Flying ColorsAlbum

De Amerikaanse band Flying Colors hinkt op twee gedachten. Dat bleek al uit het titelloze debuutalbum uit 2012, en deze registratie van een concert uit de Europese tour van dat jaar bevestigt dat alleen maar. Met grootheden als Mike Portnoy, Neal Morse, Steve Morse (geen familie), en Dave Larue verwacht je het nodige aan prog-spektakel. Maar door er Casey McPherson naast te zetten (wie, zegt u?) wordt het op zijn best een redelijke, misschien iets meer dan gemiddelde Amerikaanse rockband. Ja, want McPherson is een singer/songwriter, die vooral bekend werd met zijn band Alpha Rev. In de VS stukken bekender dan hier overigens.

Het is nog een geluk dat de band tijdens de tour kon beschikken over slechts één album, zodat ze genoodzaakt werden om uit te wijken naar materiaal uit ieders verleden, wat deze plaat (dubbel cd, driedubbel lp, dvd/blu-ray en digitale download) nog een stuk verteerbaarder maakt. Zo speelt het vijftal onder meer Repentant van Dream Theater en Odyssey van Steve Morse’ band Dixie Dregs – dat overigens door Dream Theater werd gecoverd op “Black Clouds & Silver Lignings” uit 2009. Neal Morse kwam niet verder dan het nogal pathetische June te kiezen uit het toch bepaald indrukwekkende oeuvre van Spocks Beard. En McPherson? Tja, de band durfde het duidelijk niet aan om dé grote hit van Alpha Rev te kiezen (New Morning), wat toch écht een betere keuze was geweest dan het zeikerige Can’t Find A Way van Endochine, McPherson’s vorige band; geen idee waarom. Ergens tussendoor mag McPherson in zijn eentje Hallelujah van Leonard Cohen ten gehore brengen. De rest van de band gaat dan even een biertje drinken, en terecht, daar zou ík ook niet bij op het podium gaan staan, al beweert Mike Portnoy iets heel anders in de documentaire First Flight, die deel uitmaakt van de dvd/blu-ray.

Nou ja, de heren hebben er duidelijk plezier in, er is zelfs sprake van enige chemie, maar dat is niet zo vreemd gezien alle dwarsverbanden door de jaren heen (Portnoy en Morse, Neil – Transatlantic; Dave Larue en Morse, Steve – Dixie Dregs, om er maar een paar te noemen). Het materiaal is gelukkig ook niet allemaal kommer en kwel. Nummers als Blue Ocean, The Storm en de uitsmijter Infinite Fire zijn echt wel bovengemiddeld goed. Een speciale vermelding is nodig voor All Falls Down. Niet alleen is dit een echt progmetal nummer, ook komt McPherson’s stem hier bijzonder goed uit de verf. Hij zou zo in een, zeg, progband passen.

Trouwens, technisch is het natuurlijk allemaal piekfijn in orde. Zowel de dvd/blu-ray als de cd/lp is in zijn geheel opgenomen in 013 in Tilburg (“Thank you, Tilburg!”) en is integraal op plaat en video gezet. Niks meer aan doen, moeten ze hebben gedacht. Het tekent natuurlijk ook wel de klasse van de mannen, dat er geen knip-en-plakwerk uit andere concerten nodig was om een acceptabele show te krijgen. En het komt de sfeer ook altijd ten goede, als je echt een indruk kunt krijgen van een show, alsof je er zelf bij was.

En wás je erbij, op 20 september 2012, dan is de dvd natuurlijk een must-have. Als je op de eerste rij stond, kom je na de toegift overigens geheid in beeld. En dan weet je dus ook, dat het publiek net zolang blijft klappen tot de band voor een onvoorbereide toegift terugkomt. De roadies waren al bezig met opruimen en het licht was al uit. Het schijnt vaker te gebeuren in Tilburg, als we Portnoy moeten geloven. Op de dvd vind je ook nog de genoemde documentaire First Flight, met sfeerimpressies van repetities, van andere optredens, vanuit de kleedkamers en met interviews met de band, opgenomen in Tilburg. Dan blijkt ook dat de toegift tóch niet helemaal onvoorbereid is. Portnoy herinnert zich nog een drie uur durend concert van Transatlantic, waarna het publiek in Tilburg nog steeds niet genoeg had. Hij stelt voor om dan in godsnaam dan de soundcheck nog maar een keer te spelen: Space Truckin’ van Deep Purple, met Neal Morse verrassend in de rol van Ian Gillan. Wel op de dvd/blu-ray, niet op de cd/lp.

Blijft de conclusie dat Flying Colors een wat mager geheel is voor een progband. Als Amerikaanse rockband steekt het misschien zelfs boven de middelmaat uit, maar ja, daar gaat het op Progwereld doorgaans niet over.

Marcel Debets

3 LP: