RushAlbum

Toen ik “Presto” in 1989 voor het eerst beluisterde was ik nogal teleurgesteld. Dit leek potdorie nog minder op “Moving Pictures” dan voorganger “Hold Your Fire”. Na een paar luisterbeurten verdween de plaat in de kast, in een dubbeldoosje met een andere cd van Rush, zodat ook het hoesje aan het oog onttrokken werd. Leuk om te hebben, maar niet om te draaien. In de loop der jaren werd in mijn verbeelding de teleurstelling alleen maar groter en “Presto” steeds slechter.

Het was daarom een aangename verrassing toen ik de plaat voor deze recensie voor het eerst sinds jaren weer opzette. De eerste drie nummers waren meteen al veel beter dan ik me herinnerde en ook verderop hoorde ik een paar juweeltjes. Wat had me in 1989 bezield?

Nou ja, het is niet zo moeilijk de vinger op de zere plekken te leggen. In de eerste plaats was Rush in 1989 natuurlijk noch symfo, noch prog. Het leek wel synthpop. De Duran Duran en Simple Minds invloeden die “Roll The Bones” zo ondraaglijk maken, doen ook op “Presto” al opgang. Verdwenen zijn de epische stukken van tien minuten, in plaats daarvan hoor je een collectie singletjes. Als je me had verteld dat Red Tide eigenlijk van Kim Wilde is, had ik het zo geloofd. En dat middenstuk van Show Don’t Tell, dat was toch bijna disco?

In de tweede plaats ben ik nooit erg onder de indruk geweest van producer Rupert Hine. Hij brengt een hoop studiokennis en -trucjes mee, maar ook een uitgesproken dun geluid dat vooral ten koste gaat van gitarist Alex Lifeson. Vette scheurgitaren komen op de plaat niet voor en de kwikzilver rinkelende slaggitaarpartijen klinken zo iel dat je soms alleen maar het plectrum langs de snaren hoort gaan. Hier en daar verdringen de synthesizers de gitaar volledig. De drums klinken trouwens wél als een klok.

In de derde plaats staat er op “Presto” ontegenzeggelijk een paar slechte stukken. War Paint is nietszeggend, Scars is onopvallend, Superconductor is te flauw voor woorden, Anagram (For Mongo) is een beetje duf en Hand Over Fist ben je al vergeten voor het nummer afgelopen is. Ja, dat zijn vijf nummers van de elf, bijna de helft.

Wat me uiteindelijk toch voor “Presto” gewonnen heeft, vijftien jaar na dato, zijn die andere zes liedjes. Show Don’t Tell is een verrassend felle opening met een lekkere tweetrapsgitaarriff, smaakvolle synthesizerlijntjes en een funky bassolo, Presto is een schitterend melancholisch nummer met een knappe melodie en een prachtige 12-snarige gitaar, het enige moment dat de producer de gitarist een goede dienst bewijst. The Pass is een mooi gedragen stuk met een refrein dat niet meer uit mijn kop te branden is en een zangmelodie waar Geddy Lee hoorbaar van geniet: “turn around and turn around and turn around”. De lick waarmee de gitaarsolo weer overgaat in het laatste couplet is van een hemelse schoonheid. Chain Lightning en Red Tide zijn ook sterke, pittige nummers maar het allermooist is afsluiter Available Light, een ritmisch interessant, even gedragen als opzwepend slot met een fraaie gitaarsolo en een dramatische zanglijn.

Het is geen “Hemispheres”, het is zeker geen “Moving Pictures”. Maar vergeleken bij het “Presto” van mijn herinnering is het toch een goede plaat met een paar bijzonder sterke stukken die ik nu niet graag meer zou willen missen en die in mijn collectie vanaf vandaag een prominenter plaatsje krijgt.

Erik Groeneweg