Long Distance CallingConcert

Verslag en Foto’s: Mario van Os
Datum: 16 februari 2013

Twee maal eerder mocht ik deze band aanschouwen, beide keren in het voorprogramma van Anathema. Maar na een demo, een split-ep, drie volledige albums en hun vierde op komst, is deze band rijp voor zijn eerste “European headliner tour”. De gehele maand maart zal de band, samen met Solstafir, Audrey Horne (voor de Duitse en Tsjechische concerten) en Sahg (overige), door Europa trekken. Daarbij zullen ze op 23 maart wederom Nederland aandoen, in Baroeg te Rotterdam. Maar twee weken voordat hun album uitkomt en deze tour start, hebben de heren een avondje uitgetrokken om naar de Lakei in Helmond te komen. In een extra lange set, zonder supportact(s) of wat dan ook, ‘An evening with… Long Distance Calling’.

Long Distance Calling was (en ik quote de aankondiging door de Lakei Helmond): “één van de meest toonaangevende, originele en invloedrijke instrumentale rockbands van Europa”. Ik schrijf bewust ‘was’ want in november 2012 kondigde men al aan dat er een geschikte zanger was gevonden voor hun nieuwe album “The Flood Inside” en dus is het geen instrumentale band meer. Marsen Fischer vervangt binnen de band Reimut van Bonn op elektronica en geluiden (samples) en hij zorgt dus ook voor het vocale gedeelte. En dat is natuurlijk spannend, de eerste avond waarop de band met een zanger optreedt. Is dat nu een verbetering voor deze van nature instrumentale band?

Gelukkig heeft de zanger geen prominente plek op het podium gekregen en overigens ook niet in de muziek van Long Distance Calling. Op een apart podium, achter een laptop en een toetsenbord, is Marsen Fischer opgesteld als de vijfde muzikant van de band. De aandacht gaat dus (terecht) uit naar de twee gitaristen en bassist, die op de voorgrond hun muzikale vaardigheden ten gehore brengen. Het eerste half uur is Fischer overigens alleen nog maar te horen via samples en toetsen, want de band begint vertrouwd met een aantal instrumentale nummers. Met de elektronische geluiden van Into The Black Wide Open bestijgen de bandleden onze planeet (het podium). Volgens een ondertussen goed gebruik wordt de avond dus gestart met de opener van hun laatste album “Long Distance Calling”. De heren gitaristen laten horen dat ze er zin in hebben vanavond en zetten direct de figuurlijke gitaren geluidsmuur neer. Florian Füntmann is het sterke fundament van deze muur, Jan Hoffmann laat heerlijke basrifjes horen en David Jordan zorgt voor de voortreffelijke solopartijen. Het geheel wordt prachtig op drums ondersteund door Janosch Rathmer. De ruim honderd man in Lakei Helmond zijn meteen in trance en de menigte staat lekker deinend mee te handbangen.

Een ander voordeel van het nieuwe bandlid is dat Fischer ook toetsen speelt, waardoor deze nu live ten gehore kunnen worden gebracht. Ook de samples worden vanaf het podium gestart, waardoor de mogelijkheid om te improviseren is verhoogd. Bij de langere nummers is dit zeker een groot pluspunt. Sluit je ogen en laat je meevoeren op de muziek die perfect de zaal ingestuurd wordt. Dit laatste mag overigens ook wel een keer gezegd worden. Was voorheen het geluid in de Lakei Helmond niet altijd even goed, deze avond was het perfect. Hetgeen zeker voor een instrumentale band van groot belang is.

Het tweede nummer van de avond, Nucleus – van hun op 1 maart te verschijnen album “The Flood Inside” – is nog steeds instrumentaal. Pas bij het vijfde nummer – waarbij we dus al ruim een half uur gevorderd zijn – wordt Marsen Fischer formeel voorgesteld aan het publiek en mag hij laten horen wat hij kan. Fischer is zeker geen slechte zanger, maar het is wel wennen bij de muziek van Long Distance Calling. Een doorsnee rockzanger, met geen hoge uithalen of schreeuwerige gruntstem, die gewoon goed kan zingen en vooral ondergeschikt blijft aan de muziek. De zang overheerst niet, maar is gewoon één van de instrumenten in de band. Hierdoor voegt het ook wat toe aan de muziek die zonder woorden ook al wist te overtuigen.

De band speelt vanavond dus een extra lange setlist, zonder voorprogramma. Na ongeveer een uur houden ze dan ook even een korte pauze. Iedereen kan even naar het toilet en een pilsje gaan halen, terwijl de muziek van hun vrienden Anathema klinkt. Maar de band houdt duidelijk niet van lange breaks. Na een pauze, korter dan de meeste van hun nummers, komt de band alweer op het podium. Dat slechts een handjevol terug in de zaal is, boeit hen niet en ze beginnen direct weer te spelen. De zaal is daarmee het snelst weer gevuld. Na de pauze nog twee nummers van hun nieuw album “The Flood Inside”, waarvan het instrumentale Ductus – bekend van internet – sterk overtuigt.
Daarna is het tijd voor de uitsmijters van de avond, waarmee we steeds verder terug in tijd gaan. Met Arecibo, Apparitions en Metulsky wordt toch duidelijk het visitekaartje van de band afgegeven. Tenslotte wordt in de toegift teruggegaan naar het eerste nummer dat de band ooit schreef: Fire In The Mountain besluit een meer dan voortreffelijke avond.

Bijna tweeëneenhalf uur nadat de band begonnen is, gaan de lichten in de Lakei Helmond weer aan. Een geweldig goede start van een volle Europese tour. De band heeft laten zien dat men een plek als hoofdact verdient op het podium. Het album verschijnt over twee weken, ik kan niet wachten.