CephidAlbum

Moray Macdonald is een Britse componist, producer en multi-instrumentalist die zich hoofdzakelijk ophoudt binnen de klassieke, elektronische en ambiente muziek. Hij verweeft zijn muziek met invloeden van progressieve rock. Nadat hij onze recensie van het Kyros-album “Mannequin” las, stuurde hij ons een mail waarin hij muziek onder zijn alter ego Cephid aanbood.

Met Cephid probeert Macdonald een brug te slaan van elektronische muziek naar progressieve rock. Daarbij kreeg hij hulp van onder anderen mede-producer Shelby Logan Warne (Kyros). Op het debuutalbum “Sparks In The Darkness” laat Macdonald zich inspireren door de veranderende wereld en haar onzekere toekomst, maar met de hoop dat een duurzamere wereld nog steeds mogelijk is.

Met Macdonalds achtergrond zal het niet verbazen dat het album op een nummer na volledig instrumentaal is en hoofdzakelijk bestaat uit synthesizermuziek. Gelijk al in het openingsnummer To Catch The Eye Of Heaven wordt na een spacy intro duidelijk dat Macdonald enkele likjes mosterd haalt bij Jean-Michel Jarre en Vangelis. Die lijn wordt in Words Before (1st Spark) met ook een knipoog naar jaren 80 synthesizermuziek verder doorgetrokken. Meer invloeden van Jarre (jaren 70 en 80) zijn te horen op Strobe. Vangelis en zijn orkestrale kant hoor je weer terug in Dead Hand’s Decree, wat tegelijk een moderne touch heeft. Het enige nummer waar (woordloze) zang op voorkomt is het springerige Terminus met een bijdrage van Angel Wolf-Black.

In tegenstelling tot veel synthesizerspelers maakt Macdonald op een aantal nummers gebruik van drummers van vlees en bloed, te weten Graham Brown (The Paradox Twin, Cairo) en Emily Dolan Davies (onder andere The Darkness, Kim Wilde, Brian Ferry). Dat zorgt niet alleen voor afwisseling en transparantie, maar voorkomt ook een overkill aan elektronica. Goede voorbeelden daarvan zijn Of Promises Broken (2nd Spark) en het kalme en spannend klinkende With Kindred Assistance. De laatste laat ook goed horen dat Macdonald in staat is uiteenlopende sferen neer te zetten.

Macdonald kijkt (en speelt) ook verder dan de gemiddelde neus van een synthesizerspeler lang is. Zo komt in The Old Me (3rd Spark) de Berlijnse School even om de hoek gluren (check Wikipedia voor informatie over deze van origine Duitse stroming). “Sparks In The Darkness” is een kleine veertig minuten gevarieerde en ongecompliceerde synthesizermuziek. Wat mij betreft laat Moray Macdonald met Cephid vaker van zich horen.

Meer  over Moray Macdonald en Cephid lees je in dit mini-interview.