Enkele weken geleden verscheen het zesde album van Airbag, getiteld “The Century of the Self”. Reden genoeg om eens met mastermind Bjørn Riis van gedachten te wisselen over het ontstaan van dit album en zijn band Airbag.

Hoi Bjørn, gefeliciteerd met het nieuwe album. Kun je de titel toelichten?
Dankjewel. De titel komt uit een documentaire die we een aantal jaren geleden zagen over hoe moderne psychoanalyse kan helpen bij marketing en het creëren van nieuwe merken. Op een gegeven moment stond eigenlijk vast dat het album “Erase” zou gaan heten, naar een van de songs. Uiteindelijk hebben we toch besloten om de titel te veranderen omdat “The Century of the Self” perfect aansluit bij het thema dat we steeds meer gefocust raken op onze individuele behoeften en meningen in plaats van investeren in het goede en wat duurzamer voor ons als samenleving is.


Wanneer ik naar je teksten luister krijg ik het gevoel dat je meer dan alleen “het Ik” op je lever hebt. Is dat gevoel juist?
Ik denk het wel. We maken ons allemaal zorgen over het hele wokisme en de cancelcultuur en hoe deze destructieve krachten alle waarden, waar we zo lang en hard voor hebben gevochten, met de grond gelijk maken. Het is een beangstigende gedachte dat onze kinderen misschien wel opgroeien in een wereld waar vrijheid van meningsuiting, het recht om er een eigen mening op na te houden, wederzijds respect en communicatie niet langer worden gezien als fundamentele rechten en waarden.

Ik denk dat dit alles is begonnen op de sociale media, maar we zien het nu ook op universiteiten, scholen, media, kunsten, politiek en eigenlijk in alle aspecten van de samenleving. We zijn als Airbag altijd al erg sociaal georiënteerd geweest in onze teksten en dit is iets waarover we eindeloos hebben gediscussieerd en waarover we iets te melden hadden.

In welk opzicht wijkt dit album af van zijn voorgangers?
Het is waarschijnlijk het meest heavy album dat we hebben opgenomen. Het bevat veel heavy gitaren en stemmingen, maar ook veel referenties naar de beginjaren van Airbag. Een aantal songs is geschreven als een band, gebaseerd op ideeën die boven kwamen drijven tijdens onze gezamenlijke jams.

Kun je ons vertellen hoe het album is ontstaan en hoe het creatieve proces zich verder heeft ontwikkeld?
Ik ben, zoals meestal, begonnen met het schrijven van een aantal demo’s. Die heb ik aan Asle en Henrik laten horen en we hebben de demo’s die volgens ons het beste zouden passen op een nieuw Airbag-album uitgekozen. Een aantal andere songs stammen uit de jamsessies die we in een vroeg stadium samen met Kristian Hultgren van Wobbler hebben gedaan.

Toen we de basisstructuur hadden opgenomen kwam Asle erbij om veel sounds en zijn zang toe te voegen. Het mix-proces is een gezamenlijke aangelegenheid van de band en Veigard Sleipnes, die al heel lang met ons samenwerkt.


Wat is de huidige status van Kristian Hultgren, Ole Michael Bjørndal en Simen Valldal Johannessen in de band?
Zij maken al een hele tijd deel uit van onze liveband en daarnaast hebben ze heel wat bijgedragen aan dit album. Kristian speelt bas op twee nummers, waaraan hij tevens heeft meegeschreven. Ole speelt gitaar en Simen toetsen in een aantal nummers. Ze hebben veel bijgedragen aan de Airbag-sound door de jaren heen.

In welk opzicht wijken de Airbag-albums af van je soloalbums en heb je een speciale reden om soloalbums op te nemen?
Het is meer een gevoelskwestie bij mij. Ik schrijf altijd heel veel nummers wanneer ik begin. De ene song voelt dan meer als een Airbag-nummer terwijl een andere song meer als mij aanvoelt, misschien persoonlijker. Ik put ontzettend veel voldoening uit het maken van een soloalbum. Ik heb er heel veel van geleerd en ik denk dat ik als songwriter meer zelfvertrouwen heb opgebouwd. Dat breng ik ook weer mee in de band.

