AirbagAlbum

Onlangs mocht ik de loftrompet afsteken over het laatste album van het Italiaanse Barock Project, “Time Voyager”. Een album dat bijna uit zijn voegen barst van muzikale ideeën en virtuositeit, symfonische rock pur sang. Dan tapt Airbag uit een heel ander vaatje. Dit Noorse gezelschap is meer thuis in het sfeertjes maken, melancholieke vocalen en Floydiaanse gitaarsolo’s. Dat is natuurlijk een erg kort door de bocht typering, maar het zijn wel de drie hoofdpijlers waarop deze band groot is geworden.

Het zesde album van Airbag is getiteld “The Century Of The Self” en biedt volgens de band een reflectie op de huidige tijdgeest met thema’s als cancelcultuur (Dysphoria), het herschrijven van de geschiedenis (Erase) en een wereld die doordrenkt is van angst en uitsluiting.
Muzikaal leunt dit album op de voorgaande (twee) albums en in die zin is er niets nieuws aan de Airbag-horizon.

De single Erase, die het album vooruitsnelde, roept met die dreigende bas meteen herinneringen op aan One Of These Days van … De zwevende toetsengeluiden en de gitaarakkoorden doen, in combinatie met de enigszins onderkoelde vocalen van Asle Tostrup, de rest. In het refrein doet de band er een schepje bovenop om vervolgens weer terug te keren naar het couplet. De opbouw van de dreigende sfeer gebeurt goed gedoseerd, met minimale middelen. Het duurt even maar op het einde krijgen we dan toch een lekkere venijnige gitaarsolo van Bjørn Riis.

Tyrans and Kings heeft ongeveer dezelfde vibe met opnieuw een stuwende bas en van die felle gitaaruithalen. De gitaarsolo is werkelijk om je vingers bij af te likken. Het moet me wel van het hart dat de vocalen bij een dergelijk onderwerp erg netjes blijven. Ondanks de tekstregel “Set me free, from every tyran and king” blijft Tostrup met hetzelfde melancholieke geluid zingen. Instrumentaal hebben de heren het in dit nummer beter voor elkaar.

De overige tracks zijn alle drie zeer rustig van opzet, al gaat de intensiteit en de volumeknop in het bijna een kwartier durende Tear It Down bij vlagen wel omhoog. Albumopener Dysphoria kenmerkt zich door een bijna hypnotiserend gitaarmotiefje, waar omheen een vrij sombere sfeer wordt opgebouwd. De dreigende, felle gitaaruithalen maken deze track niet vrolijker. Wat niet wil zeggen dat het niet mooi is. Awakening is mijn persoonlijke favoriet, gitaar, bas en toetsen bepalen hierin heerlijk, fraai en subtiel de bijna verstilde en empathische sfeer. Zanger Tostrup laat zich hier van zijn meest emotionele kant horen. De gitaarsolo is weer van eenzame klasse.

Zonder nieuwe artistieke bronnen aan te boren hebben de heren van Airbag met hun nieuwste album ons weer getrakteerd op drie kwartier fraaie en sfeervolle muziek, zij het met een niet al te vrolijk wereldbeeld.