Het derde album van The Bardic Depths, getiteld “What We Really Like In Stories”, was aanleiding om de oprichter van het kwartet, Dave Bandana, aan de tand te voelen over de oorsprong en de toekomst van de groep en haar muziek. Dave werkte graag en enthousiast mee aan mijn verzoek voor een interview.

 

Hoe komt een muzikant/eenmans(cover)band uit Lanzarote op de proppen met drie relatief succesvolle prog-gerelateerde albums?

Dat is iets wat ik mezelf de meeste dagen afvraag. Ik heb vanaf zeer jonge leeftijd altijd van muziek gehouden en ben opgegroeid met The Beatles, Yes, Genesis etc. Ik heb altijd liedjes geschreven, maar het niveau van muzikaal vakmanschap zorgde ervoor dat ik het simpel hield. Ik verhuisde in 2015 naar Lanzarote om mijn carrière volledig om te gooien en entertainer te worden. In 2012 was ik gewoon voor de lol begonnen met het schrijven van wat prog. Dat album, wat het eerste Bardic Depths-album zou worden, had een beetje inhoud en vanaf dat moment ging het allemaal van start.

Zeg eens eerlijk: Bandana is een pseudoniem neem ik aan, wat is je echte naam? ;)

Het is een artiestennaam. Ik wilde mijn echte naam niet gebruiken en mijn vrouw heeft hem bedacht. Mijn echte naam?? Ik ben zo oud dat ik het me niet meer kan herinneren.

Gefeliciteerd met de release van “What We Really Like In Stories”, bij de eerste keer luisteren kon ik niet anders dan glimlachen, ik was behoorlijk onder de indruk. Vertel ons iets over de totstandkoming van het album.

Op de vorige albums hadden we veel gastmuzikanten, maar om verschillende redenen vielen ze allemaal af voordat de opname begon. Het betekende dat we als viertal opereerden, met specifieke instrumenten. Ik nam alle bas- en keyboardtaken op me en speelde slechts op een paar nummers akoestische gitaar. Gareth (Cole) speelde alle gitaarpartijen. We hebben ook besloten om de speelduur op 45 minuten te houden, wat volgens mij de ideale duur is voor een album. Er was nogal wat bewerking nodig; we hebben aardig moeten knippen, om wat wij zagen als opvulling kwijt te raken en een compact en interessant album te creëren. Het album werd op afstand opgenomen. Met Gareth en Pete (Jones) in Groot-Brittannië, Tim (Gehrt) in Amerika en ikzelf hier, was dit de enige manier om het te doen. De nummers krijgen uiteindelijk vorm, iedereen stuurt zijn partijen naar mij en ik veeg het allemaal bij elkaar.

Kun je iets over de achtergrond van de teksten vertellen, ook al is dit eigenlijk het domein van je kompaan Brad Birzer?

We besloten dat we deze keer geen concept- of verhaallijn-album wilden maken, maar we wilden toch een thema. Brad kwam op het idee van auteurs en hun verhalen. Hij heeft een boek geschreven met de titel Mythic Realms, waarin hij vertelt over zijn favoriete auteurs en we hebben een aantal van die hoofdstukken aangepast tot songteksten.

Hoe is het contact met collega-muzikanten Gehrt, Cole en vooral Jones tot stand gekomen?

Ik maak deel uit van het Big Big Train Facebook-forum en we zijn bij elkaar gekomen vanwege onze liefde voor de band. Ik had Gareth ontmoet in een pub na een show in Londen in 2017, maar ontdekte pas later dat hij een gitarist was. Ik vroeg hem om op drie nummers op het eerste album te spelen en we raakten bevriend. Daardoor was het vanzelfsprekend dat hij op elk nummer op het volgende album zou spelen en deel zou uitmaken van de kern van de band. Tim is vriend van een vriend van Brad. Hij is een integraal onderdeel geworden van het geluid van de band. Pas later kwam ik erachter dat Tim met Steve Walsh in de band Streets had gespeeld. Ik was een grote fan van Pete en zijn Tiger Moth Tales voordat hij gehoor gaf aan een pleidooi voor een saxofonist voor een van de nummers op het eerste album. Hij is een van de beste zangers binnen het genre, maar ik kon hem niet vragen om te zingen. Maar hij stuurde me een bericht om te vragen of hij zang kon toevoegen aan het laatste nummer, Legacies. Dus toen we bij het volgende album kwamen, was het voor hem vanzelfsprekend om zang bij te dragen voor sommige nummers en te helpen bij het creëren van ons geluid. Op het nieuwe album hebben we dit nog verder doorgevoerd met een aantal fantastische harmonieën.

Hebben jullie ooit samen in de studio opgenomen, als collectief?

Nee. De reisafstand tussen ons is te groot.

