DGMAlbum

Ik weet nooit zo goed of progmetalfans gewoon hondstrouw of toch vooral oerconservatief zijn. De oude helden blijven toch de meeste aandacht trekken. Neem nu de (disproportionele?) ophef rond de terugkeer van Mike Portnoy bij Dream Theater. Of de aanhoudende fanfrustratie rond de matige releasefrequentie van Symphony X deze eeuw. Terwijl er andere artiesten zijn die kwalitatief niet onderdoen voor de grote jongens, maar beduidend vaker nieuwe albums op een nietsvermoedende (prog)wereld loslaten. Het Italiaanse DGM is zo’n band, die pakweg elke drie jaar een topproduct in het melodieuze progmetalgenre aflevert. Qua frequentie weliswaar niet vergelijkbaar met de good old 70’s, toen bands binnen een jaar soms meerdere klassiekers uitpoepten, maar toch: op basis van de lange adem, productiviteit en vooral muzikale kwaliteit mag DGM naast de allergrootste internationale namen op de progmetaltroon zitten.

Toch heeft de band rond gitarist, componist en producer Simone Mularoni die status qua reputatie (nog) niet weten te bereiken. Laten we hopen dat “Life” DGM een trede hoger op de ladder brengt, want album en band verdienen die positie. De heren presenteren weer een bruut feestje vol stevige metalriffs, zonder daarbij de melodie uit het oog te verliezen. Openingstrack Unravel The Sorrow illustreert dat vanaf de aftrap, met zijn AOR/hardrock-vibe op een fundering van gewapend beton. Find Your Way ademt dezelfde sfeer als de melodieuze Allen – Lande en Allen – Olzon-albums die Magnus Karlsson bij Frontiers heeft uitgebracht. Slottrack Neuromancer is dan weer een slepende midtempo metaltrack, die de broodnodige tegenstelling en variatie biedt.

Simone Mularoni maakt er niet bepaald een geheim van dat hij beïnvloed is door Symphony X (zie ook ons interview met de bandbaas), en dat is in nummers als Second Chance en Dominate duidelijk te horen. Die typische combinatie van vingervlugge gitaarriffs met melodieuze refreinen boven een tapijt van keyboards en beukende drums is op meerdere “Life”-tracks terug te vinden. Down To The Core refereert met zijn hakkende beginriff sterk aan Nevermore van Symphony X-album “Underworld”. Als er dan in de tekst van het refrein ook nog een “forevermore” voorbij komt, begin je zelfs aan een bewust eerbetoon te denken.

Het krachtige stemgeluid van zanger Marco (of is het toch Mark?) Basile past met zijn schuurpapieren rand goed bij de muziek. Hij doet me denken aan Kelly Sundown Carpenter (onder andere Beyond Twilight en Adagio), maar ook de ruwere versie van Russell Allen is hier nooit ver weg. Een licht accent is nog nauwelijks waarneembaar en allesbehalve storend; hier zingt zeker geen Fabio Lione. Hij mag wel iets vaker afwisseling aanbrengen in de manier waarop hij zijn stem gebruikt (in die zin: hulde voor het “cleanere” stemgeluid in de coupletten van The Calling), want zijn ruige rasp klinkt op den duur ietwat eendimensionaal. Wellicht ben ik mede daarom zo gecharmeerd van de instrumentale track Eve, die een substantieel ander geluid laat horen. Het nummer is meer groove-georiënteerd en bevat zelfs een lekkere proggy synthesizersolo. Daarmee voelt het als een adempauze op een behoorlijk druk en veeleisend album.

De beoordeling van “Life” hangt uiteindelijk vooral af van hoe bekend je met DGM bent en wat je zoekt binnen dit genre. Als de band nog niet op je muzikale radar stond, zou je zomaar omver geblazen kunnen worden door deze progpowerbeuker, die dankzij de productie van Mularoni (wat kan die man eigenlijk NIET?) klinkt als een loodzware klok. Als je al bekend bent met de meer recente DGM-albums en snakt naar “meer van dat”, gaat “Life” je zeker niet teleurstellen. Clichés als “if it ain’t broke, don’t fix it” en “never change a winning team” zijn hier zeker van toepassing, waarmee “Life” een van de jaartoppers is binnen de progressieve powermetal.

Tegelijkertijd vertoont deze plaat dusdanig sterke overeenkomsten met de toonaangevende namen in het genre, meer recente albums van DGM zelf en zelfs tussen de tracks binnen het album, dat er zeker ruimte bestaat voor meer muzikale variatie. Dat zegt niks over de kwaliteit van het album: ik heb wat hier gepresenteerd wordt wellicht eerder gehoord, maar zelden beter. Toch vraag ik me af waartoe DGM in staat zou zijn als de band iets meer buiten de lijntjes kleurde. Juist daarom ben ik zo benieuwd naar het aankomende en meer diverse album waar Mularoni in ons interview naar verwijst. Wordt dus (hopelijk snel) vervolgd!

CD:

Vinyl: