The Bardic DepthsAlbum

Het nieuwe album van The Bardic Depths heet “What We Really Like In Stories”. Het werd gemixt en gemasterd door Robin Armstrong (Cosmograf) en uitgebracht op hun eigen label, Bardic Depths Music. Volgens oprichter Dave Bandana is de plaat geen conceptalbum maar is er wel een doorlopend thema van auteurs en hun verhalen. Alle nummers zijn opgedragen aan schrijvers door de jaren heen, waaronder Alan Moore, Willa Carther, Walter Miller, Lewis, Tolkien en Robert Rankin. De teksten zijn geschreven door Brad Birzer en Dave Bandana, gebaseerd op het boek “Mythic Realms” van de eerste, auteur en professor-historicus.

De band blijft hetzelfde als op het tweede album, “Promises Of Hope”, met Bandana, Gareth Cole, (One Sided Horse, Fractal Mirror) Peter Jones (Tiger Moth Tales, Camel, Cyan) en Tim Gehrt (Streets, Steve Walsh), die gezamenlijk zorgen voor alle zang en instrumentatie. De albumhoes is van de hand van Kevin Thompson, eerder ook al werkzaam voor Big Big Train. Tot zover de officiële informatie.

Ik heb al eerder geschreven over The Bardic Depths, hun tweede album, “Promises Of Hope”, was een aangename verrassing voor mij. Na circa twee jaar is er dan een opvolger, met dezelfde bezetting en tekstschrijvers als op de eerste twee albums. Benieuwd in hoeverre de band, want het is meer dan een toevallig samengeraapt groepje muzikanten, in staat is om de prima voorganger te benaderen of misschien zelfs te overtreffen. De belofte van een portie ouderwets solide en vooral melodieuze progrock doet mijn hart in ieder geval sneller kloppen.

Dat wordt al direct duidelijk bij het beluisteren van het openingsnummer. Het ultrakorte maar zwaar georkestreerde Genius staat bol van de symfonische bombast, maar is eigenlijk een prima inleiding voor het titelnummer What We Really Like In Stories. De heerlijke en vooral herkenbare stem van Peter Jones neemt je mee in een sterke, goed meezingbare melodie. Meerstemmige zang, uitstekende gitaar- en toetsenpartijen, en tempowisselingen maken dit tot een van de betere songs op het album.

Op het volgende nummer, You’ve Written Poetry My Boy, wordt de zang overgenomen door Bandana, zijn stem klinkt hier zeker niet onaardig. Aan Genesis refererende akoestische gitaarpartijen worden door Jones’ klarinet en altsax van extra klank voorzien. Invloeden van vooral Barclay James Harvest dringen zich op: de Mellotron, het slepende tempo en gitaargeluid. Luister vooral even naar de gitaarsolo. Er staan twee langere stukken op “What We Really Like In Stories”, het eerste daarvan is Vendetta. De sfeer is licht oriëntaals en enigszins psychedelisch en zwevend van aard, het doet me sterk denken aan Steve Hillage. De teksten sluiten hierbij aan: “Strenght through purity, purity through faith.”

Hoewel niet door hem geschreven is Old Delights zo’n typisch Jones nummer, had gek genoeg zo op een van zijn laatste Tiger Moth Tales-platen kunnen staan. Kort rustpuntje, met veel emotie gezongen melodie, gedragen door de synthesizers van Bandana. Ook dit keer krijgt Richard Krueger de kans om zich uit te leven op een kerkorgel, hij deed het ook al op voorganger “Promise of Hope” (Imagine). The Feast Is Over is de titel van deze song die weer wat van BJH weg heeft, dat kan ook aan de zangstem van Bandana liggen die wel wat lijkt op die van John Lees. “The feast is over, the lamps expire” zingt de voorman van het kwartet. De gitaar van Cole eist weer een hoofdrol op. Alsof je zo een sciencefictionfilm binnenloopt, zo klinkt het intro van Stillpoint. Het tempo blijft laag, de vocalen harmonieus en de altsax fragmentarisch in dit dromerige nummer.

Het langste nummer, Whispers In Space, klokt op exact tien minuten en is ook direct de afsluiter. Ik wil niet direct zeggen dat Bandana c.s. het beste tot het laatst hebben bewaard, maar dit is zonder meer een uitstekend nummer en een waardige afsluiting van het nieuwe album. Gesproken woord tegenover een sequencer, Martin Haskell is de verteller van een episode uit het leven van Charles Darwin. Dan ontspint zich een prima progsong, vol met tempo- en sfeerwisselingen, Jones’ mooie baritonstem en dito saxofoon. Een beetje in de geest van Supertramp zou ik bijna zeggen. Spannende muziek met misschien wel de beste gitaarsolo die de talentvolle Cole uit zijn gitaar weet te schudden. “The captain of the skies flies again.”

De heren musici kwijten zich prima van hun taak, het klinkt erg professioneel allemaal. Ik ben vooral onder de indruk van de relatief onbekende gitarist Cole die me wederom prima bevalt. Jones besprenkelt het geheel af en toe met een goed geplaatste, swingende saxofoonsolo, een beetje in de trend van Camel en met name Gerry Rafferty. De heren produceren een vol geluid, de heldere productie van Robin Armstrong, samen met Bandana, maakt het weer helemaal af.

Verwacht geen hemelbestormende, vernieuwende muziek. Maar als je, net als ik, houdt van goed gemaakte, melodieuze progrock met een knipoog naar de symfo uit de jaren 70, dan ben je bij The Bardic Depths aan het juiste adres. En om mijn eigen vraag te beantwoorden: ja, The Bardic Depths zijn er wederom in geslaagd zichzelf te overtreffen met dit nieuwe werk. Waarvan akte.

Lees ook het interview met The Bardic Depths oprichter/voorman Dave Bandana.