Het is niet elke dag dat je een beroemdheid van het type en de status van David Paich van Toto mag spreken. De man is een levende legende, niet alleen vanwege zijn rol bij Toto, maar ook vanwege zijn werk als producer, songwriter, muzikant en arrangeur voor een groep mensen die je gemakkelijk zou kunnen kwalificeren als de ‘Who is Who’ in de populaire muziek. Ik zal hier niet uitgebreid op ingaan, maar Paul McCartney, Michael Jackson, Steely Dan, Miles Davis, P!NK, Tina Turner en Elton John zijn slechts enkelen van de velen die hebben geprofiteerd van de geweldige capaciteiten en ervaring van onze hoofdrolspeler. Maar hij heeft nog nooit eerder een soloalbum uitgebracht. Nu, op de respectabele leeftijd van 68, is hij erin geslaagd om dat alsnog te doen. Het album, of beter gezegd EP, heet “Forgotten Toys” en ik had de eer deze man te interviewen via een Zoomverbinding met een behoorlijk tijdsverschil. Daar gaat ‘ie.
Hallo David, goedenavond, of is het middag of zelfs ochtend aan jouw kant van de Atlantische Oceaan? Mijn naam is Alex Driessen. Ik schrijf voor de Nederlandse website Progwereld over progressieve rock. Bedankt dat je me wat van je kostbare tijd toestaat. Het is een eer om met je te praten, je bent een legende in de pop- en rockmuziek. Ik heb ontelbare vragen voor je, maar aangezien dit vooral over je debuutalbum “Forgotten Toys” gaat, zal ik daarmee beginnen, als je dat goed vind tenminste.
Oké, laten we maar meteen beginnen, hoe gaat het met jou, vooral qua gezondheid? En hoe ben je door COVID heen gekomen?
Het gaat goed met me. Ik heb een slechte periode doorgemaakt nadat we van een wintertour door Scandinavië en Europa terug kwamen. Ik was uitgeput en vermoeid en ging door wat angst en depressie.
En ik heb de steun van mijn familie om hen daarvoor te bedanken dat ze me hier met mijn dochter en mijn vrouw weer op het goede spoor hebben gezet. En het gaat nu heel goed met me, ik train, ik heb drie dagen per week een persoonlijke trainer. En ik zwem en ik fiets en doe verschillende dingen om de muzikale kant van mijn leven in balans te brengen. Dus bedankt voor het vragen, het gaat goed met me, ik ben redelijk goed gezond.
Dat is uitstekend nieuws, we waren allemaal een beetje bezorgd nadat het nieuws naar buiten kwam. Maar je moet je zelf nog meer zorgen hebben gemaakt, denk ik. Want laten we eerlijk zijn, we schelen maar vijf jaar en ik zou een paar jaar geleden zeker niet graag in jouw schoenen hebben willen staan.
Ik was zeker geschrokken, ik zeg het je. Ja, het was behoorlijk heftig. Het was een lastig pad, maar ze zeggen dat de jaren waarin je 60+ bent voor onderhoud zijn, zodat je de jaren tussen de 70 en 80 kunt overleven (lacht hardop).
Dat is een uitstekende opmerking, die zal ik in gedachten houden. In die periode heb je samen met Toto gewerkt aan de totstandkoming van het live-album “With A Little Help From My Friends”. Hoe was het om live op te treden in een lege zaal met hooguit een paar vrienden en wat familie?
Weet je, we zijn gewoon zo gewend om op te treden, dat het niet uitmaakt of je 5 of 5000 mensen hebt, publiek is publiek. Iedereen had kippenvel en was een opgewonden en enthousiast om te gaan spelen. Dus dat was heel leuk om het podium op te gaan en in hun set te spelen.
Omdat het leek alsof jullie in een garage optraden, met een bakstenen muur, een soort pakhuis. Waar was het eigenlijk?
Dat is ook zo. Eigenlijk was dat het in centrum van LA, in de buurt van Boyle Heights, in een pakhuis. Het was een verlaten pakhuis.
