alhoewel vrij bombastisch, blijft het allemaal in hetzelfde tempo. Het drumwerk aan het einde maakt ook veel indruk. Sterk nummer.

Het vlotte Who Do You Think You Are klinkt wat gemakzuchtig, maar Sun In The Sky is wel weer een erg mooi nummer, dat opnieuw opvalt door de achtergrondzang van – tja, wie? Grappig is ook het ‘verstopte’ Trying To Kiss The Sun-grapje, voordat Forgive Me / Part Two begint. Dat geldt ook voor de zonnige ‘ghosttrack’ aan het einde. Leuk.

Dit tussendoortje is door geen enkele serieuze progfan te missen. Ken je de groep nog niet, dan kan ik ze van harte bij je aanbevelen. Wedden dat ik punten scoor?

Markwin Meeuws