Simone Mularoni is een drukke baas binnen het  progmetalwereldje. Hij is een veelgevraagd producer en mixer (Michael Romeo, Ray Alder, Labyrinth) en speelt hier en daar een moppie gitaar mee bij andere artiesten (Redemption, Lalu). De prioriteit ligt in deze periode echter bij progressieve powermetalband DGM, waar hij als gitarist, componist, tekstschrijver en producer een centrale rol vervult. De release van “Life” (zie recensie) is een mooie aanleiding voor een nadere kennismaking met multitalent Mularoni aan de hand van een aantal thema’s.

De muziek

Gefeliciteerd met weer een sterk album, Simone! Hoe zou je de sound van DGM omschrijven aan lezers die de band nog niet kennen? Wat maakt jullie uniek? De vergelijking met Symphony X ligt voor de hand; hoe vind je dat jullie geluid en aanpak afwijkt van die band?

Bedankt voor de vriendelijke woorden! Nou ja, de invloed van Symphony X op onze muziek was en is natuurlijk prominent, maar in de loop der jaren hebben we geprobeerd onze eigen identiteit te ontwikkelen en alle stijlen die we leuk vinden te combineren. Dus het varieert van het zware en progressieve van Symphony X tot de meer klassieke AOR van Journey of Toto. Maar we zijn fan van zoveel bands dat het moeilijk is om ze allemaal te noemen. Laten we zeggen dat we een smeltkroes zijn van progressieve rock, progmetal en meer melodieuze metal, met een sterke nadruk op pakkende melodieën.

Het instrumentale Eve op het nieuwe album is een vreemde eend in de bijt, op een positieve manier wat mij betreft. Was je specifiek van plan om een instrumentaal nummer te schrijven?

Het nummer is per ongeluk ontstaan. Ik had net een nieuwe versterker gekocht voor mijn studio en terwijl ik hem aan het testen was, improviseerde ik de hoofdriff van het nummer. Die stond al een tijdje op mijn harde schijf voor ik hem aan mijn toetsenist Emanuele (Casali, toetsenist van DGM, RP) liet horen. Toen hebben we samen de rest van het nummer ontwikkeld. Het instrumentale karakter ontstond automatisch, omdat de track vooral beïnvloed is door oude Steve Vai-platen. Daarom hebben we het bewust zo gelaten.

Als je één nummer van “Life” zou moeten kiezen om een lezer kennis te laten maken met DGM, welk zou dat dan zijn? Een track die de band en alle verschillende elementen van zijn geluid het best vertegenwoordigt?

Zeker openingstrack Unravel The Sorrow. Dat heeft alle elementen die het geluid van DGM definiëren: zware riffs, pakkende melodieën en grote harmonieën.


Het concept

De albumtitel “Life” geeft veel ruimte aan de songteksten, in de zin dat die kunnen gaan over alles wat je overkomt in het leven, qua ervaringen en emoties. Was je benadering van de teksten inderdaad zo breed, of is er een specifieker concept of thema?

Bijna alle songteksten gaan over momenten en stemmingen die mijn leven de afgelopen drie jaar hebben gevormd. Dat wisselt dus af tussen wat donkere en meer serene of vreugdevolle momenten. De titel geeft gewoon een samenvatting van alle gemoedstoestanden die het “leven” van ieder van ons kenmerken.

Ook gefeliciteerd met het “binnenhalen” van Travis Smith (onder andere Opeth, Anathema, Riverside, Devin Townsend, RP) als grafisch artiest. Zijn benadering van jullie cover is erg bijzonder. De rustige, ruimtelijke aanpak lijkt een beetje “atypisch”, voor zijn eigen stijl op andere albums, maar ook in vergelijking met jullie muziek. Was dat contrast opzettelijk?

Absoluut! we vroegen Travis specifiek om iets “minimaals” te maken dat zou contrasteren met de notenwaterval in de nummers, vooral ook om de clichés van typische metalhoezen een beetje te doorbreken.

Hoe verhoudt het grafische concept zich tot het idee van “Life“? Zien we hier de “sleutel van het leven”? 

De bloem die uit het roestige hangslot groeit, is een symbool van de hoop om uit een donkere periode te komen. Travis is duidelijk de beste ter wereld, en hij heeft een fantastische cover voor ons gemaakt.


De artiest

Van alle verschillende “taken” die je hebt, wat geeft je de meeste voldoening op persoonlijk vlak? Een strakke riff componeren, de perfecte solo inspelen, een mooie tekst schrijven, het perfecte geluid produceren in de studio? Allemaal tegelijk?