Oké, dat was trouwens een geweldig optreden en goed om je weer op het podium te zien.
Heerlijk om weer op het podium te staan.
Zowel Steve Lukather als Joseph Williams hebben de afgelopen jaren solomateriaal uitgebracht en laatstgenoemde coproduceert zelfs je nieuwe album. Heeft dat je beslissing om ook een soloalbum uit te brengen beïnvloed?
Ja, dat deed het zeker. Joseph maakte al jaren soloalbums, Steve Lukather ook, ik had er nog nooit een gemaakt, dus ik wilde artiest blijven, mijn kunstenaarschap op het album laten zien en horen. Dus ik wilde een paar mannen erbij die konden helpen met de opnames, Joseph is een geweldige opnametechnicus. En hij is ook een geweldige songwriter, dus ik had het beste van twee werelden, zittend als mijn coach in de controlekamer terwijl ik zong of overdubs deed. Het waren absoluut hij en Luke die er bij mij op aandrongen en me op een zeer positieve, ondersteunende manier aanspoorden om mijn eigen soloplaat te maken. Evenals een heleboel vrienden en andere mensen daarbuiten, ik heb die steun nodig.
Dus op je 68e produceer je je debuutalbum.
Mijn debuutalbum, dat is mijn doel, mijn droom die uitkomt. Ik hoop de trofee te winnen voor Beste nieuwe Artiest of Beste nieuwe opkomende Artiesten. (lacht)
Dat zal geweldig zijn, weet je. Nog een pluim op je hoge hoed.
Het zou zomaar mogelijk zijn.
De titel van je nieuwe album is “Forgotten Toys”. Als ik het goed heb gelezen, stamt het uit een verzameling vergeten juweeltjes uit het verleden. Kun je me vertellen wat het oudste nummer en het nieuwste is?
Nou, ik denk dat de oudste degene is waar ik het eerst mee begon, All The Tears That Shine. Het was pas klaar in 2014/15. Toen het klaar was heb ik de man die het nummer met mij heeft geschreven het nummer laten inzingen. Ik heb het nummer uitgebracht met de demo van zijn zangpartij, maar ik heb het hele nummer opnieuw gedaan, dus dat is het oudste.
Je doelt op Michael Sherwood.
Michael Sherwood, ja. Mijn mede-songschrijver en muzikaal partner, die vorig jaar is overleden.
Het spijt me dat te horen.
Ik wilde er zeker van zijn dat mensen zijn versie van het nummer zouden horen, want ik vind het erg meeslepend en erg gepassioneerd. Een ander ouder nummer is Lucy, dat ongeveer zeven jaar oud is. Dat is een nummer dat ik deed met Mike Lang, die trouwens ook net is overleden. Maar ik wilde een soort eerbetoon brengen aan mijn vader (Marty Paich) en Mel Tormé (Amerikaanse jazz zanger/componist) op het album. Daarom heb ik James Tormé erbij gehaald om erop te zingen, het is gewoon een andere kant van mij die je nooit op Toto-platen ziet/hoort.
Dat is trouwens een van mijn favorieten, David, die lekkere soepele jazz. Het is net alsof een paar jongens in de hoek van een zaaltje gewoon samen aan het spelen zijn, zich vermaken, lol hebben. Je weet wel, dat soort gevoel.
Ik ben blij dat je dat zegt. Ja, het moet voelen alsof je in de Village Vanguard in New York bent of iets dergelijks. Een kleine club, weet je, ik ben blij als we dat hebben bereikt, dat is precies wat we voor ogen hadden.
Nou, voor mij werkte het in elk geval prima. Trouwens, we zijn al bezig met het album te bespreken, Lucy, Is dat een voortzetting van Toto’s voorliefde voor meisjesnamen? Zoals Lea, Angela, Mushanga, Rosanna, Holy Anna en nog veel meer. Was het een bewuste keuze?
