TwinspiritsAlbum

Onopvallende krachten. Stille krachten. Je zal vast wel zo iemand in je omgeving kennen. Personen die niet zo snel op de voorgrond treden, maar bijna letterlijk achter de schermen drijvende kracht van iets moois of goeds blijken te zijn. In de progressieve rock kennen wij ook zulke personen. Eén van hen is Daniele Liverani.

Weinig bezoekers van deze website zullen ooit van deze goede man hebben gehoord. Toch heeft deze Italiaanse toetsenist en gitarist een staat van dienst waar je niet zomaar om heen kunt. Zo maakt(e) hij deel uit van de meer of minder bekende groepen Empty Tremor en Khymera. Minder bekend is zijn solo-album “Daily Trauma”. Toenemende bekendheid kreeg dit multitalent (schrijver, producer, muzikant) met de driedelige rockopera Genius. Op dit drieluik heeft hij het muzikale neusje van de progzalm om zich heen weten te verzamelen.

Het nieuwste ‘speeltje’ van Daniele Liverani is genaamd Twinspirits. Twinspirits maakt goed in het gehoor liggende, zeg maar melodieuze progressieve metal. Het creëren van “The Music That Will Heal The World”, met als onderwerpen oorlog, eenzaamheid, de harder worden maatschappij en liefde, heeft een paar jaar in beslag genomen. Naast Liverani en huisdrummer Dario Ciccione maken ook nu weer een aantal prima muzikanten deel van de groep uit. Speciale aandacht vraag ik voor de op dit album acterende gitarist Tommy Ermolli. Het is dat Twinspirits het speeltje van Liverani is, anders zou ongetwijfeld een sticker met de volgende tekst op de cd geplakt zijn: ‘Twinspirits, de nieuwste Italiaanse progmetal formatie introducing Tommy Ermolli’. Want deze in het jaar 1988 (!) geboren gitarist levert hier zijn visitekaartje af. Is Daniele Liverani de onzichtbare kracht, deze Tommy Ermolli is de op de voorgrond tredende kracht, want wat een talent heeft deze jongen zeg! Wat minder ben ik te spreken over de Deense zanger Soren ‘Nico’ Adamsen, maar daarover later.

De instrumentale ouverture Projected is een nummer met een hoog Ayreon gehalte. Lekkere vlotte en heldere toetsenloopjes en vette gitaarriffs sieren dit klassieke progmetalnummer. Die toetsenloopjes zijn trouwens op het hele album ruim vertegenwoordigd en maken alles ook heel erg genietbaar. Het album kent meer klassiek en vertrouwd aandoende nummers. Wat te denken van Back To Reality, waar we voor het eerst kennis maken met de zang van Soren ‘Nico’ Adamsen. In de lagere regionen klinkt zijn stem fantastisch. In de hogere regionen wordt het allemaal wat irritanter en lijkt de zang zelfs op het eerste gehoor niet zo goed bij de muziek te passen. Nu is dat niet vreemd omdat hij voor het eerst zingt in een progmetalformatie. Eerder genoemde Tommy Ermolli legt met zijn fraaie gitaarriffs en solo’s de basis voor dit sterk aan Andromeda en Dreamscape denkende nummer. Een goed in het gehoor liggend nummer is zeker Take My Hand. Dat Daniele Liverani patent heeft op vlotte en melodieuze toetsenloopjes laat hij op dit nummer horen.

Met het harde en agressieve Power To Kill gaat het wat de zang betreft goed mis. Dat is erg jammer, want Tommy Ermolli en drummer Dario Ciccione gaan hier flink uit hun dak. Wanneer er dan ook nog eens wat nep-grunts voorbij komen heb ik de neiging het nummer te skippen. We houden het maar op een leermoment. Met het tien minuten durende Understand horen we weer klassieke progmetal zoals Dream Theater deze in hun beginperiode maakten. Zeker het instrumentale tussenstuk is niet te versmaden. Helaas doet de agressieve zang ook weer desastreus werk op het harde en licht AOR-achtige Fire. Muzikaal is er op dit nummer, een eerbetoon aan een in Irak gestorven jonge Amerikaanse soldaat, niets aan te merken. Het beste blijft tot het laatst bewaard. Het titelnummer The Music That Will Heal The World is weer progmetal in het straatje van Andromeda, Dreamscape maar ook Pagan’s Mind. In een kleine dertien minuten trekt men alles nog eens uit de kast. Met What You Want en It’s Just Life kent het album nog twee fraaie maar verder niet opzienbarende ballads.

Wanneer je tegenwoordig nog de euvele moed hebt progressieve metal te gaan spelen ben je altijd gedoemd te worden vergeleken met Dream Theater. Want zeg nu zelf, zij zijn de standaard. Er zijn twee manieren om je van deze standaard te onderscheiden. Je komt – voor zover nog mogelijk – met een zeer origineel en opzienbarend product of je levert op alle fronten technisch een perfect album af. Nu, origineel en opzienbarend is dit album niet. Technisch zijn de heren evenwel erg goed bezig, helaas met uitzondering van de zang. Indien men aan dit zwakke punt nog hard gaat werken kunnen we nog veel lol aan Twinspirits gaan beleven. Anders zit er niets anders op dan op zoek te gaan naar een andere zanger of zonder zanger verder te gaan. Muzikaal is het immers heel dik in orde.

Hans Ravensbergen