Dat is een mooie vraag! Ik kan je zeggen dat er geen definitief antwoord bestaat. Laten we zeggen dat elk van die dingen me enorm trots maakt als ik ze zo goed mogelijk voor elkaar krijg! Als ik bijvoorbeeld bezig ben met een productie (voor mijn eigen of andere bands) ben ik 100% gefocust op dat werk en is het voor mij van vitaal belang dat het zo goed mogelijk slaagt. En als dat lukt, geeft het de grootste voldoening. Maar hetzelfde geldt voor het inspelen van een gitaarsolo of het schrijven van het “perfecte” refrein!

Wat is je eigen muzikale achtergrond? Ik kan me voorstellen dat je oorspronkelijk uit de metalhoek komt. Welke andere bands hebben je beïnvloed en geïnspireerd? Zijn er plannen om op enig moment een meer rechttoe-rechtaan metalalbum te maken?

Ik ben eigenlijk vooral opgegroeid met de klassieke hardrock uit de jaren 70, vooral Deep Purple en Rainbow. Pas later ben ik zwaardere muziek gaan waarderen. Maar er zijn niet zoveel heavy bands die ik volg(de). Mijn favorieten onder het zwaardere werk zijn zonder twijfel Meshuggah, Fear Factory en Nevermore.
Voor de rest ben ik altijd al een liefhebber geweest van melodieuze muziek. In plaats van een “klassieke” metalplaat ga ik dan eerder in de richting van ouderwetse prog of modernere progressieve rock, zoals Porcupine Tree. Dat zijn de bands die me op dit moment het meest aanspreken. In de loop der jaren ben ik vooral verfijnde en bijzondere geluiden gaan waarderen, in plaats van “zware”. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik niet meer van metalbands houd!

Een snelvuur om onze lezers kennis te laten maken met je persoonlijke muzikale voorkeuren:

Naar welk minder bekend progrock- of progmetalalbum moeten we luisteren?
Absoluut het eerste Frost*-album (“Milliontown” uit 2006, RP). Een ongelooflijke en onderschatte progrockband!

Zou je een album kunnen noemen waar je van houdt, maar dat onze lezers niet van je zouden verwachten (bijvoorbeeld uit een compleet ander genre)?
Absoluut “Bad” van Michael Jackson. Ik ben de grootste MJ-fan.

Welk nummer bevat de meest geweldige riff ooit gecomponeerd?
Ah! Onmogelijk, maar ik zal het proberen. Waarschijnlijk Burn van Deep Purple!

Wat is de beste gitaarsolo ooit?
Nogmaals, zo moeilijk om te kiezen! Misschien Rosanna van Toto? Perfecte solo!

Welk album heeft volgens jou de beste productie/mix/mastering, met andere woorden het beste algehele geluid?
Wauw, moeilijk weer… Ik denk dat Machine Head’s “Bloodstone & Diamonds” waarschijnlijk de beste metalproductie heeft die ik ooit heb gehoord, door Colin Richardson. Niet mijn favoriete band, maar dat album klinkt ongelooflijk!


De toekomst

Ik las dat jullie ook simultaan bezig zijn geweest met een tweede album naast “Life”, met een ander geluid en een andere aanpak. Wat kun je ons daarover vertellen?

Dat klopt! Tijdens het schrijven van “Life” hebben we ook nog een album gecomponeerd in een meer progrockstijl, laten we zeggen een mix tussen Neal Morse/Spock’s Beard en een meer hardrock/DGM-versie, met veel akoestische gitaar en meer old school-instrumenten zoals Mellotron en Hammond.

Waarom hebben jullie ervoor gekozen om die albums los te koppelen, in de lijn van Opeth’s “Deliverance”/“Damnation”, of Ayreon’s “Universal Migrator”-albums?

Eerst dachten we dat het gewoon een experiment was, maar ik denk dat het weleens de nieuwe stijl van de band zou kunnen worden. Dus besloten we het uit te brengen als een apart album, en de nummers van de twee verschillende stijlen niet te mengen. Hopelijk komt dat album relatief vroeg in 2024 uit.

Wat is de volgende stap voor DGM? Zijn er concrete tourplannen? Uiteraard ontvangen we jullie met open armen in een van de Nederlandse zalen!

We hebben een aantal shows gepland voor 2024, terwijl we ondertussen de productie van de opvolger van “Life” afronden. En natuurlijk komen we graag weer naar jullie land!

Nogmaals bedankt voor je tijd. We gaan ons best doen om het Nederlandse publiek verder kennis te laten maken met DGM en het nieuwe album, en hopelijk tot ziens in 2024!