Nee, nee dat was het niet. Het had meer te maken met de tekenfilm Peanuts , Charlie Brown en Lucy. Omdat mijn zus, mijn wiens naam niet Lucy is, maar ze doet me aan Lucy denken, het meisje dat je in de tekenfilm ziet. Dus ik wil het naar mijn zus vernoemen en haar daar een beetje liefde mee geven.
Ja, het spijt me te horen dat ze een aantal jaren geleden stierf, na een slopende ziekte. Je was heel close met haar, nietwaar?
Ja, absoluut.
Mooi gedaan, dit eerbetoon aan haar. Voor het nieuwe album gebruik je een aantal bekenden en vrienden uit de muziekwereld, waaronder natuurlijk Lukather en Williams. Wie doen er nog meer mee op het album?
De eerste die ik belde was Michael McDonald (Doobie Brothers), die zingt op Spirit Of The Moonrise. Hij zingt de refreinen en op het einde deed hij een paar extra capriolen. Hij is een geweldige zanger. Ik hou gewoon van het feit dat hij op dat specifieke nummer zingt, omdat het niet echt een nummer van het type Michael McDonald is, maar ik vind het heerlijk om hem in dat nummer te horen zingen.
Steve speelde daar een geweldige solo op, Steve Lukather. Op Queen Charade haalde ik de drummer die nu bij Rolling Stones zit, Steve Jordan, erbij en ik vond ex-Eagles-lid Don Felder bereid om slide-gitaar te spelen. Dus hij speelt dus die slide-partij en ik hou van de manier waarop hij slidegitaar speelt. Dan doel ik dus op al die Eagles-platen waar hij zo beroemd om is.
Niet slecht als je zo’n kaartenbak bij de hand hebt, David.
Ja, en dit zijn allemaal vrienden. Dit zijn allemaal goede vrienden zoals Nathan East, Davey Johnston van de band van Elton John en Dean Parks. Wie nog meer, Gregg Bissonette van Ringo’s band. Een behoorlijk aantal muzikanten die meespelen.
De muziek is behoorlijk divers op het nieuwe album. Het is rock en blues, je hebt ballads, er is de jazz met Lucy. Al deze stijlen spreken je aan?
Ja ja. Ik wilde dus een beetje een andere kant van mezelf laten zien en de rode draad voor mij ben ik die zingt en speelt op deze nummers. Ik kan niet veel zingen op Toto-albums omdat we andere zangers hebben die echt zijn, maar ik mag dus af en toe zingen op mijn album. Hierop zing ik, denk ik, vijf van de zes nummers, of vier van de zes nummers. Het was leuk en uitdagend omdat ik een heel beperkt bereik heb. Een beetje zoals een songwriter/pianist/zanger, ik moest het dus afstemmen op mijn stem, mijn bereik.
Je doet jezelf tekort, David.
Nou, bedankt, maar, weet je, ik hoor gewoon geweldige zangers en daarom heb ik nummers als Rosanna en Africa verdeeld tussen mij en de zanger van destijds. Ik zeg dus tegen mezelf: omdat ik dat bereik niet kan zingen betekent nog niet dat we het lied niet moeten maken.
Absoluut. Er staan enkele nummers op het album die perfect passen in het Toto-concept, dan heb ik het natuurlijk over willibelongtoyou en vooral Spirit Of The Moonrise, mijn favoriet op het album. Het staat op gelijke hoogte met de beste Toto-nummers, als je het mij vraagt.
Nou, heel erg bedankt, dat waardeer ik.
Is het ook een favoriet van jou, wat is je favoriete nummer op het album?
Dat is het zeker, ik hou er heel veel van. Ik hou van alle nummers die we op dat album hebben gezet. Ik heb de plaat waarschijnlijk meer dan honderd keren beluisterd en ik word er nog steeds niet moe van, wat een goed teken is.
Precies, dat is een goed teken dat het een uitstekend album is, nietwaar? Als het je eigen kritische blik kan doorstaan.
Maar de echte test is het publiek, het zijn mensen zoals jij die de plaat nog niet eerder hebben gehoord. Snap je wat ik bedoel?
