AlquinDVD

Volgens velen waren de optredens die het Delftse Alquin in de jaren ’70 gaf een fantastische belevenis. Jammer genoeg kwam dat voor mij allemaal een beetje te vroeg. Ik kende eigenlijk alleen maar een paar lp’s die ik indertijd had gekocht.

Het zestal muzikanten dat flink aan de weg timmerde, maakte furore met hun aanstekelijke mix van progressieve muziek, jazz, blues en zelfs psychedelica. Typerend voor Alquin waren de breeduit wapperende orgelakkoorden, het stuwende spel op de piano, de priemende gitaarsolo’s, de funky slagjes en een gedreven ritmesectie. Het meest opvallende was toch wel het saxspel van Ronald Ottenhoff, die zich met zowel thematische als solistische partijen een ferme plaats in de basis blies. Aanvankelijk kreeg  hij hierin nog ondersteuning van mede saxofonist Job Tarenskeen, die later drummer van Alquin werd. Tevens kende het bandgeluid de nodige ruimte voor fluit, viool en percussie. Qua stijl was Alquin een beetje een kruising tussen Caravan en Steely Dan. Toch had de band een onmiskenbaar Nederlandse allure, zoals bijvoorbeeld Solution dat had. Helaas bleef een internationale doorbraak voor Alquin uit, wat leidde tot het uiteenvallen van de band in 1977. Sindsdien konden de fans hun herinneringen koesteren bij de lp’s die de band gemaakt had. In de jaren ’90 werden nog een paar reünieconcerten gegeven maar daar bleef het dan ook bij.

Tot dat de heren besloten tot het geven van een eenmalig optreden begin 2003. Dat was echter zo’n succes dat men er nog maar een paar optredens aan vastplakte en alsof dat nog niet  genoeg was verscheen het optreden in De Boerderij te Zoetermeer van 13 juni 2003 op de dvd “One More Night”. Nostalgie troef dus…alhoewel?

Het lijkt me niet dat deze dvd uitsluitend voer is voor de doorgewinterde fans van weleer. Persoonlijk was ik een matig Alquin-kenner, maar gaandeweg het schrijven van deze recensie ben ik steeds meer van het bandje gaan houden. Naast het beluisteren van de uitstekende muziek is het een genot om te zien hoe de muzikanten genieten van elkaars verrichtingen. De spelvreugde straalt van hun gezichten af, vooral drummer Tarenskeen geniet vreselijk. Getooid met een soort bandana gaat hij helemaal in de muziek op. Er is veel chemie en het wemelt op het podium van de goedkeurende blikken. Vier bandleden zijn Indo en dat is een cultuur waar de onderlinge banden altijd heel hecht zijn. Het is een lekker stelletje muzikanten, dat Alquin anno 2003.

Desondanks is Tarenskeen een eenvoudig drummer. Hij is zeker niet al te strak. Ik vind dat hier niet zo’n probleem. Het heeft wel z’n charmes. Het houdt de boel levendig en het past ook wel bij het ploeter- en zwoegkarakter van de muziek. Hadden ze er een zwakke bassist naast gezet dan was de ritme sectie behoorlijk matig geweest, maar dat is gelukkig niet zo. Frans Koenn is een fantastische bassist en hij speelt zo strak als een speer. Schijnbaar moeiteloos komen de partijen uit zijn groene vijfsnaar. Hij voorziet het bandgeluid van een dragend fundament dat vooral niet zwaar overkomt. Ik noem het liever helder en duidelijk gedefinieerd. Erg fraai is zijn solo in The Mountain Queen, een lang nummer van zestien minuten. Halverwege gaat hij plukken en trekken tot ieders genoegen, want dat kan hij goed. De nieuwe rekruut binnen de Alquin-gelederen is een generatie jonger dan de rest, maar dat maakt niet uit. De muziek is vrij tijdloos en had, op enkele passages na dan, ook gisteren geschreven kunnen zijn. Nou ja, eergisteren dan. De composities, vol diepgang en variatie, staan na al die jaren nog recht overeind.

Dit soort muziek vergt een veelzijdige gitarist en die heeft Alquin met Ferdinand Bakker. Het is genieten van hetgeen hij laat horen. Van de melodieuze intro’s van New Guinea Sunrise en The Dance tot de gebroken akkoorden van Fool In The Mirror en van de bluesriffs in High Rockin’ tot de vurige solo in The Mountain Queen. Bakker speelt alles op dezelfde gitaar en dat siert hem. Hij is een creatieveling die zelf z’n nuances maakt. De rol van de toetsenist Dick Franssen is veelal dienend. Hij zal zich de vingers niet breken op de klavieren  van het orgel, echter tijdens zijn geïmproviseerde jazzy pianosolo’s gaat  hij lekker te keer. Het is jammer dat hij geen gebruik maakt van strings, mellotron en moog-synthesizer. Dat was op de lp’s destijds overigens al een minpuntje.

Negen van de elf nummers die gespeeld worden komen van de twee studio-albums met zanger Michel van Dijk; “Nobody Can Wait Forever” (1975) en “Best Kept Secret” (1976). Van Dijk heeft een lekkere rockstem richting Guus Willems (Solution) maar dan met meer schuurpapier. In L.A. Rendez Vous doet hij me overigens ontzettend denken aan de zanger in de tune van de tv-comedy Jansen Jansen. Voor de achtergrondzang zijn twee dames aangetrokken die erg hun best doen en een gulle lach hebben.

Het concert is opgenomen met  vier camera’s en omdat het podium in De Boerderij vrij klein is, zijn er veel beelden van dichtbij waardoor de sfeer er knus is. Vergelijkbaar dus met de Pallas-dvd die daar ook opgenomen is.

Naast de concertregistratie bevat ”One More Night” een prachtige documentaire over de bestaansgeschiedenis van Alquin toen en nu. Tussen de interviews door, waarin de bandleden vol liefde over hun Alquin praten, zijn beelden te zien van o.a. Pinkpop (1973) en het Vara-programma Nederpopzien (1974) alsmede unieke beelden van het verblijf in de Engelse studio.

“One More Night” heeft me een goed gevoel opgeleverd temeer omdat hij zo pretentieloos en eerlijk is. Het concert is ook op dubbel cd verkrijgbaar, maar ik zie ze toch liever bezig. Wel staat er op de cd een nieuw studionummer, Sweet Surrender. Wat mij betreft gaat Alquin nog jaren door en geven ze zich niet over.

Dick van der Heijde