Paich, DavidAlbum

Ik heb het op deze pagina’s al eens eerder vermeld: Toto verdeelt de wereld in twee helften: of je haat ze of je houdt van ze. Ik behoor tot de tweede categorie en was daarom verguld en enigszins verrast dat oprichter/songschrijver/toetsenist/zanger David Paich nu ook met een soloalbum op de proppen komt, een debuut album nog wel. Hoewel, ook weer niet zo gek: Toto collega’s en vrienden Joseph Williams (”Denizen Tenant”) en Steve Lukather (“I Found The Sun Again”) brachten midden in de pandemie ook al solo-materiaal uit. Met het noemen van die eerste heb je direct de katalysator te pakken, de man die Paich ertoe bracht om de studio in te gaan en die oude, vergeten nummers eens af te stoffen en opnieuw op te nemen. En zo geschiedde.  Het album heeft de passende titel “Forgotten Toys” meegekregen, een collectie oud(er) materiaal wat in een nieuw, door Williams ge-co-produceerd, jasje sprankelend en gevarieerd klinkt.

Paich trapt solo af met Forward, een ultrakort instrumentale prelude. Het nummer doet een beetje aan filmmuziek denken en houdt een belofte in die er niet helemaal uitkomt. De instrumental wordt vrijwel direct gevolgd door willibelongtoyou, een Toto-achtig nummer met gedeelde solozang met maatje Joseph Williams: het bekende Toto-format van de lagere zangpartij (Paich) en de hogere stem (Williams). Een lekkere piano partij ondersteunt het heerlijke deuntje, wat, als je niet uitkijkt, lang in je hoofd blijft zitten.

Spirit Of The Moonrise is mijn persoonlijke favoriet op “Forgotten Toys”, de ultieme Toto song: een up tempo rock song, behorend tot het beste werk van Toto/Paich. Al bij het intro wordt duidelijk dat hier om een bijzondere song gaat, o.a. door die heerlijke karakteristieke gitaar solo van Steve ‘Luke’ Lukather. Met solo zang van Paich, de koortjes en Michael McDonalds’ herkenbare uithalen doen de rest.

Het tempo gaat een tandje lager voor First Time, een autobiografisch nummer over een opgroeiende dochter met achtergrond vocalen van diezelfde dochter, Elisabeth Paich. Met Queen Charade gooien Paich c.s. het weer over een hele andere boeg, ditmaal is het een down and dirty blues song, in de beste traditie van de Stones. Niet helemaal toevallig met huidige Stones drummer Steve Jordan achter de kit. Het geheel wordt gecompleteerd door de harmonica en saxofoon van Warren Ham en de slide gitaar van ex-Eagle Don Felder.

Aan variatie geen gebrek, All The Tears That Shine is een ontroerende ballade over een verloren liefde. Het oudste nummer op het mini-album zou misschien meer geschikt zijn geweest voor de stem van Michael McDonald. Maar het feit dat Paich de oorspronkelijke demo met de stem van zijn oude kameraad en mede-schrijver Michael Sherwood (oudere broer van Yes-bassist Billy die ook nog wat achtergrondzang voor zijn rekening neemt) heeft gebruikt is een zeker zo passend eerbetoon: de man is enkele jaren geleden overleden.

Als sluitstuk van “Forgotten Toys” krijgen we een heerlijk stuk vloeiende en lichtvoetige jazz voorgeschoteld in de vorm van Lucy. Het nummer is een ode aan zijn overleden zus, die hij vergeleek met Lucy, het meisje uit de Peanuts cartoon. Het roept het beeld op van een aantal muzikanten die op een doordeweekse avond in een rokerige ruimte met elkaar jazz spelen en lol maken. De piano van Paich en Michael Lang (het wordt eentonig: de man overleed begin augustus, vlak voor het uitbrengen van het album), de scat-vocals van James Tormé en de percussie van Toto-oudgediende Lenny Castro geven aan dat het hier bepaald niet gaat om een alledaags jazz-ensemble.

Het solo debuut van zes-voudig Grammy winnaar, Toto-oprichter en songschrijver David Paich, “Forgotten Toys”, is een prettige en gevarieerde aaneenschakeling van op het oog/oor behoorlijk verschillende nummers. Natuurlijk, de Toto-connectie is duidelijk aanwezig, kan ook niet anders; de band zit in de diepste vezels van Paich. Toch zijn de verrassingen niet van de lucht, met blues en jazz als uitschieters. Je zou hooguit kunnen zeggen dat het wel een erg kort album is: met ca. een half uur is het meer een EP dan een volwaardig album. Extra complimenten voor het hoesontwerp van echtgenote Lorraine, hier zit duidelijk een idee achter. Deze eerste vingeroefening van de veteraan smaakt naar meer, hopelijk ziet hij het zelf ook zo en krijgt dit album een vervolg. Aanrader voor alle Toto-fans maar ook voor mensen die gewoon van goede muziek houden.