Ja, dat is waar. Nou ja, het publiek heeft al een paar nummers gehoord die je als single hebt uitgebracht, zoals Spirit Of The Moonrise, nietwaar?
Ik denk dat willIbelongtoyou de volgende zal zijn, het hele album wordt op vrijdag 19 augustus uitgebracht.
Ik vind het album erg goed. Het enige wat ik ermee heb is dat het relatief kort is, amper een half uur. Het is meer een EP. Dat moet een bewuste keuze zijn, het kan toch geen gebrek aan materiaal zijn?
Ja, ik heb het begin van andere nummers en zo, maar ik wilde geen opvulnummers hebben. Ik wilde dat ze allemaal sterk waren en ik kan tegenwoordig niet eens meer naar een heel album van mijn favoriete artiest luisteren, snap je wat ik bedoel? Als je 12 of 13 liedjes van dezelfde zanger krijgt, dezelfde zang, dezelfde liedjes. Ik verveel me na een tijdje, ook al zijn het enkele van mijn favoriete zangers. Maar de andere reden waarom ik dit album wilde, deze nummers, ik voelde dat ze een band met elkaar hadden, ze voelden als een kleine familie bij elkaar, in plaats van er gewoon een paar bedrieglijke nummers in te zetten om het album op te vullen.
Ja, en minder is meer, David. Is het niet, tegenwoordig?
Dat is het zeker, dus dat is de hele waarheid.
En dat moeten we ook wel, op onze leeftijd.
Dit is helemaal waar, op onze leeftijd, zo waar.
De albumhoes vind ik erg mooi. Dat is toch het werk van je vrouw? Het is een verzameling van items die met jou als persoon te maken hebben en een andere, onbekende kant van jou laten zien. De individuele objecten die erin staan, hebben ze allemaal iets met jou persoonlijk te maken? Omdat ik onder andere een scheidsrechter fluitje zie, kun je uitleggen wat dat doet op de hoes?
Nou, dat is mijn vrouw Lorraine, ze was een speelplaatscoach en atletiekcoach, dus ook een deel van haar spullen zit erin. Sommige van haar prullaria zitten erin. De stopwatch van mijn vader zit erin, zo maakten ze films. Je ziet ook een mondharmonica, want die wordt gespeeld op Queen Charade en er zijn piano’s, er is een beer met een hoge hoed.
En de speelgoedauto’s, David, ben je een auto-fanaat?
Ja, dat is de Mercedes van mijn vrouw, het is een kleine tweedeurs Mercedes. Het is de eerste auto die ik voor mijn vrouw kocht toen ik trouwde, dus die zit erin. Er zijn robijnrode pantoffels, ik wil je dat allemaal graag vertellen, maar er is te weinig tijd. Er zit een Toto horloge in. Er zijn allemaal kleine verborgen dingen die allemaal een betekenis hebben, ik hou van mijn set Jack’s, mijn set knikkers. Dat is mijn eigen zak met knikkers die ik had toen ik een kind was.
Dus zelfs de knikkers hebben in deze context een specifieke betekenis.
Zeker. Alles heeft met elkaar te maken en mijn vrouw, ze is zo’n creatief persoon en ze heeft ervaring met de camera. Ze is een voedselstyliste, dus ze is gewend om met miniaturen voor de camera om te gaan, dus regelde ze dat hele shot, daar moet ik haar de volledige credits voor geven.
Ja, je moet Lorraine namens mij feliciteren, het is eigenlijk een heel goed hoesontwerp.
Dank je.
Zijn er op dit moment plannen om “Forgotten Toys” live op te voeren? Waar ik eigenlijk aan denk is een trio-optreden van jullie drieën, Joseph, Steve en jij en dan misschien een paar Toto-nummers op de koop toe?
Ja, daar zeg je zo wat, dat is interessant. Ik zal dat aan de jongens voorleggen, klinkt interessant. Klinkt goed eigenlijk. Ik heb op dit moment geen plannen om dingen live te doen, maar ik sluit niets uit voor de toekomst.
