Sinister StreetAlbum

Tussen het debuutalbum van Sinister Street, “The Eve Of Innocence” en het hier besproken “Trust” zit maarliefst tien jaar. Wanneer je als band na zo’n lange tijd een nieuw album uitbrengt, kun je er van uitgaan dat de verwachtingen zeer hoog gespannen zijn. Gelukkig weten deze zes mannen ruimschoots aan deze verwachtingen te voldoen. “Trust” is een zeer volwassen album, met negen ijzersterke composities.

De line-up is inmiddels flink veranderd, alleen zanger Olav Blaauw en toetsenisten Peter van Leerdam en Erik van der Vlis zijn gebleven. De vacatures voor gitarist, bassist en drummer zijn ingevuld door respectievelijk Omar Niamut, Roger Vingerhoeds en Frits Bonjemoor. Deze drie heren zijn duidelijke aanwinsten op het muzikale vlak voor Sinister Street. De band is een hecht collectief, wat je duidelijk in de muziek terughoort. Alles staat in het teken van de voortgang van het nummer. Hierdoor komen alle titels stuk voor stuk zeer sterk uit de verf. Solo’s zijn wel aanwezig, maar niet dominant en echt alleen als de muziek het toestaat. Samen met een perfecte productie maakt dat “Trust” tot een prachtalbum.

Meteen in Song For A Day laat de band horen wat men in huis heeft: een krachtige ritmesectie met lekkere zware en licht galmende drums, solide basspel en warm toetsenspel. Frits Bonjemoor is een zeer goed drummer. Zijn spel is mede verantwoordelijk voor de kracht van de nummers. Zijn afwisselende spel is perfect in het geheel gemixt, waardoor het goed tot zijn recht komt. Olav Blaauw heeft een dijk van een stem, mooi donker en vol warmte. Je kunt goed horen dat hij vele jaren zangles heeft gehad. Het nummer kent een paar mooie overgangen zonder dat er ook maar ergens aan kracht wordt ingeleverd. Het refrein is er eentje om heerlijk mee te brullen. Gitaar en toetsen zijn sterk aanwezig, maar nergens wordt het dominant. Nee, ze zorgen samen voor het rijke geluid dat het nummer kenmerkt. Het einde is erg mooi met rustig galmende drums, terwijl de gitaar en toetsen zorgen voor zachte ambient-achtige geluiden.

Thin Ice is meer up-tempo en dendert als een flinke goederentrein aan je voorbij. De gitaar laat zich hier feller horen, eerst wat meer naar de achtergrond, maar even later spreidt Omar Niamut een heerlijk felle gitaarsolo tentoon. Ook hier zijn de toetsen niet altijd even duidelijk aanwezig, maar als ze er niet zouden zijn, zou je ze echt wel missen.

Het instrumentale titelnummer Trust wordt gekenmerkt door mooi stuwend basspel van nieuweling Roger Vingerhoeds. Ook lekker stevig gitaarspel, dat hier de vrije hand krijgt met een paar heerlijke solo’s. De twee toetsenisten krijgen genoeg ruimte om hun kunnen te etaleren. Tel hier het geweldige drumspel bomvol variatie bij op en je hebt Sinister Street op zijn best.

In Two In One vinden we de ballade van het album. Een lekker rustig nummer met een sterke tekst. Blaauw wordt in het begin door zacht toetsen- en basgitaarspel en door de akoestische gitaar begeleid. Later doet ook de drummer zijn intrede en krijgt het nummer wat meer kracht. De toetsensolo in het midden geeft het geheel een Schots tintje. Langzaam wordt er een spanning opgebouwd die in een mooie hoge gitaarsolo zijn hoogtepunt bereikt. Helaas zijn er geen songteksten in het cd-boeke geplaatst -wat ik minpunt vind-, maar het geluk hier is dat Blaauw zijn teksten zo duidelijk zingt, dat je de songteksten niet meer nodig hebt (ze zijn trouwens wel op hun site te vinden).

Through The Looking Glass is één van de hoogtepunten van het album (wat overigens geen dieptepunten kent). Het nummer heeft een constante dreiging in zich, een onderhuidse spanning. Hier soleert de gitaar er af en toe heerlijk op los en ook de bassist maakt indruk met zijn strakke spel. Het nummer slokt je helemaal op en laat je bijna acht minuten genieten.

Helaas heeft dit album te weinig aandacht van de (prog-)media gekregen en kwam het album er niet overal zo goed vanaf. Iets wat ik persoonlijk moeilijk kan bevatten. Bij mij eindigde dit album op de zesde plaats van mijn top tien van 2002. Hou je van neo-prog, van Jadis, For Absent Friends of Rush, dan zou je dit album minimaal één keer moeten horen. Wedden dat je om gaat?

Maarten Goossensen