Long Distance CallingAlbum

Vertrouwd als altijd opent Nucleus het vierde album van de Duitse post-rock formatie Long Distance Calling. Lekker complexe instrumentale muziek, eigenzinnig met vele stijl wisselingen, vette gitaren die overtuigend aanwezig zijn en stevige drums. Soms uptempo, dan weer rustig met een bluesy gitaarsolo. Alle muzikanten lijken hun eigen muziek te maken, maar het geheel past wonderlijk goed bij elkaar.

Maar toch sinds hun vorige album “Long Distance Calling” is er wel het een en ander veranderd bij de gelijknamige band. Medeoprichter en het elektronische brein van de band, Reimut van Bonn, is opgestapt en een vaste zanger is aangetrokken bij deze van nature instrumentale band. Martin “Marsen” Fischer is wellicht bekend van de band Pigeon Toe, die hij samen met zijn broer Hans Fischer heeft opgericht of van de Melodic Death Metal band Fear My Thoughts. Al hoewel Fischer wordt aangekondigd als vaste zanger van de band, zingt hij overigens slechts op drie van de acht nummers van dit album. Inside The Flood is het eerste nummer waarop Fischer zijn zangkunsten ten gehore mag brengen. Zijn stem is niet slecht, maar ook niet opvallend, een normale doorsnee rockzanger. Het nummer wordt mede daardoor ook een niet opvallende rocksong. Gelukkig zijn halverwege het nummer diverse geluidseffecten, gitaaruitstapje en een stemvervormer gebruikt, waardoor het nummer toch nog interessant blijft.

Het instrumentale Ductus brengt ons weer met beide voeten op de grond, of is het juist in hogere sferen. Dit nummer dat al geruime tijd op internet rondzwerft, doet mij onwillekeurig terugdenken aan het fantastische concert dat ze medio februari 2013 gaven in de Lakei te Helmond. Het nummer heeft, zeker in het begin, wel heel duidelijk invloeden van Anathema. Het nummer wordt vervolgens door drums opgedreven en heeft een heel herkenbare deun, die nog lang in je hoofd blijft rond deinen.

Naast een nieuwe vaste zanger en toetsenist, werken op dit album ook diverse gastmuzikanten mee. Opvallend is dat de informatie hierover schaars te vinden is en het daarnaast ook nog niet geheel duidelijk is wie precies op welke nummers meedoet. Zo hebben we in elk geval Vincent Cavanagh en Petter Carlsen, die de zang op Welcome Change voor hun rekening nemen. En hoewel ik een liefhebber ben van deze beide zangers, lijkt ook in dit nummer de zang niet te passen bij de muziek van Long Distance Calling. Verder hebben we de bluesgitarist Henrik Freischlader, die zeer waarschijnlijk op de openingstrack Nucleus zijn talenten ten gehore mag brengen. De composer Alex Komlew heeft verder meegewerkt aan het album door de nummers Breaker en Tell The End mede te schrijven en produceren. Dan hebben we nog de DJ Mario Cullman en beat-freak producer en multi-instrumentalist Robot Koch (bekend van Jahcoozi), die verantwoordelijk zijn voor een flink aantal geluidseffecten op het album.

Eén van de hoogtepunten van het album is zeker Waves. In de introductie wordt de luisteraar uitgelegd hoe wonderlijk het menselijk oor werkt, doordat het trillingen kan herkennen en interpreteren als verschillende geluidssoorten. Dit betoog wordt opgevolgd door allerlei geluidseffecten en ingewikkelde geluidsstructuren, die het nummer een hypnotiserend effect geven. Ook de productie maken dat het geluid in dit nummer van alle kanten komt en het inderdaad wonderlijk is dat wij mensen, dit kunnen interpreteren en kunnen onderscheiden.

In mijn recensie over het eerste concert met hun nieuwe zanger vroeg ik me al af of deze toevoeging een verbetering was voor deze van nature instrumentale band. In die recensie kwam ik niet verder dan de conclusie dat – met name door de terughoudende opstelling van Fischer – de muziek van Long Distance Calling nog steeds weet te overtuigen. Na het beluisteren van “The Flood Inside” moet ik concluderen dat de instrumentale stukken beter overkomen dan de nummers waar zang sterk aanwezig is. Ik vraag me hier dan ook hardop af of het toevoegen van een zanger een goede stap was voor Long Distance Calling. Ik ben niet overtuigd, maar anderen zullen de toevoeging van zang juist als een pluspunt ervaren. Liefhebbers van zang in muziek – die voorheen het puur instrumentale geluid van Long Distance Calling maar niets vonden – moeten zeker dit album gaan proberen. Voor de instrumentale liefhebbers blijft er voldoende moois over om dit album wederom aan te schaffen. We hebben hier dan ook te maken met een uitstekend album, dat deze band toch de uiteindelijke doorbraak moet gaan geven.

Mario van Os