We blijven nog even aan de live kant, je bent gestopt met toeren met Toto, uiteraard vanwege gezondheidsproblemen, maar toch sta je regelmatig met de band op het podium. Dat deed je onlangs tijdens de Dogz of Oz-tour nog, zelfs in Amsterdam een paar weken geleden. Wat bepaalt of je bij de jongens op het podium staat of niet?
Ik denk de locatie van het optreden en steden waar ik graag ben en optredens waarvan ik denk dat ze magisch en belangrijk worden zoals die in het Ziggo Dome. Ik dacht dat dat een echte mijlpaal was voor ons om daar te spelen. Ik weet dat alle mensen van onze platenmaatschappij zouden komen, uit Nederland van het Mascot Label, en ook onze agenten van William Morris waren erbij, dus het was een goede plek voor alle mensen om naar Toto te komen kijken.
En dan een paar steden die ik heb bezocht in de Verenigde Staten. De steden waar ik van hou. Ik ben dol op muzieksteden, New Orleans en Nashville waren twee van de steden waar ik naartoe vloog, en ik speelde ook in Los Angeles. Dus ik speelde maar een half dozijn optredens terwijl de jongens ongeveer 40 of 50 optredens met Journey deden en ik denk dat ze volgend jaar weer met Journey gaan toeren.
Dus je gaat de krenten uit de pap halen, wat je goed recht is.
Ja, slechts een paar hier en daar, je weet wel, geselecteerde shows.
Goede keuze. Trouwens, jullie waren altijd erg populair in Nederland. Is het hier niet allemaal begonnen met Alfred Lagarde (beroemde Nederlandse DJ, overleden in 1998) zo’n 45 jaar geleden?
Het begon allemaal met Big Al Lagarde, absoluut, daar braken we door, in Nederland. We hebben een speciale liefde voor onze fans en vrienden en collega’s.
Jullie hebben drie live-albums opgenomen in ons land, dat zegt genoeg. En die 15.000 mensen reageerden behoorlijk enthousiast tijdens jullie optreden in juli in de Ziggo Dome, nietwaar?
Oh, dat deden ze, ze waren zo geweldig. Ze zongen heel hard mee en ze waren gewoon geweldig, we konden geen beter publiek krijgen dan in Amsterdam.
Geweldig om dat te horen, ik heb een paar vragen als je het niet erg vindt over Toto, het is een groot deel van je leven.
Proost, laat me hetzelfde doen, water tegenwoordig, David (neemt een slok water)
Het is tegenwoordig allemaal water, dat klopt (lacht).
Waar zijn de goede tijden gebleven?
Die twee keer, ik heb een paar herinneringen aan Amsterdam, dat is zeker.
Misschien, misschien een andere keer David.
Een andere keer, misschien een andere keer.
Samen met wijlen de grote Jeff Porcaro ben jij de oprichter en wordt algemeen beschouwd als de drijvende kracht achter Toto. Hoe kijk je terug op bijna 50 jaar Toto?
Ik kijk er met veel plezier op terug, heel trots op Toto. Onze nalatenschap, dat we het goed hebben gedaan, zoals we ooit samen op de middelbare school waren. Dit was onze droom die uitkwam, om in een band te spelen en op te nemen, nog steeds, soms voor vrienden, we werken nog steeds voor vrienden tijdens opnames van onze eigen platen. Maar eigenlijk hebben we heel hard gewerkt om een band te worden, want we waren een soort band op de middelbare school en speelden vroeger tijdens dansfeestjes en zo. Dus dit is gewoon het beleven van onze droom. We hebben onze dromen waargemaakt we zijn erg gezegend en hebben veel geluk dat we zijn waar we zijn.
In 1982 was je nog maar 28 jaar oud, schreef je mee aan enkele wereldwijde hits en had je dé bestverkochte plaat met “Toto IV”. Een jaar later had je zes Grammy’s op je naam staan en stond je op de toppen van je kunnen. Hoe moeilijk was het om dat enorme succes van toen vast te houden, laat staan te overtreffen?