Robin Armstrong mixte en masterde het nieuwe album, evenals het vorige. Hoe belangrijk was zijn inbreng voor jou?

Extreem belangrijk. Zonder Robin zouden er geen Bardic Depths zijn. Hij zag de potentie van het eerste album en maakte er het album van dat het is geworden. Hij heeft ook veel bijgedragen aan het tweede. Ik heb veel van hem geleerd, waardoor ik op dit derde album onze sound een stuk verder kon brengen en Robin deze alleen nog maar hoefde te mixen en masteren. Maar hij doet het op een manier die ons een onderscheidend geluid geeft en zijn audiopalet is fantastisch.

Je deelt de liefde voor de muziek van Big Big Train (BBT) met Pete Jones en Gareth Cole. Waar komt die voorkeur voor BBT vandaan?

BBT kwam mij ter ore met het eerste “English Electric”-album. Hun oeuvre is ongelooflijk en sindsdien ben ik gewoon fan.

Pete Jones heeft aan geen enkel nummer meegeschreven, toch is bijvoorbeeld Old Delights een typisch Jones-nummer. Waarom eigenlijk niet?

Pete schreef niet mee, simpelweg omdat hij het te druk heeft met zijn eigen projecten. Ik verzorg het grootste deel van de composities qua muziek.

Big Big Train heeft verhaal-gebaseerde muziek gepopulariseerd, jij hebt dit voorbeeld gevolgd en dat geldt ook voor I Am The Manic Whale. Zijn jij en Brad Birzer op enigerlei wijze beïnvloed door Spawton c.s.?

Nee, ik zou niet zeggen dat we door hem zijn beïnvloed. Brad is een academicus die van zijn schrijvers en van schrijven houdt. Het is dan ook logisch dat hij op basis daarvan teksten wil schrijven

In de tekst van Whispers in Space kom ik onder andere de volgende woorden tegen: Folklore, Venus in Transition, Captain of the Skies, allemaal Big Big Train-titels, toeval?

Geen toeval. In het nummer worden drie mannen genoemd. Als je naar het eerste couplet luistert, hoor je songtitels van The Doors en Talk Talk. De luisteraar kan het zelf uitzoeken.

Wie is Martin Haskell, de verteller op dat eerder genoemde Whispers in Space? Hoe kwam je bij hem terecht?

Martin is radio DJ en heeft een show genaamd Sunday Brunch op ExileFM. Hij is een goede vriend geworden en we ontmoeten elkaar bij BBT-concerten.

Ik hoor veel invloeden in je muziek: van Pink Floyd tot Steve Hillage en Barclay James Harvest (BJH). Puur toeval?

Dat is de muziek waarmee ik ben opgegroeid. BJH was de tweede band die ik ooit live zag, in 1974. “You” van Gong staat in mijn top 10 van favoriete albums aller tijden.

Op je Facebook-pagina staat het intrigerende citaat “We are part of the Prog genre but are not afraid to mix it up a touch”. Leg eens uit.

Ik heb een hekel aan die ‘prog of niet prog’-discussie. Toen ik voor het eerst met muziek begon, was het rockmuziek, zonder sub-genres. Als je naar onze muziek luistert, hoor je dat we niet bang zijn om wat jazz, elektronische pop uit de jaren 80, ambient soundscapes of wat volksmuziek toe te voegen. Wij houden ervan om het te mixen en de luisteraar scherp te houden.

Ik dacht eigenlijk dat The Bardic Depths vooral een album-producerend ensemble was, maar onlangs zag ik toch echt dat jullie live optraden, zij het zonder drummer Gehrt. Was dat eenmalig of zijn er plannen voor een tournee?

Het was eenmalig, omdat we met zijn drieën tegelijkertijd in Londen waren voor een BBT-concert. Pete speelde een lunchshow in Camden en vroeg of we een nummer met hem wilden spelen. We hebben het zonder voorafgaande repetitie gedaan.

Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Zoveel mogelijk exemplaren van dit album te verkopen en te kijken waar dat ons heen leidt. Dat zou mogelijk een vierde album kunnen zijn, maar het zal moeilijk worden dat vol te houden in dit huidige klimaat.

Is er tot slot nog iets dat je tegen de lezers/bezoekers van de Progwereld website wilt zeggen?

Ik wil iedereen bedanken voor hun interesse en voor het steunen van ons door het kopen van cd’s en downloads. Vertel je vrienden over de muziek van ons. Het is de snelste manier om ons te helpen een fanbase te laten groeien. En als je nog geen exemplaar hebt gekocht, kun je dat hier doen: www.gravitydream.co.uk of www.thebardicdieptes.co.uk.

Dave, heel erg bedankt voor je medewerking aan dit interview, veel succes met het nieuwe album. Ik hoop je toch ooit op het podium te zien in een nabijgelegen theater.

Lees de recensie van het album “What We Really Like In Stories” hier.