Uit welke onderwerpen of omstandigheden put je inspiratie voor je muziek en teksten?
Dat kan echt van alles zijn. Meestal schrijf ik één of twee songs die meteen de toon voor de rest van het album zetten. Teksten schrijf ik meestal in de metro als ik onderweg ben naar mijn werk. De inspiratie kan eigenlijk van alles zijn, iets dat ik heb gelezen, een onderwerp dat we hebben besproken enzovoorts. Het is belangrijk voor mij dat het thema of onderwerp ons allemaal bezighoudt en dat vooral Asle zich comfortabel voelt bij het zingen van de teksten.


Zijn er plannen voor concerten of misschien een tour en wat zal dan de line-up zijn?
We zijn nog bezig met de planning maar we hebben al een paar optredens geboekt voor de herfst, waaronder een concert in de Boerderij in Zoetermeer op 2 november 2024. De samenstelling van de band hebben we nog niet helemaal rond.

Heb je last van de voortdurende vergelijking van je gitaarspel met dat van David Gilmour?
Of ik last heb van het feit dat ik wordt vergeleken met een van de grootste gitaristen uit de rockhistorie? Helemaal niet!

Zijn er andere gitaristen, naast Gilmour, die je hebben beïnvloed?
Ik ben opgegroeid in de jaren 80. Toen luisterde ik naar bands als Black Sabbath, Kiss, Led Zeppelin en nog een aantal andere. Ace Frehley en Toni Iommi waren mijn eerste gitaarhelden en zij zijn nog altijd mijn favorieten. Daarna ontdekte ik Pink Floyd en Gilmour, Marillion met Rothery,  Porcupine met Wilson… de lijst is lang.

Welke soort muziek, artiesten of bands spreken je het meeste aan en waarom?
Ik luister naar een breed scala aan stijlen waaruit van alles in mijn muziek doorsijpelt. De meeste inspiratie haal ik echter uit rock-, prog- en filmmuziek.

Artiesten met passie inspireren me het meest. Het maakt dan ook niet uit welke soort muziek ze maken, als er maar een duidelijk idee van wat ze willen bereiken in hun muziek doorklinkt. Prince was een van die zeldzame artiesten die elk compromis uit de weg ging en een sterk geloof had dat muziek vanuit het diepste innerlijke moet komen.

Wat zijn de muzikale invloeden van je bandleden?
Het unieke van Airbag is dat we allemaal ontzettend veel verschillende invloeden hebben. We zijn allemaal opgegroeid met andere bands en daarom brengt een ieder van ons andere invloeden mee naar Airbag. Dat zorgt voor veel opwinding en inspiratie in de band.

Kunnen jullie rond komen van de band Airbag of verdienen jullie nog op andere manieren geld?
We hebben nooit geprobeerd om van muziek ons beroep te maken. Ik ben blij dat ik een vast inkomen heb, maar tegelijkertijd in de gelegenheid ben om onze muziek met de wereld te delen en daarnaast nog een aantal optredens te doen.
Er zijn er maar weinigen die in het weekend een rockstar kunnen zijn en op maandag terugkeren naar het normale leven.

In welke landen heeft Airbag de grootste fanschare?
Nederland was waarschijnlijk het eerste land dat onze muziek omarmde en het is altijd bijzonder om daar weer terug te keren en onze vrienden en fans te ontmoeten.
Noord-Europa, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Polen zijn ook belangrijk voor ons, maar we hebben eigenlijk fans over de hele wereld. We hebben zelfs veel fans in het Midden-Oosten, wat vrij opmerkelijk is.

Sinds het einde van de vorige eeuw hebben we een toenemend aantal Scandinavische bands gezien (vooral uit Noorwegen en Zweden) in de popmuziek, maar vooral in het progrockgenre, die flink aan de weg timmeren. Wat is volgens jou de oorzaak van deze ontwikkeling?
Ik weet het niet precies, maar er zijn momenteel inderdaad veel, echt getalenteerde, bands en artiesten. Bij ons label, Karisma Records, zijn veel bands aangesloten die veel albums verkopen en het fantastisch doen buiten Noorwegen. Het is een kleine community maar we steunen elkaar, we spelen op elkaars albums en ons publiek is erg loyaal.

Wil je nog iets speciaals zeggen tegen de lezers van progwereld?
We willen jullie ontzettend bedanken voor de aanhoudende support en we hopen jullie in de herfst te zien.

Bedankt, Bjørn!