We gingen door een fase toen we “Hydra” (1979) en “Turn Back” (1981) deden, waar we muziek probeerden te maken voor liveshows, zodat het past bij een podiumervaring, voor verlichting en zo. Omdat er groepen waren zoals Jethro Tull en Queen en groepen die echt dynamische muziek maakten en niet alleen singles, hitsingles, popsingles. Hoewel Queen zo ongelofelijk veel singles had, ze waren echt een fenomeen, werden we een beetje beïnvloed door dat soort bands. Bands als Yes, Queen, ELP en dus begonnen we muzikaal onze vleugels uit te slaan en progressiever te worden. Een beetje meer alternatief, in die tijd. Maar de platenmaatschappij liet ons ineens weten dat ze na drie albums weer een dubbel platina album wilden, zoals het eerste album was. Dus ik ging zitten en ik zei: Luister, dit volgende album moet het zijn, als we dit volgende album geen hit hebben, zullen we in de problemen komen met onze toekomst als band. Het eerste nummer dat ik schreef, dat ik probeerde in elkaar te zetten, was Rosanna. Omdat ik probeerde om alles wat ik weet over hitsingles in één nummer te stoppen en dat was dat ene nummer.
En daar begon het allemaal, in termen van het succes, nietwaar? Trouwens, ik hou echt van “Hydra”, het is een van mijn favoriete albums. Het is een van de meest progressieve rockalbums waar jullie op speelden. Ik zou niet direct zeggen dat ik ontevreden was met “Turn Back”, maar “Hydra” deed het voor mij. Was alweer ergens in ’79, David, alweer een tijdje geleden, maar nog steeds een prima album.
Ik ben blij dat je dat zegt, dat vinden wij ook leuk. Velen van ons vinden dat ook. Ik vond Hydra een erg goed album. Wat Toto niet graag doet, is het herhalen, klonen van albums, zoals proberen om “Toto I” opnieuw te maken. Snap je wat ik bedoel? Ik wilde daar afscheid van nemen en laten zien hoe we onszelf kunnen verbeteren en, zoals ik al zei, we hebben het ook live getest. We moesten veel dramatischer zijn en veel meer inhoud, interessante inhoud in onze nummers stoppen en niet alleen singles schrijven en dat is waar “Hydra” om draait.
Oké, we noemden al de beroemde kaartenbak van David Paich. De mensen met wie je werkt(e) is een soort ‘Who’s Who’ in de populaire muziek. Als ik je zou vragen, en deze vraag moet al meerdere keren zijn gesteld, over de meest memorabele ervaring op het gebied van artiesten, wie zou er dan bovenaan die lijst staan en waarom?
Ik zou deze vraag niet kunnen beantwoorden zonder Paul McCartney en Michael Jackson te noemen, dat is ongeveer zo top als je kunt krijgen, dat is van een andere orde. Paul McCartney is waarschijnlijk de grootste songwriter die ooit heeft geleefd. Als je alle hits telt en alle albums die hij heeft gemaakt. En opnieuw Michael Jackson, een van de allergrootste talenten die ik ooit ben tegengekomen. Zet daarbij dan Quincy Jones en George Martin in de kamer, mijn twee favoriete producers. Het wordt echt heel gemakkelijk, veel gemakkelijker omdat je iedereen hebt die bij het muzikale gesprek zou moeten worden betrokken. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden, ze zijn het weefsel van de muziek.
Kneep je jezelf in je arm terwijl je met die mannen werkte?
Ik was eigenlijk bezig met de arrangementen, maar ik moest mezelf knijpen en dat was het ook. Ik raakte in een soort hersenmist: mijn God, Paul McCartney, vooral Paul McCartney. En Linda was daar de hele tijd om foto’s te maken, om George Martin te zien die ik ken, ik had eerder met George Martin gewerkt, maar nooit met McCartney. McCartney was zo aardig en cool, het was leuk. Ongelooflijke ervaring, een die ik nooit zal vergeten.
Ja, misschien zullen ze op een dag zeggen als ik ze vraag: wat is je beste ervaring? Ze zouden kunnen zeggen: ‘Nou, dat was de tijd dat David Paich ons produceerde’.
