Salim Ghazi Saeedi

Iconophobic

Info
Uitgekomen in: 2010
Land van herkomst: Iran
Label: Eigen beheer
Website: http://www.salimworld.com/
MySpace: www.myspace.com/salimghazisaeedi
Tracklist
Composer's Laughter (1:26)
A Satire On Hell (3:01)
And My Heart Aches Like 100 Aching Hearts (2:13)
Asiyeh (3:08)
The Songful Song Of Songbirds (3:35)
Transcend Ecstasy With Ecstasy (3:37)
Don't You See The Cheerful Rainbow? (3:19)
Music Is Haram (3:00)
Dance In Solitude (2:59)
Eternal Melancholy Of Loving Women (1:17)
Give My Childhood Back (3:32)
Breast-Milk (3:14)
I Am Beautiful, Are You Beautiful? (2:59)
Salim Ghazi Saeedi: gitaar en toetsen
namoWoman (2012)
Human Encounter (2011)
Iconophobic (2010)

Stel je voor, je bent Matthijs van Nieuwkerk en je wordt uitgenodigd om bij ons in België deel te nemen aan het immens populaire programma ‘De Slimste Mens ter Wereld’ op één.

Op een bepaald moment tijdens de geestige quiz stelt presentator Erik Van Looy de vraag ‘Wat weet je over Iran?’. Waarschijnlijk zullen de trefwoorden die deelnemer Matthijs van Nieuwkerk geeft iets zijn als Perzië, ayatollah Khomeini, islamrepubliek of Ahmadinejad. Eventueel zal dit door de tegenkandidaten Marcel Vanthilt en Wouter Deprez nog aangevuld worden met antwoorden als ayatollah Khamenei, verkiezingsfraude of sjah Reza Pahlavi. Geen van de drie kandidaten, zelfs niet de muzikant onder de drie, zal het in zijn hoofd halen om hier ook maar muziek bij te vermelden, laat staan prog (ervan uitgegaan dat onze kandidaten uberhaupt bekend zijn met ons genre). Een juist antwoord in onze quiz zou dit natuurlijk niet zijn, maar toch kan ik na het beluisteren van het album dat nu voor me ligt Iran wél associëren met prog.

Uiteraard refereer ik hiermee naar Salim Ghazi Saeedi (u zag de naam al boven de recensie staan), een zeer beloftevolle progmuzikant die na zijn sporen te hebben verdiend bij de band Arashk nu zijn eerste solowerk uitbrengt. Zijn muzikale ontdekkingstocht was er een die totaal niet vergeleken kan worden met onze situatie. Opgegroeid in volle oorlogsperiode (de oorlog tussen Iran en Irak, waarbij overigens de Verenigde Staten Irak steunden) en na de Islamrevolutie, was het voor hem zeer moeilijk om aan westerse muziek te komen. Deze ‘moderne’ muziek was namelijk door het regime verboden, enkel traditionele islammuziek was toegelaten. Doch op de zwarte markt kon Salim Ghazi Saeedi wél westerse muziek bemachtigen. Op die manier leerde hij Nirvana kennen en werd, zoals voor velen uit de Grunge-generatie, Kurt Cobain voor hem de grote held.

Voor iedereen afhaakt, wil ik toch even snel vermelden dat de muziek op “Iconphobic” absoluut niets met Nirvana of Grunge te maken heeft. Maar het was wel Kurt Cobain die onze jonge Iraniër ertoe aangezet heeft om zelf een gitaar vast te nemen en muzikant te worden. Zijn eerste ‘professionele’ stappen zette hij in 2004 wanneer hij lid werd van de Iraanse undergroundband Arashk. In 2010 bracht hij dan voornoemde eerste solo-album uit.

Normaalgezien zou ik nu vervolgen met het opnoemen van de bands die Salim Ghazi Saeedi beïnvloed hebben bij het maken van “Iconophobic.” Daarbij zou ik dan bands noemen als Univers Zero, Art Zoyd, Present, King Crimson, Aranis, de hele Belgische chamberrock-scene of de Russische componist Igor Stravinsky. Maar dat kan ik hier niet doen: vanwege de politieke situatie in Iran heeft Salim Ghazi Saeedi een hele hoop van die bands gewoonweg nooit gehoord. Doch is het gepast om aan te geven dat de sound van “Iconophobic” wel degelijk de sound is van voornoemde bands. Al bij al toch best een vreemde situatie!

Nu heeft hij via de zwarte markt toch wel best wat muziek leren kennen en zo een gevarieerde smaak ontwikkeld. En dit, zo geeft hij zelf aan, heeft bijgedragen tot zijn progressieve benadering van muziek op dit album. Vandaar ook dat we zijn muziek kunnen vergelijken met voornoemde bands en dan vooral met de Belgische progscene. Ook wordt wel eens multi-instrumentalist Mike Oldfield genoemd als vergelijkingsmateriaal. Ik moet eerlijk zeggen dat op het eerste gehoor dit me vergezocht leek en dat er een vermoeden rees bij ondergetekende dat het enige vergelijkingspunt was dat beiden meer dan een instrument bespelen. Doch nadere beluistering leerde dat eigenlijk dit toch niet zo ver gezocht bleek te zijn. Knap!

Ook vergeet hij bij zijn composities nergens zijn achtergrond en doorspekt Salim Ghazi Saeedi zijn muziek met een Perzische invloed. Op die manier komt hij tot een zeer boeiende sound die absoluut niet zou misstaan tussen de huidige grote namen van de RIO/Avant-Prog.

Toch is dit geen ontoegankelijk album geworden, integendeel eigenlijk, voor het Avant-Prog genre valt dit zelfs reuze mee. Op die manier kan deze Iraanse muzikant misschien wel een instap betekenen in muziek waar hij eigenlijk zelf niet zo thuis in was, maar die voor ons westerlingen overal makkelijk verkrijgbaar is. Er zou dus absoluut geen twijfel over mogen bestaan, dit album is een aanrader voor vele progliefhebbers. In de eerste plaats de avontuurlijk aangelegde progger, maar eigenlijk gezien de toegankelijkheid en de verscheidenheid in zijn muziek is “Iconophobic” best wel een aanrader voor iedereen.

Peter van Haerenborgh

Send this to a friend