Rundgren, ToddAlbum

Natuurlijk is Todd Rundgren een held, die, zeker nu hij dit jaar de eerbiedwaardige leeftijd van 65 jaar bereikt, respect verdient. In een glansrijke carrière heeft hij niet alleen een mooi oeuvre opgebouwd, hij is ook als technicus, producer en aanjager betrokken geweest bij een aantal van de belangrijkere platen uit de popgeschiedenis, waaronder “Stage Fright” van The Band, “Wave” van de Patti Smith Group, “Bat Out Of Hell” van Meat Loaf en – mijn persoonlijke favoriet – “Remote Control” van The Tubes. Al die producties, zowel die van hemzelf als die van anderen, herken je onmiddellijk aan het schelle, licht hysterische geluid. Wie “Remote Control” van het begin tot het einde beluistert, moet daarna éven gaan liggen, zo druk is die plaat.

Todd heeft zich nooit iets van stromingen aangetrokken, altijd gemaakt wat hem zelf interesseerde. Dat heeft in de jaren ’70 en ’80 onwaarschijnlijk mooie platen opgeleverd, maar halverwege de jaren ’90 raakte hij naar mijn gevoel de draad een beetje kwijt. Zijn enthousiasme voor digitale techniek leverde enkele onbeluisterbare platen op en daarna is het nooit meer helemáál goed gekomen tussen Todd en mij. “Liars” uit 2004 had een paar sterke composities, “Arena” vond ik onverteerbaar.

“State” (State of the Union? State in de betekenis van poneren, beweren… je weet het niet) is niet slecht, maar ook niet goed. Todd schiet alle kanten op, van pompeuze stadionrock tot computermuziek en in al die genres klinkt hij hopeloos uit de tijd. Bij vlagen, zoals in In My Mouth en Serious, doet de muziek me vooral denken aan Thomas Dolby ten tijde van “Aliens Ate My Buick”, een plaat van 25 jaar geleden. Todd heeft in zijn studio kennelijk vooral een collectie synthesizers uit de jaren ’80 en ’90, want soms denkt de luisteraar met afgekeurde tracks van Prince te maken te hebben. Het is allemaal pompeus en overgeproduceerd. In sommige gevallen maskeert Todd daarmee niet al te sterke composities, in sommige gevallen vormt al die ‘schmaltz’ een ernstige belemmering om van de sterke liedjes te genieten.

Want “State” bevat, tussen al die toeters en bellen, een paar briljantjes. In My Mouth, Smoke en Something From Nothing zijn schitterende stukken van het kaliber “2nd Wind”, prachtige composities die zelfs onder al die lagen prut nog overeind blijven. Ze klinken tijdloos te midden van al die gedateerde pomprock. Tot slot kun je Rundgren de waarheid van zijn fraaie openingsstelling niet ontzeggen: ‘What is Hell? No imagination!” Aan verbeeldingskracht heeft het hem nooit ontbroken, alleen zijn goede smaak laat hem soms in de steek.

Rabiate Todd-fans gaan deze plaat natuurlijk blind kopen, en gelijk hebben ze; je bent fan of je bent het niet. Todd-liefhebbers met een minder brandende noodzaak doen er verstandig aan op i-Tunes de sterke stukken er tussenuit te plukken, dat bespaart ze een hoop ergernis. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar Todd Rundgren zou veel baat hebben bij… een goede producer!

Dienstmededelingen: De door Cherry Red minzaam ter beschikking gestelde promo vermeldt geen betrokken muzikanten, maar ik hoor op zijn minst af en toe een mevrouw meezingen, dus echt helemaal alleen kan Todd niet geweest zijn. Wie of wat blijft vooralsnog een mysterie.

Verder verschijnt er van dit album ook een Deluxe Digipack met een extra cd, waarop een gedeelte staat van het concert dat Todd in november 2012 gaf met het Metropole Orkest in Paradiso. Dat lijkt me, zeker als het duet met Mathilde Santing erop staat, alsnog een argument om de aarzelende koper over de streep te trekken.

Erik Groeneweg

CD:

2CD Deluxe Edition:

2LP: