Niet iedereen zal je kennen. Kun je ons iets over jezelf en Cephid vertellen?

De meeste mensen kennen mij als sessiemuzikant die keyboards speelt voor progartiesten als That Joe Payne, Kim Seviour en Godsticks. Ik heb altijd mijn eigen muziek gemaakt, maar omdat “Sparks In The Darkness” zo anders is dan al het andere dat ik heb gedaan, wilde ik dat het volledig gescheiden zou zijn van mijn sessiewerk en van de muziek die ik maak als Moray Macdonald. Dus bedacht ik Cephid.

Je hebt onlangs het Cephid-album “Sparks In The Darkness” uitgebracht. Kun je ons er meer over vertellen?

Natuurlijk! Ik heb altijd evenveel van elektronische muziek gehouden als van progrock, maar er zijn zo weinig artiesten die de kloof tussen deze twee werelden kunnen overbruggen. Ik wilde luisteren naar muziek die alle grote melodieën en complexe structuren van progrock bevat, met het klankpalet en de texturen van moderne elektronische muziek en filmmuziek. Ik heb deze muziek nergens kunnen vinden, dus heb ik het zelf gemaakt.

Het maken van dit album heeft een aantal jaren geduurd. Een deel daarvan is ouder werk. Ik heb veel tijd besteed aan het geluid en de stijl van de muziek, zodat je van alle nummers het gevoel hebt dat ze bij elkaar horen. Ik ben erg trots op de manier waarop het nu in elkaar past als één compleet werk, maar elk nummer kan ook op zichzelf staan.

Oorspronkelijk zou het album een puur soloalbum worden waarop ik alles deed, maar toen ik begon te experimenteren met drums, besefte ik dat ik een echte drummer moest vinden. Uiteindelijk heb ik er twee op het album laten spelen, allebei geweldige drummers met verschillende stijlen. Emily Dolan Davies, die onder andere met Bryan Ferry, Kim Wilde en The Darkness heeft gespeeld, speelde op de donkere, meer stemmige nummers. Graham Brown, waarvan ik zeker weet dat veel Progwereld-lezers hem kennen van The Paradox Twin en Grace and Fire, drumt op de proggier tracks. Ik had het geluk om Angel Wolf – Black ook op één nummer te kunnen laten zingen. Ze is vooral bekend als metalzangeres, dus ik was blij dat ze zin had om iets anders te doen.

Ik besefte ook dat ik nooit alles alleen zou kunnen mixen, dus nadat ik geobsedeerd was geraakt door het Kyros-album “Celexa Dreams”, slaagde ik erin Shelby Logan Warne zover te krijgen om te mixen. Ze is ongelooflijk getalenteerd en het album zou zonder haar lang niet zo goed klinken.

Voor de fans van synthesizers: welke synthesizers speel je op “Sparks In The Darkness” en wat is je favoriete synthesizer?

Er staat een enorme mix van verschillende synthesizers op het album. Ik denk dat ik de zachte synthesizers van Arturia Pigments het meest heb gebruikt, omdat deze zo veelzijdig zijn en ik er heel creatief mee kan zijn. Mijn Moog Sub 37 is ook erg prominent aanwezig, ik heb er veel lead- en basgitaarpartijen op gespeeld en het is waarschijnlijk mijn favoriet omdat hij zo praktisch is. Mijn held is de Roland XV-5080. Deze was erg populair in de jaren 90, maar is nog steeds geweldig. Ik gebruikte ook enkele samples van strijkinstrumenten, geïnspireerd door Jean Michel Jarre en Tangerine Dream.


Waar haal jij je inspiratie vandaan en waar luister jij zelf naar?

De wereld is momenteel echt een enge plek. Tussen alle verdeeldheid zaaiende oorlogen en de klimaatcatastrofe voelt het als een gevaarlijke tijd voor de mensheid. Toch geloof ik dat we nog steeds onze problemen kunnen oplossen en een betere wereld kunnen opbouwen. Dat is mijn belangrijkste inspiratiebron voor het album: sprankjes hoop in een donkere wereld.
Wat muziek betreft: ik hou van alles dat grenzen doorbreekt en genres op nieuwe manieren combineert. Frost* en Hybrid zijn altijd favoriet, net als Public Service Broadcasting, maar Kyros is mijn huidige obsessie. Hun album “Mannequin” is ronduit spectaculair.

In de elektronische wereld heeft Jean Michel Jarre een enorme invloed op mij, net als Vangelis. Perturbator’s duistere benadering van synthesizers is zo krachtig, en Hannah Peel en Anna Meredith doen geweldige dingen met synthesizers in de klassieke muziekwereld.

Wat zijn je toekomstplannen?

Ik heb net een remix klaar van de nieuwe single Kleptocracy van Orchestral Manoeuvres in the Dark, deze zou uit moeten zijn tegen de tijd dat je dit leest.

Ik zou “Sparks In The Darkness” ook graag live willen uitvoeren, maar omdat er zoveel elektronische elementen zijn, is dat lastig. Ik ben ervan overtuigd dat het mogelijk is, inclusief een passende licht- en lasershow. De reacties op het album waren zo goed dat ik al een tweede Cephid-album aan het plannen ben.

Wil je iets zeggen tegen de lezers van Progwereld?

Heel erg bedankt voor het ondersteunen van baanbrekende nieuwe muziek! Ik hoop dat je “Sparks In The Darkness” leuk vindt.