Het zou me verbazen als ze dat zouden zeggen. En trouwens, ik heb hen nooit geproduceerd. Ik heb ze alleen gearrangeerd.
Oh, heb je het net gearrangeerd? Je bent te bescheiden, David.
Ja, George Martin en Quincy Jones waren de producenten.
Oh ja, je hebt natuurlijk gelijk. Ander onderwerp: Steve Lukather schreef een behoorlijk onderhoudende biografie met een beetje hulp van een professionele auteur. Is dat iets wat je zelf zou nastreven?
Niet echt, mijn leven is niet zo’n open boek. Ik deel graag verhalen met mensen zoals jij, kleine anekdotes hier en daar. Maar met betrekking tot mijn levensverhaal, ik denk dat niemand echt geïnteresseerd is, maar het zou wel wat voor mij en mijn familie zijn, we zouden er allemaal dol op zijn, dat soort dingen. Maar ik heb niet echt de ambitie om met een autobiografie te komen.
Er komt geen boek over David Paich: ‘De dag dat ik met Michael en Paul werkte’ ?
Ik denk het niet. Misschien een heel dun boekje over mijn betere en beste ervaringen.
Nou, we zeiden het al eerder: ‘less is more’ tegenwoordig.
Minder is meer, absoluut.
Oké, een serieuzer onderwerp. We hebben al een groot aantal vrienden, muzikale vrienden van je en familie besproken die vandaag niet hebben gehaald, wij trouwens wel. De Porcaro’s bijvoorbeeld, maar ook Michael Sherwood, die we net noemden, dat moet een behoorlijke impact op je hebben gehad. Ook je eigen gezondheidsproblemen.
Dat is ook zo, want ineens beseften we dat we niet onoverwinnelijk waren en niet onsterfelijk. Als je ineens 55 en 60 bent, denk je: ik kan niet meer zo terugveren zoals vroeger, en dat snelle leven in rock en rock-‘n-roll eist gewoon zijn tol van mensen. Ik bedoel, we hebben zoveel geweldige mensen verloren, mensen zoals Ed Van Halen, de beste vriend van Steve Lukather. Mensen zoals Miguel Ferrer (Amerikaanse acteur, overleden 2017), vrienden van ons. Nog steeds verliezen we vrienden: Tom Petty, Glenn Frey, allemaal mensen met wie we eerder hebben gewerkt.
Het kan zijn dat we een stapje terug moeten doen en iedereen zichzelf in de spiegel moet aankijken en zichzelf onderzoeken en zeggen: we moeten voor onze gezondheid zorgen, zonder onze gezondheid zijn we niets. We kunnen niet doorgaan als we niet gezond zijn, dus iedereen heeft een beetje zelfonderzoek gedaan en iedereen is daar uit gekomen. We hebben nu veel meer inzicht in ons doen en laten dan toen we jonger waren.
Wijsheid komt met de jaren.
Ik zeg je, als we toen wisten wat we nu weten.
Wijze woorden, David, dit is waarschijnlijk een passend einde van ons interview. Het enige wat ik nu nog zou kunnen vragen is iets triviaals, wat ik niet wil. Ik denk dat ik nu het grootste deel van mijn tijd heb opgebruikt. Ik wil je heel erg bedanken voor het beantwoorden van mijn vragen. Het was een eer en een genoegen.
Oh, de eer was geheel aan mij, graag gedaan. En je bent een van de beste interviewers die ik heb gehad, dus ik hoop dat je het nog een keer mag doen. En ik wil al onze vrienden, fans en familie in Nederland bedanken. We zijn zo dankbaar voor je steun al die jaren, we zouden niets zijn zonder onze fans uit Nederland, dus heel erg bedankt. God zegene jullie.
Heel erg bedankt. Ik zal je wensen overbrengen, blijf alsjeblieft gezond en hou je haaks.
Dat zal ik, absoluut.
Tot ziens, nogmaals bedankt.