GazpachoConcert

Het is voorjaar en de heren van Gazpacho hebben wederom twee weken vakantie genomen om met een bus door een deel van Europa te toeren. Hierbij doen ze – zoals bijna gebruikelijk geworden – tweemaal Nederland aan, eenmaal in Zoetermeer en eenmaal in het zuiden van het land. In het zuiden is het, na de vorige keer in Den Bosch te zijn geweest, dit jaar de Pul in Uden geworden. Voor de Noren een speciale plek daar het woordje ‘Pul’ in Noorwegen toch een hele andere betekenis heeft (zie facebook: “Pul is Norwegian for intercourse so we have high expectations”).

Kristoffer Gildenlöw & Band

Kristoffer Gildenlöw – voornamelijk bekend als ex-bassist van Pain Of Salvation – mocht tijdens de Duitse en Nederlandse optredens het spits afbijten voor Gazpacho. Gildenlöw heeft zojuist – of eigenlijk al ruim een jaar geleden – zijn eerste soloalbum “Rust” uitgebracht en wil zijn muziek wel eens aan het Nederlandse publiek ten gehore brengen. Het podium is omgebouwd tot een huiskamer, met een armleunstoel en schemerlamp, hetgeen ook goed past bij de muziek die wordt gebracht.

Kristoffer Gildenlöw heeft een drietal muzikanten meegebracht om zijn muziek te ondersteunen. Ten eerste hebben we Paul Coenradie op gitaar. Coenradie heeft ook meegewerkt aan het album “Rust” en blijft ook de gehele set op het podium aanwezig. Marko Brands verzorgt de toetsen en tenslotte hebben we Rick Snel die regelmatig plaatsneemt achter een paar bekkens en een apparaat waarop hij kan trommelen. De zeer rustgevende kamermuziek van Gildenlöw doet het goed bij het publiek. Rustig, soms muisstil staat iedereen gefascineerd te luisteren naar wat deze in Nederland wonende Zweed ten gehore brengt.

Gazpacho

Met de begintonen van Death Room komen onder luid gejuich de bandleden het podium op gelopen. Met een 3-3 opstelling wordt de achterhoede gevormd door drummer Lars Erik Asp, bassist Kristian Olav Torp en toetsenist Thomas Andersen. Op de voorgrond de twee gitaristen, met linksvoor Jon-Arne Vilbo op lead gitaar en rechtsvoor Mikael Krømer op de wat kleinere instrumenten, waaronder zijn elektrische viool en mandoline. Middenvoor hebben we dan Jan Henrik Ohme die de zangmicrofoon vakkundig voor zijn rekening neemt. Nadat duck tape ervoor gezorgd heeft dat de hinderlijke klik uit de microfoon verwijderd is, kan het concert beginnen.

Door middel van Tick Tock start Gazpacho zijn optreden dat een bloemlezing van hun gehele repertoire gaat worden. Met Vulture gaan we zelfs terug naar het album “Firebird”, waarbij ze laten horen dat hun eerste drie albums ook werkelijk goed klinken. Dit wordt bij de meeste prog-liefhebbers nog wel eens vergeten. Via Golem gaan we dan verder met het nieuwe album “Demon”.

In voorgaande jaren werden we vaak verrast met een volledige integrale uitvoering van hun nieuwste album. Deze keer is er voor gekozen om het laatste nummer nog niet te spelen en te bewaren tot volgend jaar (zie ook mijn interview dat binnenkort op onze website verschijnt). Het album heeft bij mij enige tijd moeten groeien. Het is zeker geen album dat je achteloos kunt opzetten, maar het heeft tijd en aandacht nodig. Gezien de verkoop van de cd na het concert, vermoed ik dat er een flink aantal toeschouwers aanwezig was dat het album nu voor het eerst hoorde. En hoewel dat lastig geweest moet zijn, is het publiek gefascineerd en duidelijk onder de indruk over hetgeen ze wordt voorgeschoteld.

Spannend natuurlijk hoe dit album live vertolkt gaat worden. Denk aan de complexe wendingen, gelaagde muziekstructuren en de veelheid aan verschillende instrumenten. En natuurlijk het ontbreken van accordeonist Stian Carstensen. De band brengt het er goed van af, tijdig worden de instrumenten gewisseld en in plaats van de accordeonmuziek horen we Krømer op zijn viool en Andersen op zijn toetsen het vrolijke Oost-Europese Klezmerachtige deuntje ten gehore brengen. De zaal reageert hier uiterst laconiek op. Een vrolijke onderbreking van dit duistere en donkere album.

Na ruim anderhalf uur houdt de band het voor de eerste keer voor gezien in Uden. Natuurlijk moet de band terugkomen voor nog een paar nummers. Omdat er nog geen nummers van hun grootste succesalbum zijn gespeeld, spreekt Jan Henrik Ohme het publiek als volgt toe (vrij vertaald): “jullie dachten toch niet dat we jullie gingen verlaten zonder wat van “Night” gespeeld te hebben”. En de volgende twintig minuten zijn voor Upside Down en Massive Illusion.

Na een tweede keer het publiek bedankt te hebben en een foto met het publiek gemaakt te hebben, kan Gazpacho toch nog niet het podium verlaten. Op aandringen van het publiek én Ohme wordt het concert afgesloten met Mary Celeste. Tijdens dit nummer laat de heren nog maar eens horen dat ze zelf ook heel veel plezier hebben in het spelen. Bassist Kristian Olav Torp – oftewel Fido – is de clown van de band. Hoewel hij als mid-achter de meeste ruimte op het podium heeft, heeft hij hier nog niet genoeg aan en verlaat tijdens dit nummer het podium om via het publiek op het balkon van de zaal te gaan spelen. Hilarisch natuurlijk!

Gazpacho was voor zijn voorjaarstour weer tweemaal in Nederland. Uit de reacties op internet valt op te maken dat iedereen weer genoten heeft van hun optredens. Ondergetekende in elk geval ook weer en ik ben er volgend jaar weer graag bij.

Verslag: Mario van Os
Foto’s: Eric de Bruijn (gemaakt in De Boerderij, Zoetermeer – 12 april 2014)