AnathemaConcert

Verslag: Ruard Veltmaat
Foto’s: Bert van Metalshots.nl.

Ik heb het nog niet zo vaak meegemaakt. Een concert waar het geluid gelijk bij aanvang van de show nagenoeg feilloos is. Niet te hard, niet te zacht, geen irritante zoemgeluidjes, geen overdreven bas, kortom het geluid bij het concert van Anathema in het Burgerweeshuis op 22 april jongsleden, naderde de perfectie. En dat is opmerkelijk, want dit was de eerste show van Anathema sinds maanden. Deze show was de opening van een lange tour die tot aan de herfst duurt, ten behoeve van het nieuwe album.

Het duurt nog een maandje en dan komt dat nieuwe album “We’re Here Because We’re Here” van de Britse band Anathema uit. Dat heeft wel even geduurd. Doordat de band moeite had met het vinden van de juiste platenmaatschappij en nog wat andere vertragende factoren, heeft het maar liefst zeven jaar geduurd voor de band eind mei weer met echt nieuw materiaal komt. Natuurlijk, twee jaar geleden was er nog het semi-akoestische album “Hindsight”, maar dat waren hoofdzakelijk herinterpretaties van nummers uit het verleden met een akoestische knipoog. Ook was er nog een live-album, maar verder moesten de fans wel heel lang wachten. Vooraf was ik dan ook erg nieuwsgierig of er in het oosten van Nederland nog steeds animo is voor een liveshow van de band.

Ik moet zeggen, het zestal uit Liverpool had daarover niets te klagen, ook niet over het enthousiasme waarmee het publiek de band ontving. De zaal in Deventer was ruim gevuld en zo te zien waren de belangstellenden behoorlijk gevarieerd. Metalheads, alto’s, goth’s, hippe jonge mensen, maar ook wat vijftigplussers, een mooie afvaardiging bij elkaar.

Zoals al gezegd, het geluid was erg goed verzorgd. En dan heb je als geluidstechnicus de band al een voorsprong gegeven in de ultieme beleving van de muziek. Ook erg knap gezien was het feit dat er geen voorprogramma was. En die uitstekende organisatie, ingezet bij aanvang, weten de technici dik twee uur lang vast te houden.

De band speelt deze avond zowat alle nummers van het nieuwe album. En die tracks beloven veel goeds! De nieuwe songs interpreteer ik vooral als hoopvol, zonder de nadrukkelijke sombere sfeer die de band in het verleden zo goed wist te brengen. Buiten het gegeven dat het technisch vlekkeloos gaat, en gezien dat dit de eerste show sinds een aantal maanden is, komt het op mij allemaal erg sfeergevoelig over. Want het is natuurlijk niet makkelijk om tijdens een liveshow een nieuw nummer te beoordelen. Maar die nieuwe nummers, zoals  A Simple Mistake, Universal, Hindsight, Presence en Angels Walk Among Us, klinken op het eerste oor al bijzonder goed. Zo lijkt het nummer Get off, Get Out een sterkt elektronisch karakter te hebben met een hoog tempo en uistekend gitaarwerk van Danny Cavanaugh. Maar ook het openingsnummer op het nieuwe album “Thin Air” heeft een positieve sound en kan mij gelijk al behagen. Dat ik daarin niet alleen stond, bewees het publiek, dat de meeste van die nummers ook met een groot applaus beantwoordde. Ik kan eigenlijk niet wachten tot het nieuwe album in de winkel ligt!

Hoewel de band onlangs nog naar buiten bracht dat de rol van zangeres Lee Douglas op het nieuwe album groter zou zijn dan op de voorgaande albums, lijkt daar tijdens dit concert nog niet veel van te komen. De dame verzuipt een beetje op het podium en krijgt niet al te veel ruimte om zich te etaleren tijdens de show. Op zich ook niet zo heel vreemd, want ze straalt ook weinig uit, sterker, ze straalt allesbehalve rock ’n roll uit. Haar performance is meer dat van een eenvoudige, typisch Engelse huismoeder, zo van straat geplukt in Liverpool. De nummers waarin Lee wel mocht anticiperen, bijvoorbeeld in de bekende nummers van het album “A Natural Disaster”, waren vocaal in elk geval in orde.

Ook de nummers van de oudere albums komen goed uit de verf. Bijvoorbeeld het snoeiharde nummer Sleeples van het debuut album “Serenades” (1993). Dit nummer werd in het verleden nog wel eens gespeeld tijdens concerten, maar dat is ook niet zo gek, want de band speelt het nog steeds lekker strak en het ligt prettig in het gehoor. Natuurlijk doen klassiekers als Fragile Dreams en Closer het ook erg goed bij het publiek, sterker nog, dat gaat helemaal los en neemt bijvoorbeeld  een groot gedeelte van de zang van One Last Goodby over van zanger Vincent Cavanaugh.

Na ruim twee uur intensief spelen, waarin de nieuwe nummers volop de ruimte kregen, neemt de band nogal schuchter afscheid. Alleen Danny en Vincent komen nog even terug om applaus op te halen, de rest van de band blijft veilig achter de coulissen. De band heeft mij en het publiek in elk geval een geweldige avond bezorgd. Dat belooft nog wat voor de rest van de tour!

www.anathema.ws
www.myspace.com/weareanathema